Хатні гвалт, падман пакупнікоў і падмочаная рэпутацыя: што насамрэч адбываецца з брэндам 10motifs?

Вакол вядомага сярод беларусаў, якія падтрымалі пратэсты ў 2020 годзе, брэнда 10motifs разгараецца вялікі скандал: яго ўладальнікі абвінавачваюць адно аднаго ў хлусні і гвалце. «Наша Н*ва» выслухала абодва бакі. Хто мае рацыю — чытайце самі.

Пяць дзён таму «Новы Час» пісаў пра тое, як вядомы сярод прыхільнікаў перамен брэнд 10motifs падманвае беларусаў, выдаючы рэчы мас-маркета за свае. Мы паразмаўлялі з адным з саўладальнікаў брэнда Паўлам Філіповічам, які расказаў гісторыю ўзнікнення 10motifs і пра свае адносіны з былой партнёркай Аляксандрай Жук. Аляксандра адмовіла нам у публічным каментары. Затое пагадзілася пагаварыць з «Нашай Н*вай» — і атрымалася цікавае інтэрв'ю: не толькі пра брэнд і падман пакупнікоў, але і пра асабістыя стасункі, у якіх таксама ўсё пайшло не так.

Толькі бізнес. Як брэнд, што стаў знакамітым на хвалі пратэсту, падманвае пакупнікоў

Аляксандра Жук: «Я доўга не наважвалася паставіць кропку ў аб'юзіўных адносінах і заплаціла за гэта рэпутацыяй брэнда»

— Да нашага інтэрв'ю вы неаднаразова адмаўляліся размаўляць з прэсай на тэму канфлікту, які адбываецца ў 10 motifs. Чаму зараз вы пагадзіліся на размову?

— Ведаеце, мне здаецца, што чытаць артыкулы пра аб'юз і хатні гвалт і самой стаць галоўнай гераіняй такога артыкула — вельмі розныя рэчы. Мне спатрэбілася шмат часу, каб набрацца смеласці і расказаць пра нашы з Паўлам адносіны. Зараз я адчуваю сорам і страх. Нас жа так вучылі: выносіць смецце з хаты дрэнна; калі ты была ў адносінах з агрэсарам, то ў любым выпадку сама вінавата — сама ў гэта ўліпла, сама не магла сысці.

Але я зразумела, што мая гісторыя можа быць карыснай: можа, дзякуючы ёй, нехта выйдзе з аб'юзіўных адносін з меншымі стратамі. Я, напрыклад, доўга не наважвалася паставіць кропку і заплаціла за гэта рэпутацыяй свайго брэнда.

— Калі ў гісторыі 10motifs з’явіўся Павел?

— Мы пазнаёміліся на хвалі тых падзей [у 2020-м] — Павел быў валанцёрам. Неяк пад сценамі турмы я чакала сябра, якога павінны былі выпусціць, і Павел выпадкова апынуўся побач. Мы пачалі размаўляць.

У снежні мяне затрымліваюць, ён сустракае пасля сутак і проста ахінае ўсім сваім клопатам і ўвагай. Завязваюцца адносіны, але першапачаткова я не разглядала іх як нешта сур'ёзнае, бо яшчэ да арышту стала зразумела, што ў хуткім часе мне давядзецца пакiнуць краiну. Мусіць, таму мы так хутка з'ехаліся: ад знаёмства да яго пераезду да мяне мінула 2-3 тыдні.

У выніку я адлятаю на Новы год з думкамі аб далейшай эміграцыі. Ён застаецца ў маёй мінскай кватэры. На той момант ён быў без працы, а мне была патрэбна дапамога з брэндам — уся вышыўка зроблена мной уручную, таму чыста фізічна было складана займацца гэтым і яшчэ паралельна весці Інстаграм. Я кажу: «Слухай, было б крута, калі б ты змог адказваць у дырэкце». Так ён пачаў дапамагаць афармляць замовы. Неўзабаве я ўбачыла, што Паша выдатна з гэтым спраўляецца, і прапанавала працаваць разам.

— Як складалася ваша супрацоўніцтва ў Літве?

