«Працягваем верыць у лепшае і не схіляем галовы». У Мінску прайшоў першы тыдзень суда над анархістамі

На гэтым тыдні, 15 лістапада, у Мінску пачалі судзіць анархістаў-партызанаў Ігара Аліневіча, Дзмітрыя Разановіча, Дзмітрыя Дубоўскага і Сяргея Раманава. КДБ унёс іх у спіс тэрарыстаў, а судовы працэс над маладымі людзьмі чакана зрабілі закрытым — нават родныя змаглі папрысутнічаць у зале толькі ў першы дзень суда каля 15 хвілін. Сястра аднаго з падсудных Дзмітрыя Дубоўскага Юлія Дубоўская распавяла «Новаму Часу» пра тое, як трымаліся хлопцы і якой паззіцыі прытрымліваецца яе брат падчас гэтага суда.

«Мы проста не маем права здавацца»

— Рабяты ўсе трымаюцца годна! Іх усмешкі аблегчылі той доўгачаканы для ўсіх дзень. Калі яны не страцілі веру ў перамогу, то мы проста не маем права здавацца. Ён у адным з апошніх лістоў напісаў, што яны ўсё роўна ў нейкай ступені пераможцы, — распавядае Юлія Дубоўская, дзелячыся ўражаннямі пра першы дзень суда.
Вось што брат пісаў ёй за пару тыдняў да пачатку пасяджэнняў, у лісце ад 31 кастрычніка:
«Так, сястрычка, ты маеш рацыю, кажучы аб тым, што наша мама вельмі добры і добры чалавек з сумленным сэрцам! Здаецца, гэтыя якасці шмат у чым перадаліся і мне. Надта ж абвостранае пачуццё справядлівасці ўва мне!
Таксама гатовы пагодзіцца з табой адносна таго, што ўсё гэта нездарма так склалася і трэба верыць у лепшае. Думаю, што не выпадкова мая Вольніца (як я называю свой перыяд часу да пасадкі) абарвалася менавіта тут, у Беларусі, і ў гэты час... Я нават і не ведаю, калі б я сабраўся вярнуцца і наведаць Беларусь, калі б не тыя жнівеньскія падзеі 20-га года. А тут вось такі паварот–разворот адбыўся...
Увогуле, трэба прыняць гэта ўсё, як ёсць, даверыцца лёсу і пры гэтым застаючыся самім сабой... Мы ўсё роўна ў нейкай ступені пераможцы, нават нягледзячы на ​​тое, што знаходзімся за кратамі!
Гэты перыяд часу абавязкова скончыцца, так што мацуйцеся, мае родныя, і будзьце моцнымі!».

«Не адчуваю за сабой віны»


Не ведаючы, ці дадуць ім выказацца ў дзень прысуда, перад судом Дзмітрый даслаў Юліі ліст, у якім акрэсліў сваю пазіцыю, якой прытрымліваўся падчас следства і мае намер выказаць цягам судовага працэсу.«Па-ранейшаму не лічу і не адчуваю за сабой віны. Я дзейнічаў згодна з уласнымі перакананнямі і з прычыны найцяжэйшай сітуацыі ў краіне, рэакцыі ўлады на пратэсты грамадзян і сілавое вырашэнне праблем, і ўзніклага канфлікту паміж уладай і грамадствам…
Я ўпэўнены ў тым, і ў мяне няма сумневаў, што нам вынесуць максімальна суровы прысуд, больш за тое, ён прадпісаны, хутчэй за ўсё, ужо даўно.  Маючы адбыцца суд усяго толькі фармальнасць, якую ім трэба выканаць.
Напэўна, у любы іншы час і пры іншых абставінах яшчэ можна было б хаця б спадзявацца на меншыя тэрміны і нават іншыя артыкулы. Але толькі не цяпер!  Гэтая сістэма на сённяшні дзень проста зацікаўлена ў тым, каб "ужыць" нас у якасці і з мэтай навучання для ўсіх астатніх і па многіх іншых палітычна матываваных прычынах. У гэтым няма ніякіх сумневаў…
Нягледзячы на ​​гэта не варта адчайвацца і апускаць галовы. Варта ўлічыць, што мы жывем цяпер, як бы гучна гэта не гучала, у рэвалюцыйны час, а гэта гаворыць аб тым, што ў любы момант усё можа крута памяняцца! Трэба быць гатовымі да ўсяго, да любых паваротаў, нават да такіх вось непрыемных, у якім аказаліся мы...  Як гаворыцца, гэта яшчэ не пачатак, гэта яшчэ не канец... І нават пасля самай цёмнай ночы надыходзіць світанак!

