Сілавікі, як сапраўдныя атланты, са зброяй у руках абараняюць мір і спакой... Лукашэнкі

«Для шырокай публікі Лукашэнка відавочна мае намер гуляць ролю мудрага і моцнага гаранта мірнага неба. Вядома, гэта "старыя песні пра галоўнае". Але іншага піяр-канцэпта, які больш-менш працуе, мабыць, не знайсці».

Аляксандр Лукашэнка ўжо думае пра прэзідэнцкую кампанію 2025 года. Падобна да таго, ён і яго прапаганда будуць налягаць на вобраз мудрага захавальніка, гаранта мірнага неба над галавой. Каб узмацніць уражанне, стварыць кантраст, правадыр і яго асяроддзе паўтараюць пра мілітарысцкія планы ворагаў.

Выступаючы 2 ліпеня пры ўручэнні дзяржаўных узнагарод «заслужаным дзеячам розных сфер», Лукашэнка неаднаразова на розныя лады прамовіў слова «мір» і вытворныя ад яго, піша Аляксандр Класкоўскі на «Позірку». Прагучала: «Будзем рабіць усё для таго, каб у Беларусі быў мір і спакой».

«Атланты»

Сярод «заслужаных дзеячаў розных сфер» кіраўнік перш за ўсё выдзяліў «людзей у пагонах», якія «са зброяй у руках абараняюць мір і спакой Беларусі». Лукашэнка сказаў: «Мы бачылі гэта ў 2020 годзе. Сілавікі, як сапраўдныя атланты, трымаюць на сваіх плячах чыстае неба нашай краіны. І абавязкова ўтрымаюць».

Міжволі кіраўнік прызнае, што ў 2020-м яго ўладу выратавалі тыя, хто дубінкамі, гумовымі кулямі, катаваннямі глушыў мірны пратэст супраць фальсіфікацыі выбараў. І што яго рэжым трымаецца цяпер перш за ўсё на сілавым кампаненце.

І які пафас: атланты! У нармальнай краіне атланты — гэта тыя, на кім трымаецца дабрабыт, прагрэс, грамадская мараль: навукоўцы, пісьменнікі, тыя, хто любяць працаваць, і іншыя стваральнікі. У Беларусі, аказваецца, гэта тыя, хто не пакладаючы рук працуе на канвееры рэпрэсій. Па сутнасці, Лукашэнка пацвярджае: створана паліцэйская дзяржава.

Праўда, пры гэтым кіраўнік не дае людзям у пагонах займець залішнюю палітычную вагу. Паказальна, што ў перадвыбарчы год на пасаду кіраўніка сваёй адміністрацыі ён прызначыў нядаўна не ваяку Аляксандра Вальфовіча, як іншыя меркавалі, а цывільнага Дзмітрыя Крутога.

Паказальны момант быў і ў лютым, калі правадыр публічна празрыстым рэзкім намёкам абклаў намесніка міністра ўнутраных спраў — камандуючага ўнутранымі войскамі Мікалая Карпянкова. Той перад гэтым занадта ўжо актыўнічаў, свяціўся ў СМІ, разгарнуў шырокае супрацоўніцтва з «вагнераўцамі», за што іншыя каментатары сталі называць яго «беларускім Прыгожыным».

Лукашэнка ж усякае «прыгожынства», шкоднае мяцяжом, відавочна мае намер спыняць на корані.

Генералы з кардоннымі мячамі

А каб намаганні правадыра ў плане захавання міру выглядалі сапраўды тытанічнымі, малюецца перманентная знешняя пагроза.

Дзмітрый Круты, свежы кіраўнік Адміністрацыі кіраўніка, налічыў аж «сем спроб каляровых рэвалюцый», маўляў, інспіраваных у Беларусі знешнімі сіламі.

Таксама начальнік Генштаба Павел Муравейка, які нядаўна атрымаў прызначэнне, на днях, абмаляваўшы злавесныя перасоўванні ворагаў, памахаў перад іх носам уяўнай ядзернай дубінкай.