— Пасля пераезду ён падзарабляў на будоўлі, а я шукала магчымасці, каб запусціць брэнд тут: глядзела, дзе можна развесіцца, сустракалася з кліентамі. Справа пайшла. Я сказала: «Трэба, напэўна, адкрываць кампанію. Тым больш мая сяброўка можа дапамагчы з афармленнем». Так у брэнда з'явілася юрасоба, цалкам аформленая на мяне.

У першыя часы продаж ішоў праз іншыя крамы, але Паша — дасведчаны прадавец. Ён палічыў, што гэта нявыгадна і лепш адкрываць свой шоурум.

Я згаджаюся, і запускаемся ўжо тут (у Вільні. — «НН»). Яго ўдзел становіцца ўсё большы: на ім — продаж, фарміраванне цаны і іншыя камерцыйныя пытанні, на мне — адзенне і здымкі.

— Збоку здаецца, што ў вас склаўся паспяховы тандэм. Што насамрэч адбывалася ў вашых асабістых адносінах?

— З моманту, калі мы вырашылі адкрываць шоурум, рэгулярна пачынаюць адбывацца дзіўныя рэчы. «Першыя званочкі», праўда, прагучалі яшчэ ў Мінску. Ён мог раззлавацца, мог проста сарвацца, накрычаць па нейкай дробязі. Першая сварка здарылася ў мяне дома: ён нешта гатаваў на кухні, і я папрасіла памыць пасля сябе пліту. Ён жорстка накрычаў. Я ў той момант толькі выйшла з турмы і дрэнна разумела, што ўвогуле адбываецца.

Паступова ён пачаў абмяжоўваць мае кантакты з сябрамі. Прыдумваў усялякія небыліцы: казаў, што яны распускаюць плёткі за маёй спінай. Калі я хацела ісці гуляць, а ён застацца дома, то, каб пазбегнуць чарговага скандалу, мне таксама даводзілася заставацца. Я не заўважыла, як аказалася ў ізаляцыі. З блізкімі сябрамі ў той момант ужо не размаўляла — многія не вытрымлівалі яго прэсінгу і маіх пытанняў кшталту «А ты праўда такое пра мяне казала?». Канфлікты ўзнікалі ўвесь час.

Два гады спатрэбілася, каб да мяне дайшло, навошта ён усё гэта рабіў.

«Чытанне маіх асабістых паведамленняў для яго было нормай»

— У сваіх сторыз, звязаных з вашым канфліктам, Павел перыядычна згадвае сваю жонку. Якую ролю яна грае ва ўсім гэтым?

— Гэта выдатная гісторыя. Неяк да мяне на дзень нараджэння прыходзіць жанчына і кажа: «Вітаю, Саша. Мы з дзецьмі даўно чакаем Пашу. Скажы, калі наш тата прыедзе дадому?» Я была ў шоку. Калі ён пераехаў да мяне ў Мінск, то казаў, што жанаты, але плануе разводзіцца, і я была ўпэўнена, што да моманту пераезду ў Вільню ён быў ужо разведзены. Больш за тое, ён казаў, што ў яго адно дзіця — мы нават навагодні падарунак яму разам куплялі.

Аказалася, што дзяцей двое, а разводам і не пахне. Тая заява з ЗАГСа, якую ён мне паказваў, была проста запампавана з інтэрнэту.

Да апошняга ён спрабаваў адхлусiцца. У той момант я не сышла, хоць і разумела, што гэта жахлівая і дурная сітуацыя, але дзякуючы гэтай гісторыі я зразумела, што мне патрэбна дапамога, і звярнулася да псіхолага.

Ведаю, што зараз яны з жонкай маюць зносіны, але не ў курсе нюансаў.

— Як развіваліся падзеі далей?

— Павел хутка сцяміў, што я і брэнд — адзіныя яго рэсурсы, і пачаў пазбаўляць мяне кіслароду. Ён зрываўся, я сыходзіла з дому да сябровак. Пасля гэтага ён вельмі пераканаўча прасіў прабачэння, я вярталася — і ўсё пачыналася зноўку.

Нашы адносіны адбіваліся на працы. Павел папросту мог сказаць «Я сыходжу» і не з'яўляцца ў шоуруме тыдзень.

Пасля паўгода сесій з псіхолагам я зразумела, што гэтыя адносіны патрэбна заканчваць, але ўсе прыбыткі брэнда да таго моманту ўжо цалкам кантраляваліся ім. Нам абаім прыходзіў заробак, але зняць нейкую вялікую суму, каб пераехаць у адзін дзень, я не магла.