 Уласна кажучы, працягваем верыць у лепшае і не схіляем галовы…»

«Усё хутка скончыцца і развернецца ў добры бок»


Пасля першага дня суда Дзмітрый Дубоўскі напісаў сястры ліст са сваімі ўражаннямі пра паседжанне, з якога стала вядома, што яго таварышы Ігар Аліневіч, Дзмітрый Разановіч і Сяргей Раманаў пакінулі судовае пасяджэнне.
«Вось і вярнуўся (бліжэй да вечара) пасля сённяшняга вар'яцкага дня: нашага з'яўлення ў судзе.
Калі шчыра, я нават не зразумеў, што гэта было, і знаходзіўся ў некаторай разгубленасці нават. Занадта ўсё эмацыйна і мітусліва было.
Да гэтага часу не магу ачомацца і неяк падсумаваць гэты дзень. Як быццам паглядзеў нейкі сон мімалётны… Такое адчуванне, што нічога яшчэ і не было, што суд яшчэ і не пачынаўся.
Не ведаю, як я выглядаў збоку, але сам сабой не задаволены… Неяк усё па-іншаму сабе ўяўляў і планаваў.
Аднак усе надуманыя канструкты, шаблоны, фразы па сутнасці справы кудысьці адсекліся, магчыма, яшчэ па дарозе з турмы ў суд, у зале якога так і ўвогуле ўсё, што думалася і трымалася ў галаве да гэтага, замясціліся зусім іншым…
Хоць бліжэй да завяршэння дня, здаецца, стабілізаваў свой стан і стараўся ўнікаць у ход разбору, слухаючы ўважліва паказанні пацярпелых, месцамі было цікава…
Дэмаралізавала яшчэ тое, што адвакат так і не наведаў мяне перад пачаткам суда, адсюль і нервовасць, мабыць. Ну і сам фармат пасяджэння зусім не схіляе да нейкага справядлівага разбору.
Безумоўна, засмуціла яшчэ і тое, што вас (хто прыйшоў) выдалілі з залы і зрабілі паседжанне закрытым, што, у прынцыпе, было чакана.
Пасля гэтага наогул не жадалася тамака заставацца, у прынцыпе, што і зрабілі мае таварышы, якія вырашылі не наведваць паседжанні да вызначанага моманту, каб не псаваць сабе нервы і не марнаваць сілы на бескарыснае мерапрыемства. Я, у сваю чаргу, пакуль яшчэ застаюся і наведаю адно паседжанне, паназіраю за працэсам… але без асаблівага ўмяшання са свайго боку. Будзем чакаць спрэчкі бакоў і "апошняга слова" з прысудам.
Здаецца, усе абяцалі з'явіцца і вярнуцца ў суд менавіта ў гэтыя апошнія дні разгляду справы.
А цяпер пра самае галоўнае, тое, для чаго, мабыць, і варта было сёння прыязджаць у суд!
Сястрычка, я вельмі рады што ўбачыў цябе і нейкі час мог глядзець на цябе! Нават не ведаю, як гэта апісаць і выказаць у лісце. Мне трэба гэтую справу, гэты знамянальны момант, яшчэ неяк асэнсаваць… Я хвалююся за тое, што не падышоў бліжэй да дзвярэй, калі ты пакідала залу, каб бліжэй цябе разгледзець, прыкласці руку да шкла… прабач мяне за гэта, я моцна разгубіўся. Эх, сястрычка, прабач мяне, калі ласка, за такую ​​рэакцыю…
Уласна кажучы, хацелася з многімі абмяняцца поглядамі і ўсмешкамі, многія твары пазнаў, пераглянуўся радасна з мамай Ігара (Аліневіча. — НЧ) і яшчэ парай чалавек. У нейкі момант нават замест кулака ўзняў “казу”, але гэта я адрасаваў той асобе, што назвалася журналісткай.
Дарэчы, вось сядзім чакаем момант, яе фота дзе ў навінах праслізнуць.
Яшчэ раз усім дзякуй і велізарная падзяка за тое, што прыйшлі нас падтрымаць!!!
Моцна не расстрайвайцеся, усё хутка скончыцца і абавязкова развернецца ў добры бок!»

Нагадаем, анархісты Ігар Аліневіч, Дзмітрый Дубоўскі, Дзмітрый Разановіч і Сяргей Раманаў былі затрыманыя ў ноч з 28 на 29 кастрычніка 2020 года недалёка ад беларуска-ўкраінскай мяжы. Іх вінавацяць паводле шэрагу крымінальных артыкулаў за падпал службовых аўтамабіляў, будынка ДАІ і дзяржаўнага камітэта экспертыз у Гомельскай вобласці:
ч. 2 арт. 289 — акт тэрарызму;ч. 2 і ч. 4 арт. 295 — незаконныя дзеянні ў дачыненні да агнястрэльнай зброі, боепрыпасаў і выбуховых рэчываў;ч. 1 арт. 333-1 — незаконнае перамяшчэнне праз мяжу забароненых рэчываў, агнястрэльнай зброі і выбуховых прыладаў (толькі Дзмітрыя Дубоўскага і Ігара Аліневіча).
Больш за год анархісты ўтрымліваюцца ў СІЗА КДБ, ім пагражае да 20 гадоў зняволення.
Даслаць анархістам лісты і паштоўкі можна на адрас:
Галоўпаштамт, а/с 8, Мінск, 220050
Дубоўскаму Дзмітрыю МікалаевічуАліневічу Ігару УладзіміравічуРаманаву Сяргею АляксандравічуРазановічу Дзмітрыю Рыгоравічу