У Жлобіне дзяўчыну аштрафавалі за абразлівае паведамленне. Яна сцвярджае, што гэта фэйк

У Жлобіне Аліну аштрафавалі за абразлівае паведамленне. Але дзяўчына да гэтага часу не ведае, дзе яно было апублікавана.

Ёй прадэманстравалі скрыншот, заявіўшы, што аўтар — менавіта яна. Аліна сцвярджае, што гэта фэйк. «Моцныя Навіны» пагутарылі з фельчарам Жлобінскай ЦРБ, якая да гэтага часу не разумее, за што выплаціла дзяржаве 675 рублёў.
Сваю грамадзянскую пазіцыю фельчар Жлобінскай ЦРБ Аліна Галінская ніколі не хавала. І гэта часцяком не падабалася яе асяродку, з-за чаго, бывала, даводзілася яго мяняць. Да прыкладу, прычынай пераводу з слонімскага медкаледжа ў мінскі стала як раз-такі яркае перакананне ідэолага, па сумяшчальніцтве загадчыцы аддзялення сястрынскай справы, аб недапушчальнасці існавання альтэрнатыўнага меркавання.
— Ды і быць сярод сваіх значна камфортней, — кажа Аліна. — У Мінску сапраўды з выказваннем уласнай думкі значна прасцей. Тут на цябе не стануць паказваць пальцам за тое, што ты «не баішся». Гэта ў маленькіх гарадах можна паўплываць на чалавека, на яго думкі і перакананні. У нас у Жлобіне падобная сітуацыя.
Палітычныя падзеі гэтага лета нікога не пакінулі абыякавымі. Наш горад не выключэнне. Вядома, супрацьстаянне Жлобіна непараўнальнае з падзеямі ў абласных цэнтрах і сталіцы. За імі мы таксама пільна сочым і перажываем не менш саміх удзельнікаў пратэсту. Часта выходзім на непрыхаваныя эмоцыі. Адзін з першых такіх усплёскаў асабіста ў мяне здарыўся пасля разгону мірных дэманстрантаў у Ганцавічах. Я думаю, усе пра яго памятаюць, гэта здарылася ў чэрвені. Тады набірала хаду перадвыбарная гонка. Мы раней такога не бачылі! Неабгрунтаваная жорсткасць, страх і жах. Той момант, калі душылі хлопца каленам! Гэта нейкае дзікае пекла. Я разумею, што з тых часоў здаралася шмат рэчаў і страшны: і збіцця, і гвалт, і забойства! Але мы зараз пра чэрвень.
Даведаўшыся даныя супрацоўніка, які быў непасрэдна датычны да згаданай падзеі, я напісала яму ў лічку ўсё, што думаю пра яго дзеянні. І назвала яго "фашыстам". За што крыху пазней была аштрафаваная на 10 базавых велічынь, перад гэтым адчуўшы ўсё "хараство" допыту, ператрусу, канфіскацыі тэхнікі. Гэта быў мой першы раз…
На судзе ад сваіх слоў я не адмовілася і да гэтага часу лічу, што дзеянні таго супрацоўніка сапраўды трапляюць пад паняцце «фашызм». І, калі аплачвала 270 рублёў штрафу, я разумела за што плачу — ну, пакрыўдзіўся чалавек, прынізілі яго гонар і годнасць. Артыкул 9.3 КаАП "Абраза".
Але вось наступнае судовае разбіральніцтва ў дачыненні да мяне дагэтуль здзіўляе. Каму расказаць, не павераць. Расказваю!