Спачатку я знайшла невялікую студыю. У кватэры, у якой мы на той момант жылі разам, было 90% маіх рэчаў і 10% — яго. Таму я прапанавала пераехаць яму. Павел адмовіўся, спаслаўшыся на тое, што хутка ён сустрэне жанчыну і ім там будзе цесна.

Я працягнула таемна збіраць на свой пераезд. Тым часам градус скандалаў рос: ён мог запусціць у мяне вазай ці са злосці прыціснуць мяне да сцяны за горла. У такі момант вельмі моцна палохаешся. Чытанне маіх асабістых паведамленняў для яго было нормай. Часам у дні, калі мы сварыліся, ён не даваў мне спаць да 5-6 раніцы.

Цяпер, пракручваючы ўсё назад, я разумею, што трэба было бегчы. Але агрэсары могуць быць вельмі пераканаўчымі, калі ім гэта патрэбна. Ён казаў, што кахае, прасіў прабачэння і нават знайшоў нам сямейнага псіхолага. Праўда, Паўла хапіла толькі на адзін сеанс.

Пасля ён пачаў пагражаць, што заблакіруе доступ да рахунка. Раніцай павінны быць здымкі, а ён гаворыць, што іх не будзе — я проста не змагу зняць грошы, каб іх аплаціць. Усё, што было завязана на яго нумар, цяпер заблакіравана: працоўная пошта і нават гугл-пункт. Ён рашыў, што шоурум зачынены, і я нічога не магу з гэтым зрабіць. Таксама заблакіраваны сайт — хостынг прывязаны да яго тэлефона.

— Чаму вы не выклікалі паліцыю?

— Пра гэта цяжка казаць. Ён мяне не біў і ніякіх калецтваў не наносіў. Я баялася, што выклічу іх, яны Паўла не забяруць, а мне давядзецца застацца з ім у адной кватэры. Цяпер адбываецца падобная рэч: паліцыя не бачыць пагрозы ў яго пераследах, таму нічога не робіць.

Ды і на той момант мы яшчэ вялі супольную справу. Я спрабавала ўсё вырашыць «па-добраму».

— Вернемся да бізнесу. Як Павел стаў акцыянерам 10motifs?

— У сакавіку пасля таго, як я ўпершыню пайшла з дома і ўжо сур'ёзна думала аб канчатковым разрыве, сваркі, звязаныя з бізнесам, сталі адбывацца ўсё часцей. Пасля чарговага скандалу ён заявіў, што яму патрэбны гарантыі і ён хоча 50% акцый. Што зрабіў рамонт у шоуруме і, выкарыстоўваючы свой навык продажу, змог развіць бізнес.

Паша, праўда, уклаў у гэты праект шмат працы, і я не стала пярэчыць. Адзінае, паколькі брэнд не быў створаны ўдваіх з нуля (яго калісьці заснавала я, усе фінансавыя ўкладанні былі маімі, першапачатковы Інстаграм і кліенцкая база таксама былі развіты мной), я знізіла яго долю да 45%.

Пры гэтым ад матэрыяльна-адказнай пасады дырэктара ён адмовіўся.

— Калі ўсё выйшла з-пад кантролю?

— Калі я сышла, ён доўгі час спрабаваў са мной памірыцца. Я працягвала настойваць, што адносіны ў нас чыста працоўныя. Так, мы вырашылі максімальна дзяліць абавязкі, каб недзе менш сутыкацца альбо працаваць у шоуруме па чарзе ў розныя дні. Адначасова я пачала ўнікаць у бухгалтарскія працэсы, якімі раней займаўся выключна Павел, і задаваць яму нязручныя пытанні. У выніку ён псіхаваў: «Я ў такой атмасферы больш працаваць не магу. Я сыходжу».

Пазней я даведалася, што ён запусціў «свой» брэнд.

Паўстала пытанне аб тым, што рабіць з акцыямі. Павел захацеў, каб я іх выкупіла плюс заплаціла дывідэнды. Прычым назваў нейкую астранамічную цану — 15 000 еўра, потым, праўда, скінуў яе да 10 000.

Яны столькі не каштуюць. Я папрасіла звярнуцца да бухгалтара, каб той разлічыў іх рэальны кошт.

