Брытанец распавёў, як з яго здзекавалася беларуская міліцыя 25 сакавіка

Брытанскі журналіст Філіп Уорвік, які прыехаў на некалькі дзён у Мінск з абхопленага вайной Данбаса, аддаў перавагу туды хутчэй вярнуцца пасля таго, як трапіў у рукі беларускай міліцыі 25 сакавіка на праспекце Незалежнасці.

Уорвік — фатограф і радыёжурналіст. Ён працуе на англамоўную службу Міжнароднага французскага радыё (RFI), радыёстанцыю Нямецкая хваля і іншыя СМІ. У апошнія некалькі гадоў шмат працаваў на ахопленым вайной Данбасе, адкуль і прыехаў у Беларусь, каб пазнаёміцца ​​з нашай краінай і грамадска-палітычнай сітуацыяй у ёй.
Грамадска-палітычную сітуацыю беларуская міліцыя 25 сакавіка растлумачыла яму на пальцах, дакладней на кулаках. Брытанскі падданы быў не толькі затрыманы ў цэнтры Мінска, але і моцна збіты.
Філіп Уорвік распавёў падрабязнасці таго, што адбылося з ім у беларускай сталіцы на Дзень Волі.
Каля двух гадзін дня 25 сакавіка Уорвік апынуўся ў адным з эпіцэнтраў «зачысткі» горада ад людзей — на праспекце Незалежнасці, у раёне паміж вуліцамі Петруся Броўкі і Гікала. Ён скарыстаўся невялікім праходам, пакінутым АМАПам для журналістаў, і палічыў за лепшае вярнуцца ў свой хостэл. Яму давялося ісці пешшу да станцыі метро Плошча Перамогі. Як і тым, хто ў гэты час вяртаўся з арганізаванай у ЦУМе распродажы. Паколькі станцыя метро Плошча Якуба Коласа была зачынена, наземны транспарт тут таксама не спыняўся.
Людзі, якія ішлі побач з ім, па сведчанні Уорвіка, нічога не выкрыквалі, не скандавалі, ня размахвалі сцягамі і не трымалі іх у руках. Раптам на вялікай хуткасці побач спыніліся аўтазакі, адтуль выскачылі байцы АМАП у поўнай аммуніцыі і пачалі «паляванне на людзей». Вялі яны сябе як «апантаны», распавядае Уорвік, бязладна хапаючы тых, хто трапляўся пад руку, і кідаючы іх у аўтазакі.
У першай хвалі «хапуна» яго схапіла трое байцоў. Ён закрычаў, што іншаземец, і хтосці старэйшы даў загад адпусціць яго. Аднак, у наступны набег праз некалькі секунд яго зноў схапілі трое АМАПаўцаў, паднялі ў паветра і кінулі нагамі наперад у аўтазак. Усярэдзіне было ад чатырох да пяці камер, памерам з шафку для распранання, метр на метр.
«Унутры аўтазака малады АМАПавец ударам кулака кінуў мяне ў камеру. Я ўпаў на спіну, ён наступіў на маю шчыкалатку, ударыў мяне ў сцягно і нагой па галаве. На шчасце, на мне была тоўстая ваўняная шапка, якая змякчыла ўдар», — распавядае Уорвік ,
Праз некалькі секунд у тую ж маленькую камеру кінулі пажылога чалавека гадоў шасцідзесяці, які зваліўся прама на брытанца. Так яны і ехалі каля паўгадзіны да аддзялення міліцыі.
У двары якога ўсіх затрыманых, 20-30 чалавек, маладых людзей і пенсіянераў, мужчын і жанчын, паставілі да сцяны на «расцяжку».
Уорвік зноў спрабаваў растлумачыць, што ён іншаземец, калі яго выводзілі з аўтобуса. Тады міліцыянт схапіў яго за шыю, стаў душыць і ўдарыў тварам аб сцяну, а таксама па каленях ззаду. Ад гэтых удараў Уорвік ўпаў на зямлю.