«Мы навучыліся абыходзіцца з гэтай зброяй. Мы ўмеем упэўнена яе ўжываць. Мы здольныя гэта рабіць — і, можаце не сумнявацца, мы гэта зробім, калі суверэнітэту і незалежнасці нашай краіны будзе створаная пагроза», — паабяцаў Муравейка.

На самой справе гэты «турбагенерал» (так, гэта ён у мінулым годзе пагражаў прасячы Сувалкскі калідор) размахвае кардонным мячом.

Па-першае, шэраг экспертаў у прынцыпе сумняваецца, што Расія завезла ў Беларусь нестратэгічную ядзерную зброю (відавочных доказаў таму няма). Па-другое, калі і завезла, то захоўвае над ёю поўны кантроль (што неаднаразова падкрэслівалі афіцыйныя маскоўскія спікеры).

Так што ні Лукашэнка, ні тым больш Муравейка на ўмоўную чырвоную кнопку націснуць не могуць. З аднаго боку — і дзякуй богу. З іншага — калі ядзерныя боегалоўкі сапраўды паляцяць з беларускай тэрыторыі, то гэта будзе пякельны сцэнар Крамля, шкодны спапяляючым ударам у адказ. Вось вам і «гарантыі міру».

Пры гэтым Муравейка нядобрым словам памянуў натаўцаў і асабліва падкрэсліў, што на паўднёвай мяжы Беларусі абстаноўка «складаная». Маўляў, па той бок украінскія вайскоўцы праяўляюць «пакуль нічым не абгрунтаваную і пакуль незразумелую актыўнасць».

Раней Дзяржаўны памежны камітэт Беларусі заявіў, што Украіна канцэнтруе на мяжы цяжкае ўзбраенне. І быццам бы нават былі заўважаныя байцы «Рускага добраахвотніцкага корпуса» (таго самага, што заходзіў у Белгародскую вобласць РФ).

Беларускія генералы нібыта ў адказ прысунулі да мяжы свае падраздзяленні, уключаючы дывізіён «Паланэзаў».

Насамрэч мітусня беларускіх войскаў на паўднёвай мяжы цалкам укладваецца ў версію, што Мінск дапамагае Маскве адцягнуць украінскія сілы на поўнач. Тады іх менш апынецца на полі бою, расійцам лягчэй будзе праломваць абарону. Карацей, гульня ў інтарэсах Крамля.

Пры гэтым беларускія генералы малююць здзіўленне: а з якой нагоды ўкраінцы наставілі мін, падганяюць да мяжы ўзбраенне і праяўляюць іншую «незразумелую актыўнасць»? Хоць тым воляй-няволяй, адрываючы рэсурсы ад франтавых задач, даводзіцца ўмацоўваць тут пазіцыі пасля таго, як 24 лютага 2022 года войскі РФ пайшлі «бліцкрыгам» на Кіеў менавіта з беларускай тэрыторыі.

Ніхто не дасць нам збавення

Тым часам і сам Лукашэнка чарговым разам намаляваў страшылку наконт агрэсіўных планаў замежных ворагаў.

«Нас уцягнуць у разборкі ім проста не церпіцца. Для таго, каб расцягнуць нас па гэтай мяжы, зрабіць немагчымым наш супраціў і давесці эскалацыю да такой ступені, што ўвесь свет здрыганецца», — заявіў кіраўнік 2 чэрвеня на сустрэчы ў Мінску са старшынёй расійскай Дзярждумы Вячаславам Валодзіным.

Трэба разумець, што «расцягваюць па мяжы» натаўцы і ўкраінцы з іх «незразумелай актыўнасцю». Каб потым падступна ўдарыць так, што «ўвесь свет здрыганецца».

Але меркаваць, што Украіна задумала напасці на Беларусь, недарэчна. Так, у Кіева няма сімпатый да Лукашэнкі. Але таксама няма ніякай рацыі падаўжаць фронт на тысячу кіламетраў. Тым больш — калі і на цяперашнім фронце справы ідуць не лепшым для ўкраінцаў чынам.