У выніку ён напісаў смс, што заблакіруе рахунак. Я звярнулася да адваката, і разам мы склалі дасудовую прэтэнзію, якая яго не задаволіла. Далей пачалася гісторыя пра яго сачэнне, паліцыю і ўвесь гэты скандал, які адбываецца цяпер.

«У магазінах мас-маркета былі набыты адзінкавыя рэчы»

— Што адбываецца цяпер?

— Зразумеўшы, што не даб'ецца свайго, ён працягнуў ператвараць маё жыццё ў кашмар. Ён сочыць за мной, заходзіць у шоурум і спрабуе выклікаць у мяне істэрыку, абрывае тэлефон, расклейвае каля маёй хаты і шоурума аб'явы.

Па яго наводцы ў мінскую краму неаднаразова прыходзілі сілавікі. Следчы, з якім мне прыйшлося мець зносіны, распавёў, што Павел і яго жонка напісалі заяву, быццам я прадаю бчб-сімволіку. Так што ў нас у Мінску ўжо паспелі пабываць ГУБАЗіК, АМАП і следчыя Цэнтральнага РУУС. Канешне, гэта адбіваецца і на продажах, і на стане супрацоўнікаў.

Я блакіравала яго нумары пяць разоў, але ён купляе новыя сім-карты. Паліцыя нічога зрабіць не можа — кажуць, што, пакуль ён не стаіць пад маімі дзвярыма з нажом, гэта не сур'ёзна. Заява, якую я напісала, нічога не дала: ён паказвае паліцыянтам перапіску, дзе я спрабую быць прыязнай, і расказвае пра Новы год з маёй сям'ёй. Я некалькі разоў звярталася ў «Лабірынт» і «Алівію» (арганізацыі, якія дапамагаюць ахвярам хатняга гвалту. — «НН»), іх парады аднолькавыя: выклікайце паліцыю, хадзіце да псіхолага. Атрымліваецца замкнёнае кола, якое я не магу разарваць.

— Асноўная афіцыйная прэтэнзія Паўла да вас — продаж вамі рэчаў з мас-маркета. Як вы можаце гэта пракаментаваць?

— У снежні Павел зразумеў, што адзінае, чым ён можа нашкодзіць брэнду — гэта гісторыя з кастамізаванымі рэчамі, і пачаў шантажыраваць гэтым. Безумоўна, мне вельмі шкада, што нашы кліенты сталі сведкамі гэтай сітуацыі. Але, калі я ігнаравала яго пагрозы, то не верыла, што Павел зможа раздзьмуць з гэтага цэлую эпапею.

Растлумачу: кастамізацыя — звычайная з'ява для беларускіх брэндаў. Толькі адзінкі вырабляюць свой трыкатаж, бо гэта вельмі дорага.

У 10motifs ёсць швэдры, звязаныя ўручную, ёсць тыя, што замаўляліся на вытворчасці, і тыя, што набыты на фабрыках. Сапраўды, у магазінах мас-маркета былі набыты адзінкавыя рэчы — яны адпраўляліся на вытворчасць у якасці ўзораў, на аснове якiх потым адшывалі падобныя рэчы.

На ўсе вырабы нанесена ручная вышыўка — на кожную такую ​​мадэль сыходзіць некалькі гадзін маёй працы, і я ўкладваю ў іх не менш сіл і любовi, чым у іншыя вырабы. Для мяне заўсёды было важна прыдумляць цікавае адзенне, і мне здаецца, што ўся наша прадукцыя ўнікальная.

— Які працэнт кастамізаванага адзення ад агульнага аб'ёму рэчаў прадстаўлены ў шоуруме?

— Мне здаецца, не больш за 10% ці 5%. Цяпер мы пачалі весці рубрыку па нядзелях, дзе паказваем вытворчасць і працэс адшыву.

Наперадзе доўгі і пакутлівы працэс судовых спраў, але я спадзяюся захаваць бізнес, у які так шмат уклала.

Павел Філіповіч: «Мяне канкрэтна тыцнулі носам у гэтыя рэчы»

— Можаце расказаць гісторыю вашага ўдзелу ў брэндзе 10motifs?

— Мая спецыфіка працы — продаж. Я займаўся гэтым 15 гадоў. Працаваў заўсёды ў міжнародных кампаніях, такіх, як «Johnson & Johnson», «Heineken» і іншых.

