Юрый Луцэнка: Не веру ў заявы Лукашэнкі

Дыктатары вельмі пераменлівыя, асабліва пасля паездкі ў Крэмль. Пра гэта ў інтэрв'ю "Еўрарадыё" заявіў дарадца прэзідэнта Пятра Парашэнкі і былы міністр унутраных спраў Украіны Юрый Луцэнка.



- Не магу не ўспомніць ваш сумны вопыт палітвязня - для нашай краіны гэта актуальнае пытанне. Ці ўжываўся да Вас псіхалагічны і фізічны ціск, чым палітвязень Луцэнка адрозніваўся ад "звычайных" зэкаў украінскай турмы? - Ва Украіне няма той савецкай сістэмы, якая захавалася ў Беларусі. У нас турмы яшчэ царскага перыяду. Я сядзеў у камеры смяротнікаў 1851 года пабудовы, але персанал ставіўся да мяне досыць паважліва. Я б сказаў, што ў мяне быў агульны статус ваеннапалоннага. Зразумела, што як экс-кіраўнік МУС я знаходзіўся ў камерах, дзе ўтрымліваюцца былыя міліцыянты. І ў гэтым была свая праблема: зразумела, што там знаходзіліся і тыя, хто трапіў туды ў выніку дзеянняў Дэпартамента ўнутранай бяспекі, якім я кіраваў - хабарнікі, крышавальнікі наркатрафіку і гэтак далей. У адным лагеры са мной знаходзіліся тыя тры міліцыянты, якія ў выніку раскрытага забойства журналіста Гангадзэ апынуліся за кратамі. Фактычна, я іх змяніў у лагеры.
Зразумела, адміністрацыя зрабіла ўсё, каб у мяне не было ўмоўна датэрміновага вызвалення - мне былі абвешчаны фармальныя вымовы, мяне спрабавалі ў самым пачатку "узяць на злом", пасадзіўшы ў самую "жорсткую" камеру. Ужывалі да мяне і псіхалагічны ціск: вадзілі на ланцугу ў Генеральнай пракуратуры на вачах у сына, на вачах у тых, хто ведаў мяне як міністра. Гэта былі спробы зламаць маю чалавечую годнасць. Але не на таго патрапілі! Адзінае, пра што магу сказаць, як аб катаваннях, гэта адмова ў прадастаўленні медыцынскіх паслуг. Пасля таго, як усе судовыя інстанцыі адмовілі мне ў задавальненні іску пра неправавы спосаб майго арышту, я абвясціў галадоўку. Галадаў 32 дні. Скончылася гэта кровазліццём у страўніку, пасля чаго мяне адправілі не ў санчасць, а ў камеру. У мяне пачаліся вялікія праблемы са здароўем, аднак мне адмаўлялі не толькі ў лячэнні, але нават у дыягностыцы. Толькі пасля гэтага Еўрапейскі суд прызнаў мой арышт незаконным, а адмову ў лячэнні катаваннем. Але адзначу, усё гэта адбывалася згодна з рашэннем вышэйшага кіраўніцтва, а медперсанал, ахоўнікі турмы і лагеры ставіліся да мяне лаяльна і са спачуваннем.

- На волю Вы выйшлі дзякуючы міжнароднаму ціску. А вось у выпадку з беларускімі палітвязнямі гэты ціск станоўчага выніку амаль не дае. Ці ёсць у міжнароднай супольнасці такія рычагі ўплыву на аўтарытарныя рэжымы, каб дамагацца вызвалення палітвязняў?
- Маё вызваленне стала вынікам ціску міжнароднай супольнасці і гульні ўкраінскага дыктатара ў еўраінтэграцыю. Мая свабода была перадаплатай за працяг еўраінтэграцыйнага працэсу, які Януковіч выкарыстоўваў для павелічэння сваіх асабістых заробкаў у Крамлі. Ішла шматузроўневая гульня, і толькі праз гэта Луцэнка змог на паўгода раней атрымаць свабоду.