Таксама недарэчна думаць, што Еўропа точыць зубы на Беларусь. У краінах Старога Свету — скажам горкую праўду — відавочна стаміліся нават ад падтрымкі Украіны. Многія заходнія палітыкі дэ-факта падштурхоўваюць украінскага прэзідэнта Уладзіміра Зяленскага да замірэння з Крамлём.

І гэтае верагоднае замірэнне (плюс-мінус па лініі баявога судакранання) не абяцае спрыяльных перспектыў для паходу «каліноўцаў» на Беларусь, які яшчэ нядаўна здаваўся выратавальным варыянтам многім прыхільнікам перамен у краіне.

Калі баявыя дзеянні спыняцца, Украіна будзе сканцэнтраваная на тым, каб загаіць раны, разабрацца з уладай (пяцігадовы тэрмін Зяленскага ўжо скончыўся), з карупцыяй, рабіць крокі для збліжэння з ЕС і г.д. І так, рыхтавацца да новай вайны з агрэсіўнай імперыяй.

Наважуся выказаць здагадку, што менш за ўсё ўкраінцы будуць думаць пра тое, як нажыць сабе новыя праблемы атакай на дыктатуру ў суседняй краіне: хай з гэтым разбіраюцца самі беларусы.

Што згенеруюць стратэгі апазіцыі?

Між тым праект стратэгіі пераходу да новай Беларусі, прапанаваны камандай Святланы Ціханоўскай напрыканцы мінулага года, завязаны на тое, што вось Расія захістаецца — і з'явіцца славутае «акно магчымасцей». Мелася на ўвазе, што яна захістаецца пад ударамі УСУ і ціскам заходніх санкцый.

Аднак цяпер гэтае акно ўсё больш затуманьваецца. Больш за тое, у выпадку нейкага замірэння паміж Масквой і Кіевам знікне глеба для ўзмацнення заходніх санкцый. Наадварот — можа паўстаць пытанне пра іх паступовае зняцце.

Гэта значыць апазіцыйныя лідары, якія спадзяюцца на разбуральную моц заходніх абмежавальных захадаў, могуць застацца без гэтай зброі (якой і так, фактычна, не валодалі і эфектыўнасць якой для часткі экспертаў выглядала сумнеўнай).

На пачатку жніўня намечана правесці ў Вільні чарговую канферэнцыю «Новая Беларусь». Яна закліканая абмаляваць стратэгічныя прыярытэты праціўнікаў рэжыму на 2025 год. І перад арганізатарамі стаіць пякельна цяжкая задача. Натужны аптымізм не пракоціць. Канстатаваць, што супраць лому няма прыёму, на сітуацыю ў краіне паўплываць практычна немагчыма і застаюцца толькі сустрэчы на Захадзе з яго «глыбокай заклапочанасцю» — таксама такі сабе меседж.

Лукашэнка ж вызначэннем свайго стратэгічнага прыярытэту на наступны год не мучыцца. Ён мае намер важка, груба, заўважна праштампаваць сабе новы тэрмін, згуляць у легітымацыю.

На днях прэс-сакратарка кіраўніка Наталля Эйсмант, адказваючы ў тэлеэфіры на пытанне, ці пойдзе яе шэф на наступныя выбары, заявіла: «...Мы вельмі гэтага хочам. Больш за тое, скажу нават дзесьці рэзка, мы настойваем, каб было так». «Мы», патлумачыла яна, гэта «ўсе нашы людзі».

Ну як правадыр можа падвесці «сваіх людзей»? Пры гэтым для шырокай публікі ён відавочна мае намер гуляць ролю мудрага і моцнага гаранта мірнага неба.

Вядома, гэта «старыя песні пра галоўнае». Але іншага піяр-канцэпта, які больш-менш працуе, мабыць, не знайсці. Сацыялогія паказвае, што на частку грамадства гэтае ўнушэнне дзейнічае.

Ну а тыя, хто супраць правадыра, хай толькі рыпнуцца. «Атланты» з дубінкамі — напагатове. Усё павінна прайсці як па масле. Калі толькі не прыляціць чорны лебедзь, што пры саюзе з агрэсіўнай імперыяй зусім не выключана.