З Сашай мы пазнаёміліся восенню 2020 года, але бачыліся вельмі рэдка: я валанцёрыў і быў вельмі заняты тады. 16 снежня яна выйшла з турмы і, па-мойму, 25 снежня адразу ж вылецела ў Парыж. Перад ад'ездам яна кажа: «Ці можаш ты заняцца [брэндам]? У мяне нічога не атрымліваецца».

Я пачаў вывучаць, што адбываецца, і заўважыў вялікую колькасць памылак. Пачаў выбудоўваць сістэму. Зразумеў, што брэнд — гэта эмоцыі ў дэталях. Што гэта не гісторыя пра адзенне — гэта гісторыя пра эмоцыі. Так я прапанаваў увесці прыгожае пакаванне, каб чалавек атрымаў поўны комплекс станоўчых эмоцый.

Я выступіў ініцыятарам таго, што продаж трэба рабіць з уласнай крамы.

Таму тады я адрэзаў усіх партнёраў і мы пачалі весці толькі ўласны продаж.

Дзякуючы маім намаганням я сабраў перадаплачаныя замовы, і Саша была вымушана вярнуцца з Парыжа, каб іх выканаць. Не падымаючы галавы яна вышывала гэтыя вось сэрцы — цалкам уручную, машынкай не атрымлівалася. З гэтага моманту і пайшло нейкае развіццё.

Акрамя маек, былі кардыганы, і я не ведаў, што яны былі куплены. Мы прыязджалі на фабрыку «Алеся» — там знаходзіцца швейная вытворчасць, з якой мы супрацоўнічаем. Я забіраў адтуль футболкі ці сукенкі, а Саша ішла ў іншы ўваход і вярталася ўжо з кардыганамi.

— Збоку здавалася, што ў вас вельмі паспяховы тандэм. Што здарылася?

— Я даведаўся, што мы выкарыстоўваем набыты ў крамах тавар. 19 снежня я сказаў ёй, што ўсё ведаю, паказаў дакументы, паказаў фактуры і сказаў, што больш не хачу ў гэтым удзельнічаць.

(Павел паказаў фактуры, якія даказваюць, што закупы ў крамах мас-маркета сапраўды былі. — «НН»)

— Вы сцвярджаеце, быццам не ведалі, што брэнд рэалізоўваў кастамізаваныя рэчы. Пры гэтым у допісе кажаце, што былі ўключаны ва ўсе фінансавыя працэсы, у тым ліку змаглі павялічыць цану вырабаў у 4 разы. Скажыце, як вы фарміравалі цану, калі не ведалі вартасць «базы»?

— Швейка для мяне — новая гісторыя. Спектр пытанняў вельмі вялікі. Сашынай зонай адказнасці была вытворчасць адзення, фотасесіі, кантроль працы СММ-менеджара, планаванне допісаў, напаўненне стужкі. Усе астатнія пытанні — такія, як камунікацыя ў Instagram, лагістыка паштовай адпраўкі, падрыхтоўка фактур, рахунак — на мне. Гэта ўсё трэба рабіць.

Саша казала, што трэба аплаціць — я аплачваў.

— Давайце яшчэ раз: як вам удавалася разлічваць цану тавара, калі вы не ведалі, адкуль ён бярэцца і колькі каштуе?

— (…..) Нейкія рэчы Саша аплачвала беларускай карткай.

— У адным са сваіх допісаў у Instagram, які цяпер адсутнічае, вы сядзіце ў швэдры брэнда і расказваеце пра працэс падгонак. Чытачы думаюць, што выраб вяжацца ўручную, хоць у гэты момант на вас надзеты кастамізаваны мас-маркет.

— Мы з Сашай некалькі разоў разам ездзілі ў краму. Нi для кога не сакрэт, як працуюць дызайнеры і адкуль бярэцца база.

Саша мне патлумачыла, што гэты швэдар патрэбны як узор, і далей мы запусцім па ім сваю вытворчасць. Мы нават партнёраў знайшлі і ездзілі абмяркоўваць кошт партыі.

— Што здарылася далей?

— 19 снежня мяне канкрэтна тыцнулі носам і паказалі на гэтыя рэчы. Я сабраў інфармацыю, і 22 снежня ў мяне адбылася размова з Аляксандрай. 24 лютага я выклаў першы допіс.