Але я не думаю, што супраць дыктатараў эфектыўныя тыя меры, што ўжываліся для майго вызвалення. Пройгрыш у Еўрапейскім судзе, асуджэнне ў Еўрапейскім парламенце, заявы АБСЕ, лідараў Еўропы і Амерыкі мала хвалююць дыктатараў у звычайным жыцці. Я лічу, што адзіным метадам ціску могуць быць толькі комплексныя эканамічныя санкцыі непасрэдна ў дачыненні да дыктатара, яго бізнесу, яго рахункаў. І самае галоўнае, нават сектараў эканомікі. Я разумею, што гэта б'е па інтарэсах працоўных, але ў рэшце рэшт гэтыя кароткатэрміновыя праблемы могуць быць кампенсаваны нармальным жыццём у нармальнай краіне пасля звяржэння дыктатуры.
- Падчас беларускіх акцый пратэсту часта чуў выклікі: "Міліцыя з народам!". Былі такія выклікі і падчас Майдана ў Кіеве. Але ні ў нас, ні ў вас пераходзіць на бок народа міліцыя не спяшаецца. Скажыце, як былы міністр унутраных спраў, міліцыянты па іншаму бачаць жыццё, не так, як астатнія людзі, ці яны не могуць пераступіць праз прысягу, загад і гэтак далей?
- Я заўсёды выступаў супраць такіх скандаванняў падчас акцый пратэсту. Гэта, хутчэй, не цверджанне, а надзея. А прасіць аб нечым узброеных і добра аплачаных людзей не варта. Міліцыя можа перайсці толькі на бок пераможцы - так пабудавана гэтая сістэма. Кіеўская міліцыя ведала мяне ў твар, я заходзіў у аўтамабіль з "Беркутам" і 40 хвілін размаўляў з імі, яны памяталі, што абодва маіх сына хадзілі ў спартзалу разам з імі, што я ім будаваў інтэрнат, павышаў зарплату, нікога ніколі не падставіў пад ідыёцкія палітычна матываваныя ўказанні. Падчас размовы яны выказвалі мне сваю павагу, а праз 10 хвілін білі палкай па галаве да страты прытомнасці.
Гэта людзі, якія выконваюць загад, людзі, якія паважаюць толькі сілу і могуць перайсці на другі бок толькі пад ціскам сілы. Кіеўская міліцыя перайшла на бок народа толькі тады, калі Януковіч збег з краіны, і людзі ўзялі ўладу ў свае рукі. Вось тады міліцыя стала часткай гэтай улады. І тое, не ўся. Тое ж самае і ў вас: прасіць, каб міліцыя перайшла на бок народа ва ўмовах, пакуль народ слабейшы, бессэнсоўна. Трэба прадэманстраваць сілу, і тады міліцыя будзе часткай гэтай сілы.

- Зараз Вы пазаштатны дарадца прэзідэнта Пятра Парашэнкі. У якой сферы даяце парады, і ці прыслухоўваецца да іх кіраўнік дзяржавы?
- Цяпер, калі мы з вамі размаўляем, я знаходжуся ў Луганскай вобласці ў (смяецца) асяроддзі аўтаматчыкаў. Перш за ўсё, мяне цяпер цікавіць, і парады будуць на адпаведную тэму, як забяспечыць выкананне галоўнага перадвыбарчага абяцання прэзідэнта - дамагчыся міра на ўсходзе Украіны.
Тут формула вельмі простая: сіла-праца-дыялог. Сіла супраць тэрарыстаў, праца - для нармальных людзей, якія хочуць мірна жыць і зарабляць у непадзельнай Украіне, і дыялог з тым, у каго ёсць крыўды на ўкраінскую дзяржаву, але хто гатовы ўсе пытанні вырашаць за сталом, а не з аўтаматам у руках. Акрамя таго, я даю парады аб агульнапалітычным курсе. Да прыкладу, аб тэрміновай неабходнасці правядзення датэрміновых парламенцкіх выбараў.
