Класкоўскі: Лукашэнку вельмі не хочацца «адказваць за базар»
Лукашэнка ходзіць на хакей, узнагароджвае «лепшых людзей краіны», але ўжо другія суткі маўчыць наконт атакі дронаў на Крэмль. І гэта — нягледзячы на заклік МЗС Расіі асудзіць атаку. Палітычны аналітык праекта «Позірк» Аляксандр Класкоўскі каментуе гэтую працяглую паўзу.
Скрыншот з відэа атакі на Крэмль. Крыніца: hvylya.net
— Думаю, што Лукашэнка ўсё ж такі нешта скажа. Ведаючы яго натуру, ён не ўтрымае ў сабе гэтыя эмоцыі, — сказаў Класкоўскі, каментуючы гэтае маўчанне «Салідарнасці». — Так было і пасля атакі дронамі на расійскі самалёт у Мачулішчах, калі ён больш за тыдзень трымаў паўзу, а потым выказаўся, прычым вельмі хітра, па сутнасці, правал сваіх сілавікоў абмаляваў як іх трыумф.
Ужо Венесуэла, Сірыя, Нікарагуа, яшчэ хтосьці з сатэлітаў Крамля выказаліся, тым больш што прагучаў заклік МЗС Расіі да сусветнай супольнасці асудзіць гэтую атаку. І на гэтым фоне найбліжэйшы саюзнік маўчыць — нязручна атрымліваецца.
Суразмоўца мяркуе, што ў маўчання беларускага кіраўніка ёсць сур'ёзныя прычыны.
— Думаю, яго галоўная думка цяпер: калі ўчора прыляцела па Крамлі, заўтра можа прыляцець і па Драздах. Ён жа заўсёды, найперш, думае пра сябе, пра сваю бяспеку і пра тое, як выкруціцца. І кан'юнктура вельмі неспрыяльная.
Нядаўна, нагадаю, ён нават публічна звярнуўся да Масквы з просьбай ці, хутчэй, заклікам абараняць Беларусь у выпадку небяспекі як сваю ўласную тэрыторыю, выдаўшы гэтым свой дыскамфорт.
Цяпер, відавочна, разумее, што, калі дроны з'яўляюцца над купалам Крамля, значыць, у Расіі дзіравае СПА. Раз яны не могуць абараніць самае святое, як яны могуць абараніць саюзніка?
Ды яшчэ на фоне ўсімі чаканага ўкраінскага контрнаступлення. Лукашэнка ўжо мадэлюе, напэўна, сітуацыю на той выпадак, калі гэты наступ акажацца ўдалым і пазіцыі Пуціна аслабнуць.
Адсюль і яго нечакана міралюбная рыторыка, якая з'явілася ў апошнія дні. Таму ён цяпер у такіх роздумах, думае, як адпятляць далей ад няўдачлівага саюзніка. Да таго ж мы ж да канца ўсяго не ведаем, напрыклад, пра яго закулісныя гульні і з Кіевам, і, магчыма, нават з асобнымі прадстаўнікамі Захаду.
Ён скажа ў выніку нейкія дзяжурныя словы ў падтрымку расійскай дзяржавы, але без энтузіязму.
— З якіх гэта часоў беларускі кіраўнік стаў задумвацца над словамі і іх сэнсам? Ён жа столькі ўсяго ўжо нагаварыў!
— Але тут узнікае відавочная калізія. З аднаго боку, трэба, як гэта ён раней рабіў, горача ўпісацца за Крэмль, тыпу мы гатовыя ўсім паадрываць галовы за такую дзёрзкасць.
А з іншага боку, можна ж і лішняга нагаварыць. Ды так, што Пуцін скажа, маўляў, Саша, калі ты такі герой, давай заўтра пасылай у бой сваё войска, таму што ворагі ўжо перайшлі чырвоную рысу.
А яму цяпер вельмі не хочацца адказваць за гэты «базар», які раней яго не напружваў.
Ён жа калісьці казаў і што Кіеў падзе за тры дні, і што мы будзем плячом да пляча ў адным акопе, калі спатрэбіцца.
А цяпер прыкусіў язык. Проста сказаць «ах, гэта па-блюзнерску» — нікога не ўразіць. Патрэбныя тыя самыя словы пра гатоўнасць саюзніка змагацца плячом да пляча. А гэтага яму казаць не хочацца.