Тут у мяне адбылася такая дылема: альбо я заплюшчваю вочы на ​​гэту сітуацыю і атрымліваю добры прыбытак, альбо дзейнічаю сумленна.

Мы ўсе тут у адной лодцы і можам падтрымліваць адно аднаго, дапамагаць. Гэта гісторыя мне падаецца непрымальнай. Калі гэта выявілася, я сказаў, што ў нас ёсць некалькі шляхоў: першы шлях — усё гэта ліквідуецца і я вяртаюся да працы, і другі — Аляксандра пачынае працаваць самастойна і выкупляе маю долю ў кампаніі.

«Запісваў нашы сваркі на дыктафон»

— Тое, што адбывалася ў вашым асабістым жыцці, уплывала на агульную працу?

— У нашых асабістых адносінах была пастаўлена кропка значна раней за гэта пытанне. Так, я разумею, што для Сашы і для мяне гэта было непрыемна. Але мы імкнуліся даць другі шанец адносінам.

Не хаваю, што ў гэтай сітуацыі ёсць вялікая роля майго характару. Калі мы пачыналі разам працаваць, тады першым чынам я сказаў: «Саш, гэта загубіць нашы адносіны». Таму што ў мяне няма такога, што бізнес — гэта цацкі.

Пры гэтым я не магу сказаць, што Саша — дрэнны чалавек. Яна крыху такая творчая. Легкадумна ставіцца да шматлікіх момантаў. Напрыклад, яна не бачыць глыбіні праблемы, пакуль яе не накрые. Так адбылося і цяпер. Я кажу: «Саш, ну, гэта будзе сорамна. Разумееш, гэта ў любым выпадку рана ці позна выявіцца. Я цябе кахаю і даю час на выпраўленне сітуацыі. Калі ласка, папраў гэта».

Але яна пайшла іншым шляхам (праз юрыста. — «НН»).

— З-за чаго паглыбіўся канфлікт?

— У нас было чатыры сустрэчы наконт аднаўлення супрацоўніцтва. У лютым адбылася фінальная размова на гэту тэму. І я тады кажу, што даю ёй яшчэ крыху часу на разважанні. У той момант мы знаходзіліся ў шоуруме, і яна мне кажа: «Пайшоў прэч адсюль».

Што значыць пайшоў прэч? Саша выклікае паліцыю. Кажа: «Вось мой былы малады чалавек адмаўляецца выйсці з памяшкання». Паліцыя пачынае разбірацца. Расказваю, што знаходжуся тут як саўладальнік магазіна і кампаніі, на што маю поўнае права. Яны з'ехалі.

Потым у нас здарылася буйная сварка. Тады Саша падрапала мне твар і парвала швэдар. Я не пісаў аніякіх заяў, але паехаў зафіксаваць сляды.

— Як даўно вы пачалі весці аўдыё- і відэазапісы Аляксандры?

— Я пачаў рабіць запісы ў жніўні 2022 года, за паўтара месяца да нашага расстання. Гэта быў той месяц, калі яна псіханула — «сыходжу да сяброўкі жыць». Я ўвесь час прасіў супакоіцца.

Потым яна мне пачынае расказваць гісторыю, што знайшла кватэру, у якую я павінен пераехаць. Я проста кажу: «Калі ты вырашыла, што не хочаш разам жыць, то сама пераязджай».

— Яна ведала, што вы яе запісваеце?

— Спачатку — не ведаю. Пасля я сам паказваў ёй частку гэтых запісаў.

Неяк яна напісала мне: «Я папрасіла дапамогі ў цэнтры абароны жанчын. Мне выдзелілі асобнага юрыста. І калі ты не перастанеш пісаць, тады ад мяне будзе заява ў суд наконт хатняга гвалту».

Я казаў, што гэтага не баюся. Падчас сварак, каб пазбегнуць правакацый, я проста ўключаў дыктафон. Вось гэта ўсё, відэа і аўдыё, трэба мне, каб засцерагчы сябе з юрыдычнага боку. Цяпер гэтыя запісы дапамаглі мне пазбегнуць крымінальнай адказнасці.

— Вернемся да брэнда.