Упэўнены, што поўная перазагрузка палітычных эліт Украіны - адзіны шлях да абнаўлення краіны. Пасада прэзідэнта, асабліва ў рамках парламенцка-прэзідэнцкай рэспублікі, гэта сур'ёзны, але толькі першы крок да змены палітычнай сістэмы краіны. Неабходны выбары ў новы ўкраінскі парламент. Прычым, на новым дэмакратычным падмурку. Гаворым і пра іншыя рэчы, але не ўсе яны публічныя, і я не магу пра іх казаць нават у інтэрв'ю паважанаму "Еўрарадыё".
- Шмат размоў ідзе аб намеры Кіева правесці перамовы з сепаратыстамі, каб такім чынам паспрабаваць дамагчыся міра. Вы сапраўды лічыце, што спыніць усё тое, што сёння адбываецца на ўсходзе Украіны, можна шляхам перамоў, спынення стральбы?
- Тут усё ж такі трэба размяжоўваць. Мы маем справу з рускімі дыверсантамі, і з гэтымі людзьмі немагчыма дамаўляцца. Нават калі нашыя людзі ўваходзяць з імі ў нейкія нефармальныя кантакты, то тыя прызнаюцца: гэта ўсё ідыятызм, але патрэбна каманда на адыход. І пад ціскам сусветнай грамадскасці Пуцін усё бліжэй да таго, каб аддаць такі загад. Праўда, сёння (размова адбывалася 12 чэрвеня - Еўрарадыё) ён вылучыў новыя ўмовы: маўляў, хай Украіна спачатку ўзгадніць кабальны газавы кантракт, а потым, можа быць, сыдуць ваенныя спецыялісты (а фактычна дыверсанты) з тэрыторыі Украіны.
Другі сегмент - гэта ўкраінскія бандфарміраванні, якія проста рабуюць людзей. З гэтымі не можа быць ніякага дыялогу. Ёсць толькі прапанова: скласці зброю, і той, хто не мае дачынення да цяжкіх злачынстваў, будзе амніставаны. Хто не складзе зброю да пэўнага часу, будзе знішчацца.
Трэцяя частка - гэта людзі, якія былі ў самым прыніжаным стане ўсе гэтыя 20 гадоў і сёння ад адчаю, ад таго, што яны рабы ў сваёй краіне, пачалі непрымальна сябе паводзіць. Ім таксама прапануецца амністыя, дэцэнтралізацыя ўлады, якая прадугледжвае іх права выбраць сабе новых дэпутатаў мясцовых саветаў Данецка і новых дэпутатаў парламента ад Данецка. Наняць сабе тых палітыкаў, якія будуць прадстаўляць іх інтарэсы, не інтарэсы кіруючай мафіі Януковіча. З такімі людзьмі мы гатовы размаўляць.
Акрамя таго, ёсць гаспадарчыя, палітычныя, адміністрацыйныя эліты гэтага краю, з якімі, безумоўна, мы падтрымліваем дыялог і яго неабходна фармалізаваць у выбарчы працэс. Яшчэ раз паўтару: сіла-праца-дыялог. Гэта сённяшняя наша палітыка.

- Сёння ў батальёне "Данбас" за Украіну і супраць сепаратыстаў ваююць 15 беларусаў. Але суразмоўцы Еўрарадыё сцвярджаюць, што такіх жадаючых узяць у рукі зброю ўжо не менш за некалькі соцень. Дапамагчы ўкраінцам хочуць, паводле розных звестак, і грузіны, і расейцы, і грамадзяне іншых краін. Але ў Нацгвардыю іх не бяруць, таму што замежнікам нельга. Як вы лічыце, можа, уладам трэба было прыняць адпаведную пастанову, каб гэтыя людзі мелі магчымасць дапамагчы вашай краіне?
