«Ён не палітычны? Спакойна перадавайце хоць кожны дзень!»

Прэс-сакратар Беларускай асацыяцыі журналістаў Барыс Гарэцкі апсвае працэс прыёму перадачаў для затрыманых на акцыях пратэсту ў Баранавічах.

Баранавічы. Апошнія некалькі месяцаў у дні перадач прыходзіцца бываць у гарадах-спадарожніках сталічнага пратэсту. У Баранавічах гэта аўторак. А 10 гадзіне раніцы мы з роднымі зняволенага калегі займаем чаргу і атрымліваем налепку з нумарам 60, піша Гарэцкі ў сябе на старонцы ў Facebook.

Нічога не прадракае трывогі. Учора валанцёры запэўнілі, што праблем з перадачай не будзе. Прымаюць хутка і цэлы дзень. За намі працягваюць пад’язджаць новыя машыны.

У большасці тых, хто перадае перадачу, за кратамі — муж. Але ёсць і бабуля, што прынесла перадачу для дарослага сына. У адной жанчыны тут сядзяць адразу двое сыноў. Смелыя. Такімі сынамі яна можа ганарыцца.

Перадаваць перадачы пайшла група людзей з нумарамі 26-35. Астатнія сядзяць па машынах, чакаючы чаргі. Жанчына, да якой папрасіўся пагрэцца, заўважна нервуецца. Першы раз. Баіцца, што не паспее.

Але я ў гэтых чэргах даўно спецыяліст. Усе матузкі і вяроўкі даўно дастаныя з рэчаў. Усе прадукты парэзаныя, яшчэ дома раскладзеныя ў празрыстыя пакункі, загадзя запоўнены так званы «Акт» (спіс перадачы).

Стаю, назіраю, слухаю размовы. Прыходзіць даволі прыемная бландынка гадоў 50-ці ў акуратным чырвоным паліто. Займае чаргу і доўга здзіўляецца тлумачэнням валанцёраў пра ўмовы перадачы рэчаў і неабходнасць стаяць у чарзе. Сканчаецца ўсё такім дыялогам:

— Я из Барановичей.

— И он из Барановичей?

— И он из Барановичей!

— А задержали в Минске?

— Задержали тоже в Барановичах.

— Так он, что, не политический?

— Нет, конечно, он в СИЗО!

— А! Тогда Вам не нужно никаких очередей, идите прямо туда и спокойно передавайте хоть каждый день!

Жанчына таксама смяецца, аддае нумарок і ідзе вырашаць свае пытанні.

І тут наступае момант ісціны. Група з нумарамі 26-35 вяртаецца і паведамляе трывожную навіну: замест цэлага дня перадачы будуць прымаць толькі да абеду. І прымае толькі адзін чалавек, а не тры, як мінулы раз.

На гадзінніку каля 12:00. Многім становіцца зразумела, што перадачы іх родныя не дачакаюцца. Прыехалі, прастаялі. Дарма.

І тут я мушу зняць капялюш і чарговы раз захапіцца працай валацёраў. На пляцоўцы перад СІЗА разварочваецца сапраўды перапаковачны цэх. Усіх тэрмінова просяць скараціць колькасць рэчаў у перадачах, каб скараціць час на іх праверку і даць магчымасць перадаць усім.

Потым групы людзей накіроўваюцца ў пакойчык 3х4 метры, дзе сабраліся ўсе вольныя валанцёры і арганізавалі цэлы канвеер. Перадачы імгненна пераглядаюцца, узважваюцца, даводзяцца да патрабаванняў (гэтаt нельга, тое нельга, матузкі выразаць, гэтае перасыпаць у празрысты пакунак, праверыць дакументы).

У выніку, супрацоўніку СІЗА ў акенцы з кратамі — здароваму хлопцу ў белым халаце, але чамусьці з гумовай дубінкай на поясе — проста не даюць спыняцца. Ён яшчэ падпісвае папярэдні «Акт», а валанцёр ужо расклаў перад ім новую перадачу. А наступная — ужо напагатове.

12:49. Да абеду — 11 хвілін. Валанцёры просяць кантралёра прыняць ва ўсіх, але той бескампрамісна адмаўляе: «Вы што, абед у мяне хочаце забраць?»

Падыходзіць наш 60 нумар.

Перадалі. Паспелі. Значыць, прыехалі недарэмна. Чалавек за кратамі перадачу атрымае. Упэўнены, падзеліцца з тымі, для каго сёння перадачу не ўзялі. Чакаем на волі!