Дыскусія на Камароўцы: «Вайне – не!»
Лозунгі былі надзвычай правакацыйныя. «Расія — гэць!», «Расія — гэта вайна!», «Не — расійскім ваенным базам у Беларусі!» — такія надпісы трымалі ў руках удзельнікі пікета. І першае, што чулі пікетчыкі з літаратурнага — «поскудзь, фашысты, бендэраўцы».
Але гэта не бянтэжыла сябраў АГП і іх лідэра Анатоля Лябедзьку, бо галоўнае, па словах апошняга, было выклікаць дыскусію і паразмаўляць з народам па надзённых праблемах.
На перадвыбарчы час пляцоўка ля Камароўскага рынку ў Мінску ператвараецца ў нейкі сталічны «Гайд-парк», дзе кожны жадаючы можа выказаць сваё меркаванне па любых праблемах. Традыцыйна па нядзелях тут стаіць перадвыбарчы пікет кандыдатаў у дэпутаты ад «Гавары праўду!», а 2 сакавіка да іх далучылася Аб’яднаная грамадзянская партыя. Канешне, фармальна гэта быў пікет зарэгістраваных кандыдатамі спікераў АГП пад назвай «За сумленныя выбары». Але насамрэч сябры АГП вырашылі падтрымаць Украіну і выказаць пратэст палітыцы Расіі ў дачыненні да Крыма.
Таму лозунгі былі надзвычай правакацыйныя. «Расія — гэць!», «Расія — гэта вайна!», «Не — расійскім ваенным базам у Беларусі!» — такія надпісы трымалі ў руках удзельнікіт пікета. Гэтыя лозунгі больш пасуюць радыкальным нацыяналістам з Кансерватыўна-хрысціянскай партыі — БНФ: прынамсі, гэта яны ўвесь час ставяць знак роўнасці паміж Расіяй і вайной. У скрайнім выпадку мы б маглі чакаць такога ад Партыі БНФ. Але каб на гэта пайшла ліберальная АГП, якая неаднаразова падпісвала розныя дамовы пра супрацоўніцтва з «расійскімі братэрскімі партыямі», — гэта нешта новае.
Зразумела, гэтыя лозунгі на беларускі памяркоўны люд дзейнічаюць, як на быка чырвоная ануча. І, зразумела ж, першае, што чулі пікетчыкі з літаратурнага — «поскудзь, фашысты,
бендэраўцы». Але гэта не бянтэжыла сябраў АГП і іх лідэра Анатоля Лябедзьку, бо галоўнае, па словах апошняга, было выклікаць дыскусію і паразмаўляць з народам па надзённых праблемах. А
галоўная праблема зараз, па ягоным меркаванні — гэта магчымае вайсковае ўмяшальніцтва Расіі ў справы Украіны і верагодная вайна ў Крыму.
Анатоль Лябедзька кажа, што Украіна павінна сама зрабіць свой выбар. Але — без шатнажу і ўплыву Расіі.
Таму, па ягоных словах, трэба ісці з «украінскай тэмай» да людзей і не баяцца, што людзі напачатку будуць агрэсіўныя. «Трэба з імі размаўляць і тлумачыць, якія
наступствы падзеяў ва Украіне могуць быць для Беларусі. Я думаю, што ніхто сёння не захоча, каб ягоны сын пайшоў ваяваць — ці ў Расію, ці ва Украіну. Нікому гэтыя цынкавыя труны не
патрэбныя», — адзначыў Лябедзька.
Агрументамі Анатоля Лябедзькі зацікавіліся не толькі простыя мінакі
Што праўда, размаўляючы з Лябедзькам і з ягонымі паплечнікамі, агрэсіўныя людзі станавіліся менша агрэсіўнымі, пачуўшы такія аргументы. Большасць з іх пагаджалася: вайна — гэта
кепска.
Як адзначыў у размове з аўтарам гэтых радкоў адзін з мінакоў, «глупства зрабілі» сябры АГП. «Расія — вялікая краіна. Трэба разумець, што Пуцін — гэта
не Расія, а Расія — гэта не Пуцін. Расія набывае шмат беларускіх тавараў, мы нармальна з ёй гандлюем. Мы набываем там нафту і газ па зніжаных коштах. Мы расійскую літаратуру, расійскіх
класікаў у школе вучым, ды па агульных савецкіх падручніках вучыліся. І казаць што Расія — гэта вайна, гэта глупства. Вось калі б яны казалі «не» Пуціну і пуцінскаму
рэжыму…»
З гэтым складана не пагадзіцца. АГП, несвядома ці наўмысна, але дапусціла такую «тэрміналагічную памылку», за што і атрымала напоўніцу. Канешне, калі задача была пастаўленая
справакаваць народ на дыскусію, гэтая задача была выкананая, але ўсё ж такі АГП наблізілася да лагеру «радыкалаў», і «нацыяналістаў і бендэраўцаў».
Ох, і цяжкая гэта праца — пераконваць выбаршчыкаў!
Дыскусія артымалася гарачай і жывой. У пэўныя моманты здавалася — вось-вось, і дойдзе да бойкі. Але ніякай бойкі не адбылося: асабліва «гарачых» пераводзілі на дыскусію пра выбары, пра памер пенсіяў, пра карупцыю і гэтак далей. І тут ужо грамадзяне пагаджаліся: выбараў няма, пенсіі — мізер, улада — дрэнь, але яна ўсё роўна робіць «каб не было вайны»…
А непадалёк змяшчаўся маленькі гэтым разам пікет «Гавары праўду!». І, нягледзячы на тое, што ён быў таксама прысвечаны не толькі выбарчай, але і украінскай тэматыцы, праходізў
ён значна спакайней. Там грамадзяне маглі выказаць свае зычанні і пажадані ўкраінскаму народу, і асаблівых спрэчак не ўзнікала.
«Насамрэч, у нас задача — прыцягнуць увагу людзей да беларускіх падзеяў праз прызму падзеяў ва Украіне, — патлумачыў каардынатар «Гавары праўду!»
Андрэй Дзмітрыеў. — Наш асноўны стэнд — за «Народны рэферэндум». Гэта мірны шлях пераменаў — тое , што мы сёння чуем ад большасці людзей — так,
мы за перамены, але не так, як ва Украіне. І рэферэндум — гэта якраз такі механізм. З іншага боку мы кажам — тое, што адбываецца ва Украіне, адбываецца тады, калі ўлада людзей не
слухае, і ўлада іх не чуе. І рэферэндум дае магчымасць гэта змяніць».
Пытанні “Народнага рэферэндума” па-за ўвагай не застаюцца
Канешне, калі пікетаў было два, да «гаварыпраўдоўцаў» у сувязі з іхняй «памяркоўнасцю» было менш увагі. Але, калі пікет АГП згарнуўся, Дзімтрыеву давялося
больш актыўна тлумачыць грамадзянам, што такое рэферэндум і навошта ён патрэбны.
Калі пікет АГП ужо заканчваў сваю дзейнасць, міма прабёг лідэр Беларускай партыі левых «Справядлівы свет» Сяргей Калякін. Пагутарыць з людзьмі на АГПшным пікеце ён спазніўся,
затое шчыра «навярстаў» усё на пікеце «Гавары Праўду!». Падаецца, Дзмітрыеў такой дапамогі хоць і не чакаў, але быў ёй вельмі рады.