- Я думаю, што ў вайсковых падраздзяленнях павінны несці службу грамадзяне Украіны. Мы не можам сабе дазволіць назіраць за тым, як грамадзяне іншых краін будуць рызыкаваць сваім жыццём за нашу незалежнасць. Справа ў тым, што незалежнасць краіны павінна нешта важыць для кожнага з украінцаў. Толькі "цяжкія" рэчы з'яўляюцца важнымі. Усё, што лёгка даецца, як далася нам незалежнасць у 1991 годзе, цэніцца слаба. Таму сёння ўкраінцы павінны "выкупляць" сваю свабоду і незалежнасць. Кожны з нас.
Замежныя грамадзяне павінны вітацца, калі яны дапамагаюць гэтаму працэсу. Але акрамя службы са зброяй у руках ёсць іншыя спосабы дапамагчы ўкраінскай арміі. Тылавая, гаспадарчая, выведвальная - любая дзейнасць можа вітацца. Але яшчэ раз паўтару, і гэта мая цвёрдая пазіцыя як сілавіка, як палітыка, які думае не толькі пра перамогу, але і пра дзень пасля яе, павінны быць толькі дзяржаўныя ўзброеныя фарміраванні, яны павінны складацца толькі з украінскіх грамадзян і гэта павінна стаць справай гонару і годнасці для кожнага ўкраінца.
Братам-беларусам, дапамогу з боку якіх мы заўсёды адчувалі на Майдане, трэба даць магчымасць і сёння аказваць нам сваю падтрымку, але не ў мілітарысцкай форме.
- Кіраўнік Беларусі падчас апошняга візіту ў Кіеў выказаўся ў падтрымку непадзельнасці Украіны. Вы верыце ў шчырасць яго слоў? Асобныя ваенныя эксперты выказваюць здагадкі, што расейскія войскі могуць уварвацца ва Украіну і з тэрыторыі нашай краіны...
- Дыктатары вельмі пераменлівыя. Кожны з іх у першую чаргу думае аб асабістых інтарэсах, а не пра інтарэсы дзяржавы, а тым больш не пра інтарэсы суседняй дзяржавы. Таму я з вялікай доляй недаверу слухаю выступы Лукашэнкі, хоць яны падкупляюць сваёй прыязнасцю. Але я заўсёды памятаю, што яго пазіцыя змяняецца ў залежнасці ад вынікаў сустрэчы ў Крамлі.
Цалкам магчыма, што яму ў чарговы раз прапануюць зніжку на нафту, газ, прэферэнцыі для яго сямейнага бізнэсу або проста нагадаюць пра яго асабісты лёс і... Яго пазіцыя неаднаразова змянялася ў дачыненні да ключавых пытанняў бяспекі ва Усходняй Еўропе! Таму мне, безумоўна, прыемна чуць словы падтрымкі ад кіраўніка братняй дзяржавы, але стаўлюся да іх з вялікай доляй недаверу. Карацей, нічога новага, прынцып парабелума: хочаш міру - рыхтуйся да вайны! Мяжа па ўсім перыметры Украіны павінна быць надзейна абароненая.
- І з беларускага боку таксама?
- Я не веру ў тое, што беларусы нават у малой ступені хочуць вайны з Украінай. Але ўжо нішто мяне не здзіўляе ў паводзінах Крамля, які можа цалкам спакойна выкарыстоўваць тэрыторыю вашай дзяржавы. Справа ў тым, што палітыка Пуціна ўсё больш нагадвае палітыку Гітлера 1938. І палітыка Еўропы ўсё больш нагадвае тую бяззубую палітыку стрымлівання відавочнай агрэсіі. І калі хто-небудзь думае, што "Лініі Мажыно", якую мы збіраемся будаваць на мяжы з Расеяй, будзе дастаткова, а Бельгія, як нейтральная краіна будзе забытая, то Гітлер, да прыкладу, спакойна прайшоў танкавым клінам праз фармальна нейтральную краіну. Чаму гэта не можа здарыцца з Беларуссю? Няма адказу. Таму, на жаль, украінская дзяржава павінна мець умацаваную мяжу па ўсім сваім перыметры. Такі кошт суіснавання побач з дыктатарскімі дзяржавамі.