Усё пачалося са стандартнай "пяціхвілінкі" перад уступленнем на працоўную змену. Загадчык пасля асноўных момантаў папрасіў яшчэ крыху ўвагі і зачытаў паведамленне, змест якога ў мэтах "прафбяседы" яму перадаў галоўны ўрач (гэта была ананімка, як затым растлумачыў ён) і гучала яна наступным чынам:
"Я, Галінская Аліна Ігараўна, медыцынскі работнік ЦРБ Жлобіна, адмаўляюся аказваць меддапамогу супрацоўнікам АУС і членам іх сем'яў".
Незразумела, але выклікала ўсё гэта толькі смяшкі.
Праз тыдзень, тэкстоўка таго самага паведамлення памянялася і гучала ўжо так (ізноў ананімка): "я, Галінская Аліна Ігараўна, медыцынскі работнік ЦРБ Жлобіна, збіраюся ўкалоць атруту супрацоўнікам АУС і членам іх сем'яў. Я не збіраюся ім аказваць меддапамогу, а планую толькі прычыняць шкоду аж да смерці"»
Незразумела, але ўжо не смешна.
Хто займаецца гэтым глупствам і для чаго? І тут мне патэлефанавалі. Гэта быў участковы Пахомаў, запрашаў на прафгутарку і дачу тлумачэнняў з нагоды перапіскі ў інтэрнэт-супольнасці.
У кабінеце таварыш участковы паказаў тое самае паведамленне, толькі на гэты раз над ім хтосьці відавочна "карпеў". Ну, пачатак стандартны: такая-то такая, працую там-та і тым-то. А далей нешта накшталт гэтага: "Ну няўжо яны не разумеюць, што трапляюць на сталы да хірургаў, у кабінеты да педыятраў, тэрапеўтаў, да стаматолагаў. Што ўсё роўна ўсе ходзяць у крамы, што майстар па манікюры можа пілаваць пазногці яго жонцы і выпадкова занесці гепатыт. Дык вось майце на ўвазе, што пачынаецца сапраўдная партызанская вайна. Л * * кі-п * * * шкі».
Я як убачыла, не стрымала смех. "Вы самі ў гэта верыце?" — было лагічнае пытанне. І наогул, што гэта? Гэта нават не сама перапіска, гэта скрын незразумела адкуль, гэта звычайная карцінка, якіх, прабачце, в фотошопе можна наклепаць тысячу. Што, дарэчы, я і прапанавала ў ходзе судовага разбору.
Так, суд па гэтай справе адбыўся. І зноў артыкул пра прыніжэнне гонару і годнасці. Каго? Вось і я так спытала. Аказваецца, у напісаным ад майго імя тэксце выраз "л * * кі-п * * * шкі" зачапіла пачуцці супрацоўнікаў. А дакладней, таварыша Пахомава, які пры "прафгутарцы" сцвярджаў, што ніколькі не верыць у маю датычнасць да гэтага найстрашнейшага злачынства.
Выступ з майго боку на працэсе пачаўся як раз-такі з удакладняючых: «А з чаго, паважаны, вы ўзялі, што "л**кі-п***шкі" — гэта пра вас? З чаго вы ўзялі, што гэта зварот? Што менавіта вас у гэтым пакрыўдзіла? Чаму толькі вас?"Ну і ўсё ў такім духу.
Далей пайшлі довады аб тым, што я сяджу ў Інтэрнэце з другой сім-карты, а не з таго нумара, што паказаны ўверсе паведамленні, што час публікацыі супадае з перыядам майго сну пасля начной змены, што можна элементарна праверыць актыўнасць акаўнта ў зададзены прамежак часу, правесці тэхнічныя экспертызы. Але абсалютна нічога не зацікавіла ні супрацоўнікі, ні суддзю.
Я стаяла і тлумачыла ім такія элементарныя рэчы! Вядома, разумела працэнт верагоднасці майго апраўдання-нулявы, такія нашы рэаліі. Але ўсё ж вырашыла грунтоўна паказаць ім іх няправасць. Гэта быў нейкі цырк!
Прапанавала прама ў зале судовага пасяджэння стварыць у любым чаце такія ж паведамленні ад кожнага з прысутнага ў зале: "Толькі дайце мне кампутар і скажыце вашыя імёны". Суддзя пагадзілася на гэта паглядзець, але выдаць тэхніку адмовілася. А з паветра, самі разумееце…
Далей я прапанавала такі эксперымент: напісаць у любой супольнасці са свайго акаўнта паведамленне, і хай супрацоўнік нам яго прадэманструе. Суддзя пагадзіўся, Пахомаў адмовіўся. "Гэта раней я мог бачыць вас, а цяпер ужо няма такой магчымасці". Тады суддзя вырашыў паставіць кропку ў справе і звярнуўся да ўчастковага: "Ці ўпэўненыя вы, што аўтар тэксту — падсудная?"Пачуў" упэўнены "і стукнуў па стале малатком:" 25 базавых і больш так не рабі!" Што больш не рабіць?!