— Пасля таго, як я атрымаў гэты ліст з паліцыі, то падумаў: чаму я павінен яе шкадаваць, і, не чакаючы 1 сакавіка (гэта крайняя дата тэрміну, які Павел даў Аляксандры на роздум. — «НН»), апублікаваў пост.

— Вы сказалі, што не хацелі яе шкадаваць, але потым самі прапанавалі ёй забраць 45% вашых акцый. Чаму?

— Я сапраўды ўжо перагарэў. Я вельмі стаміўся. Я зразумеў, што цалкам занураны ў гэты канфлікт і ўсе мае размовы толькі пра гэта. Гэта сітуацыя мяне разбурае.

Я напісаў яе адвакату ў Тэлеграм — маўляў, давай я прыеду, падпішу. Колькі разоў я прапаноўваў падарыць ёй усё!

Калі шчыра сказаць, на гэты момант я ненавіджу 10motifs і хачу паставіць кропку. Але Саша цягне з юрыдычнымі пытаннямі.

«Гэта не кастамізацыя, а падман пакупнікоў»

— Вы сказалі, што хочаце паставіць кропку, але чаму атрымліваецца шматкроп'е?

— Я гатовы адпусціць сітуацыю ўзаемаадносін з Сашай. Але я не гатовы адпусціць сітуацыю падману пакупнікоў.

— Наколькі мне вядома, вы паспрабавалі запусціць свой брэнд Coloborat, дзе прадавалі такія ж рэчы, як у 10motifs.

— Не такія ж. Падобныя.

— У мяне ёсць магчымасць параўнаць прадукцыю вашага брэнда і прадукцыю 10motifs. Якія адрозненні я павінна знайсці?

— У нас этыкетка ўнутры, у 10 motifs — звонку. (…) Сашына цяльняшка каштуе 95 еўра, а мая — 60.

— Але ж вы самі прызначалі цэны рэчаў 10motifs.

— Так, і яны апраўданыя.

— Чаму, калі Аляксандра прадае рэчы іншых брэндаў — гэта дрэнна, але калі вы прадаяце рэчы, да болю падобныя да вырабаў 10motifs — гэта нармальна?

— Па-першае, калі казаць пра цяльняшкі, ідэя іх запуску належыць мне. Неяк мы закуплялі тканіну, і хутка якраз павінен быў быць дзень ПДВ. Вось я і прапанаваў зрабіць партыю «да свята».

Па-другое, як я тлумачыў, для мяне важная гэтая тэма з мас-маркетам. Бо гэта не кастамізацыя, а падман пакупнікоў. Кастамізацыя — гэта калі мы перарабляем рэч, не выдаляючы чужога брэнда, а размяшчаем сваю бірку побач. Усё — ты не парушаеш нічыіх правоў. Ты не падманваеш пакупніка — чалавек разумее, што купляе кастамізаваную рэч.

(Пры падрыхтоўцы гэтага інтэрв'ю мы заўважылі, што брэнд Паўла прадаваў тыя самыя сумкі і швэдары, якія належаць да мас-маркета. Бірак «родных брэндаў» на гэтых рэчах не бачна. Цяпер гэтыя фотаздымкі ў Інстаграме Паўла адсутнічаюць. — «НН»)

— Які вынік гэтай гісторыі бачыце прымальным для сябе?

— Аляксандры трэба спыніць падман і прыбраць гэтыя рэчы з продажу, каб гэтага не паўтаралася. Я шмат разоў заклікаў яе да гэтага.

— Вы хочаце паставіць кропку ў гэтай сітуацыі і гатовы перадаць Аляксандры сваю долю акцый. Ці правільна я разумею, што ў вас няма маёмасных прэтэнзій да Аляксандры, а хутчэй толькі «этычныя»?

— Не зусім. Акцыі ацэнены ў пэўную суму, плюс я хачу атрымаць дывідэнды — гэта каля 10 000 еўра.

Я ўклаў у брэнд шмат працы: зрабіў рамонт у памяшканні, развіў Інстаграм. (…) Гэта пляцоўка — асноўны рэсурс кампаніі і каштуе шмат грошай. Цяпер Аляксандра пераключыла яго на свой нумар, але з юрыдычнага пункту гледжання для мяне не складзе цяжкасці вярнуць яго сабе. (…) Зрэшты, я не збіраюся гэтага рабіць.