- Вы адмаўляецеся ад таго, каб грамадзяне іншых краін са зброяй у руках дапамагалі адстойваць незалежнасць і цэласнасць краіны, і ў той жа час кажаце, што супрацьстаяць вам не столькі нейкія сепаратысты, а цэлая краіна - Расея. Вы верыце, што зможаце справіцца з такім монстрам самастойна?
- Так. І пацвярджэнне гэтаму - тысячагадовая ўкраінская гісторыя. Так, фактычна ўся наша гісторыя гэта палігон, жыццё на палігоне паміж трыма сусветнымі цывілізацыямі. Тым не менш, Украіна была, ёсць і будзе. Нікому яе не ўдалося пераўтварыць у нейкую Маларосію або губерню. І колькі ні знішчалі ўкраінцаў, мы ўсё роўна жывыя.
Я ўпэўнены, што ў такіх войнах нельга лічыць колькасць вайскоўцаў, колькасць насельніцтва, як і колькасць танкаў або самалётаў. У такіх войнах спрацоўвае дух, вера, здольнасць да самаахвяравання. Украіна ўсё гэта прадэманстравала на Майдане і цяпер дэманструе падчас падзей на ўсходзе. Да гэтых падзей у нас сапраўды было амаль знішчана войска, але ўжо сёння мы маем адносна баяздольную армію.
Зразумела, трэба будзе яшчэ шмат працаваць, але дух народа надзвычай высокі. Я ўпэўнены, што ваеннае ўварванне Пуціна ў гэтых умовах ужо немагчымае. Пуцін зрабіў усё, каб Украіна стала адзінай краінай, потым ён зрабіў усё, каб пераважная большасць украінцаў захацела ў Еўрапейскі Саюз, і цяпер ён заканчвае рабіць апошнюю працу - каб большасць украінцаў захацела пад абарончы "парасон" NATO. Ён робіць патрэбную працу!
Але калі без гумару, то "украінская хваля", хваля ўсведамлення сябе грамадзянінам незалежнай дзяржавы, сёння дасягнула поўдня Украіны. За выключэннем Данбаса, як найбольш складанага, дэпрэсіўнага, постсавецкага рэгіёну на тэрыторыі краіны. Уся астатняя Украіна ўсвядоміла сябе незалежнай краінай. Я ўпэўнены, што зламаць танкамі дух не зможа ніхто, нават Пуцін.
- Але ці атрымаецца адстаяць Данбас? Каб не было тут "прыднястроўскага варыянту", напрыклад?
- Ужо магу цвёрда гарантаваць - не будзе. Такая небяспека была, але мы прайшлі самы небяспечны перыяд, і на сённяшні дзень аддзяленне фэйкавай дзяржавы ўжо немагчыма, таму што мясцовае насельніцтва ў сваёй пераважнай большасці не падтрымлівае дзейнасць бандфарміраванняў і расейскіх дыверсійных груп. Усё гэта зацягваецца толькі таму, што мы, украінцы, не дзейнічаем метадамі расейцаў у Чачні.
Мы не здольныя наносіць удар па тэрарыстам, знішчаючы мясцовае насельніцтва. Для нас нават тыя, хто ўчора хадзіў з прарасейскімі лозунгамі, - грамадзяне сваёй краіны. Мы не можам абстрэльваць, напрыклад, панэльны жылы дом, на чацвёртым паверсе якога стаіць кулямётнае гняздо тэрарыстаў. Для нас гэта непрымальна!