Малады чалавек, які стаяў побач, прашаптаў яму, каб ён падпарадкоўваўся загадам міліцыі і «распавёў свету пасля вызвалення пра тое, што тут робіцца».
Гэтым малады чалавек, як стала вядома пазней, быў пінчук Яўген, якога схапілі на праспекце Незалежнасці разам з жонкай. Яго кантакты ёсць у рэдакцыі «Наша Нiва». Ён пацвердзіў аповяд Філіпа Уорвіка і сказаў, што «білі яго вельмі жорстка». Знаходзіліся ж яны ў РУУС Партызанскага раёна.
Брытанца адвялі ў кабінет на допыт, ён прад'явіў свой пашпарт і запатрабаваў паведаміць у пасольства Вялікабрытаніі пра яго месцазнаходжанне. У міліцыі па-ангельску ніхто не казаў, меў зносіны праз перакладчыцу, нейкую Таццяну Рудэнка, па тэлефоне. Ёй Уорвік сказаў, што мець зносіны з міліцыяй ён згодны толькі ў прысутнасці прадстаўніка амбасады.
«Мне адказалі, што амбасада Вялікабрытаніі нібыта закрытае на выходныя і да панядзелка з ёй няма сувязі, што было няпраўдай. Таксама ў міліцыі мне сказалі, што Беларусь кіруецца нейкімі іншымі законамі ў падобных сітуацыях. Адным словам, мне адмовілі ў доступе да прадстаўнікоў пасольства», — распавядае Уорвік.
Праз тры гадзіны пасля затрымання Уорвіка схапілі за рукі і кудысці пацягнулі двое мужчын у цывільным. Ён не разумеў што адбываецца, клікаў на дапамогу, а яны скруцілі яму рукі за спіной, перавярнулі ўніз галавой, шпурнулі на падлогу і ўсталі каленямі на яго лодыжкі, а хтосьці націснуў каленам на хрыбетнік. Уорвік стукнуўся грудной клеткай аб падлогу, ад моцнага ўдару пачаў задыхацца, што выклікала смех у яго катаў.
Затым нейкая Вольга Мікалаеўна склала на яго пратакол. Дакумент самому Уорвіку не паказвалі і копіі не давалі. Ніякія тлумачэнні міліцыі ён сам не даваў.
Пасля пяці гадзін ўтрымання ў пастарунку ў яго таксама ўзялі адбіткі пальцаў і сфатаграфавалі — «у мэтах яго ўласнай бяспекі».
Паміж 8 і 9 гадзінамі вечара супрацоўнікі АМАП без бэйджыкаў і якіх-небудзь знакаў адрозненняў прадыктавалі той жа Вользе Іванаўне другі пратакол. Прычым ніхто не пытаўся ў брытанца ніякіх тлумачэнняў.
Пратакол для яго не перакладалі і не паказвалі яму. На працягу шасці гадзін, якія доўжылася яго затрыманне, Уорвіку некалькі разоў казалі, што ў пасольства паведамлена пра яго затрыманне, што ён абвяргае. Сам ён як мінімум тройчы прасіў перакладчыцу Таццяну Рудэнка патэлефанаваць у амбасаду, але яна адказвала, што не можа гэтага зрабіць.
Супрацоўнікі Партызанскага РУУС брытанцу прадстаўляліся як «Іван Іванавіч» або жа «Аляксандр Аляксандравіч». І не паведамлялі, дзе ён знаходзіцца, называючы проста выдуманы нумар аддзялення. Тое, праз што яму давялося прайсці, Філіп Уорвік называе «прыніжэннем» і «пеклам».
Ён таксама задаецца пытаннем, чаму праз тое ж самае павінны праходзіць сотні мірных беларусаў. Першапачаткова Уорвік планаваў затрымацца ў Беларусі даўжэй, але ў выніку ён памяняў раней набытыя квіткі на бліжэйшы рэйс і паляцеў ва Украіну.
Паводле belaruspartisan.org