Класкоўскі: Звальненне Кізіма не азначае, што разарваны дыпламатычныя адносіны
Украінскае кіраўніцтва ўсё яшчэ зацікаўлена падтрымліваць адносіны з Мінскам, але гэта не азначае, што Кіеў забыўся, адкуль ляцелі ракеты ў лютым 2022 года. Звальненне амбасадара не паўплывае на прагматычную пазіцыю Банкавай, лічыць палітычны аналітык Аляксандр Класкоўскі.
Ігар Кізім
— Мне здаецца, Кіеў не хоча завастраць увагу на факце звальнення амбасадара, гэта значыць рабіць акцэнт на абвастрэнні двухбаковых адносін, — адзначыў аналітык праекта «Позірк» Аляксандр Класкоўскі ў інтэрв'ю «Філіну». — Калі перафразаваць вядомую формулу: няма чалавека на гэтай пасадзе — няма праблемы.
Калі ўзгадаць, то адклікалі Кізіма ў якасці сімвалічнай рэакцыі на тое, што Лукашэнка прыняў Пушыліна, правадыра так званай «ДНР». Тады Кіеў проста быў абавязаны даць нейкі адказ на такія абразлівыя дзеянні.
Але разам з тым, думаю, яны хочуць захаваць нейкую свабоду манеўру на беларускім кірунку. Аналітыкі не раз падкрэслівалі, што такая палітыка ў дачыненні да Мінска, рэжыму Лукашэнкі, у кіеўскіх улад выключна прагматычная.
Таму звальненне Кізіма не азначае, што разарваны дыпламатычныя адносіны.
Думаю, што гэта якраз крок, каб захаваць нейкія стасункі, нейкія каналы для развязання пытанняў, таму што амбасада ў Мінску не закрыта, там засталіся чатыры супрацоўнікі.
— Чаму ва ўкраінскага кіраўніцтва застаецца зацікаўленасць усё ж падтрымліваць адносіны з Мінскам?
— Тут і гуманітарныя матывы, як я ўжо сказаў, каб вырашаць лёсы сваіх суайчыннікаў. Застаецца і матыў асабліва не раздражняць беларускае кіраўніцтва.
З іншага, мы бачым, што ўсё ж такі ідзе нейкі працэс умацавання стасункаў з дэмакратычнымі сіламі.
— Атрымліваецца, што Офіс Зяленскага хоча пакінуць люфт, а дэпутаты ў гэты ж час хочуць прызнаць Беларусь краінай-агрэсарам.
— Трэба разумець, што Украіна — не аўтарытарная краіна, а дэмакратычная. І ў Вярхоўнай Радзе ёсць розныя дэпутаты, розныя меркаванні. Так з'явіўся праект пастановы аб прызнанні Беларусі краінай-агрэсарам.
Але, на мой погляд, наўрад ці выканаўчая ўлада падтрымае гэту ініцыятыву. Мы ведаем, што яшчэ з мінулага года ляжыць праект пастановы аб прызнанні Беларусі акупаванай тэрыторыяй, быў яшчэ праект пастановы аб прызнанні Беларусі краінай-спонсарам тэрарызму.
Але ніякага руху няма. Таму што ўсё гэта крокі па абвастрэнні адносін з Мінскам. А гэтага, як я ўжо сказаў, выканаўчая ўлада Украіны не хоча ў цяперашніх умовах.
Калі ацэньваць сам апошні праект, мяркую, гэта не вельмі дальнабачная гульня. Гэта якраз пагаршае адносіны паміж беларусамі і ўкраінцамі, памяншае магчымасці для ўзаемаразумення з дэмакратычнымі сіламі.
Гэта такая не вельмі дальнабачная пастаноўка пытання. Але, паўтаруся, у мяне адчуванне, што выканаўчая ўлада і іншыя дэпутаты не кінуцца падтрымліваць гэту пастанову і, хутчэй за ўсё, яна таксама будзе доўга ляжаць пад сукном.
Але гэта не азначае, што Кіеў забыўся, адкуль ляцелі ракеты ў лютым 2022 года. Так, сёння яны вельмі стрыманыя, але засечкі ў памяці ў іх засталіся.
І сітуацыя цяпер дынамічная: нейкія дзеянні, рашэнні, палітычныя крокі Кіева на беларускім напрамку будуць залежаць ад развіцця падзей на фронце, з аднаго боку, а з другога, ад развіцця вось гэтага авантурнага сюжэта з размяшчэннем ядзернай зброі ў Беларусі.
Дарэчы, не выключана, што гэты дрэйф афіцыйнага Кіева да збліжэння з дэмакратычнымі сіламі Беларусі звязаны менавіта з тым, што Лукашэнка ўцягваецца ў ядзерную гульню Пуціна і становіцца ўсё больш адыёзнай фігурай.
