Дзень Ірыны Казулінай замест Дня абаронцаў айчыны
23 лютага спаўняецца 10 гадоў, як не стала Ірыны Казулінай. Ёй было толькі 48 гадоў, нагадвае "Радыё Свабода"
Інтэлігентная жанчына, якая магла б стаць першай лэдзі, якой ганарыліся б беларусы.
Мужная жанчына, якая адна з першых у Беларусі публічна заявіла пра сваю ракавую хваробу і дала прыклад змагання іншым.
Годная жанчына, якая з усмешкай прыходзіла ў студыю «Радыё Свабоды» на анлайн-канферэнцыю адразу ж пасля суду над Аляксандрам Казуліным.
Усмешка Ірыны Казулінай
Верная жанчына, з якой у яе апошнія хвіліны, дні і месяцы не было мужа-палітвязня.
Разумная жанчына, якая лічыла нягодным адказваць на абражальныя закіды кіраўніка Беларусі наконт яе сям’і.
Каханая жанчына, якая дагэтуль у сэрцах яе родных.
Яна пайшла ад нас дзесяць гадоў таму, а боль, які застаўся, — гэта не толькі боль Аляксандра Казуліна, якога вызвалілі на тры дні, каб развітацца з жонкай.
Гэта боль палітвязня Змітра Дашкевіча, якому далі толькі 30 хвілінаў, каб развітацца са сваёй маці Вольгай Дашкевіч у моргу. Ёй было толькі 54 гады.
Боль палітвязня Алеся Бяляцкага, які даведаўся пра смерць бацькі толькі ў дзень пахавання, і якога пад канвоем прывезлі развітацца.
Боль палітвязня Аляксандра Малчанава, якому адміністрацыя Жодзінскай калоніі не дазволіла развітацца з маці Галінай Малчанавай. Ёй было толькі 64 гады.
Боль і трывога, якія, перакананая, перапаўнялі за кратамі палітвязня экс-кандыдата на прэзідэнта Міколу Статкевіча за свайго бацьку, Віктара Статкевіча, як і Змітра Дашкевіча за ягонага бацьку, Вячаслава Дашкевіча.
Памятаю балючы крык маці палітвязня Фёдара Мірзаянава ў судзе, калі яе не пусцілі на абвяшчэнне прысуду сына.
Памятаю, як Ала Саннікава, ледзь стрымліваючы слёзы, чытала ліст свайго зняволенага сына Андрэя Саннікава з-за кратаў на прэзентацыі «свабодаўскай» кнігі «Адзін дзень палітвязня. 2009-2011». Усе такія сцэны не пералічыш, як немагчыма і вымераць боль усіх палітвязняў і іх блізкіх.
І ўсё ж мне чамусьці ўвесь час згадваецца той дзень 10 гадоў таму, калі я даведалася пра смерць Ірыны Казулінай. Гэта было 23 лютага, калі ў Беларусі частка грамадства святкуе так званы Дзень абаронцаў айчыны і ўзброеных сілаў Беларусі.
А чаму б не паспрабаваць пераламаць замшэлую савецкую традыцыю і абвесціць 23 лютага ў Беларусі Днём родных палітвязня ў гонар Ірыны Казулінай?
І ў гэты дзень падтрымаць усіх тых, чые родныя цяпер за кратамі.