Рускія так рабілі, мы так рабіць не будзем. У нас зацягваецца гэтая антытэрарыстычная кампанія, але затое ў нас практычна няма ахвяр сярод мірнага насельніцтва. Мы цяжка вядзем вызваленчую вайну, але ўжо сёння відавочна, што яна падтрымліваецца не толькі большасцю ўкраінскага насельніцтва, але і большасцю насельніцтва Данбаса. Ад злачынстваў мясцовых бандфарміраванняў і відавочнай расеійскай агрэсіі стаміліся ўсе. Усё будзе добра. Сёння я магу запэўніць вас у тым, што Данбас будзе украінскім.
- Наколькі высока вы ацэньваеце верагоднасць новага Майдана? Нібыта ўжо шмат незадаволеных дзейнасцю прэзідэнта Парашэнкі.
- Верагоднасць новага Майдана невялікая, але прэзідэнт Парашэнка сапраўды ўзяў на сябе вельмі смелае абавязацельства. Ён прыйшоў да ўлады ў пераломны момант у гісторыі Украіны і ўпершыню адкрыта агучыў план будучага - паўнавартасны ўдзел у ЕС. Гэта вялікая задача, гэта каласальны выклік для Украіны і для яго, як кіраўніка дзяржавы. Таксама ён сказаў аб метадах дасягнення гэтай мэты: мір на ўсходзе і рэформы па ўсёй краіне.
Зразумела, гэта вельмі складана, гэта лягчэй сказаць, растлумачыць, запланаваць, чым зрабіць. А ўкраінцы вельмі стаміліся за 23 гады нявызначанасці, яны вельмі хочуць пачаць працаваць. І менавіта таму прайшло толькі тры працоўныя дні ў прэзідэнта, а ў нас ужо пытаюцца: "Чаму войска яшчэ не перамагло?". Яшчэ не прызначаны ні адзін новы кіраўнік у прэзідэнцкай лініі ва ўрадзе, а ў нас ужо пытаюцца: "Чаму рэформы не праведзены?".
Ёсць пэўнае галавакружэнне ад поспеху ў украінскіх рэвалюцыянераў, ёсць "канапавыя" экстрэмісты, якія дакладна ведаюць, як усё гэта робіцца, але толькі са сваёй канапы ці ад манітора кампутара. Я ўсё гэта разумею і добра да гэтага стаўлюся, таму што мы жывем у дэмакратычнай краіне, дзе крытыка з'яўляецца часткай прагрэсу. Там, дзе крытыка "здаровая", там, дзе ўлады не даюць "забыцца", аддзяліцца ад людзей, гэта трэба вітаць.
Увогуле, мы ва Украіне маем пятую ўладу: акрамя трох вядомых галін улады і СМІ, як чацвёртай, мы цяпер маем пятую ўладу - карыстальнікаў Інтэрнэту. Яны сапраўды сур'ёзна ўплываюць на ўкраінскую палітыку і на ўладу. Тыя разумныя людзі, якія там вядуць прафесійную дыскусію, нам вельмі дапамагаюць.

- У дадзены момант вы знаходзіцеся ў зоне баявых дзеянняў, вывучаеце сітуацыю і абстаноўку. Вы ўпэўнены, што мясцовае кіраўніцтва дасць вам магчымасць даведацца ўсю праўду пра існуючыя праблемы ў падраздзяленнях, якія бяруць удзел у АТА? І калі гэта атрымаецца, вас потым пачуюць наверсе?
- Ну, Луцэнка — спецыфічны міністр. Я ж да свайго прызначэння ў МУС ніколі не працаваў у гэтай сістэме. Я першы цывільны міністр. І таму вельмі тонка адчуваю спробы «ашуканства». Ужо на першым блок-пасце я аддзяліўся ад групы афіцэраў, якія мяне суправаджалі і сустракалі, і пагаварыў з радавымі байцамі. Зараз буду размаўляць з насельніцтвам. Паверце, я ведаю, як здабываць інфармацыю «знізу» і як не давяраць «паркетным генералам». Хоць тут я сустракаю і баявых генералаў, сваіх старых знаёмых, супрацоўнікаў міліцыі, як ведаю і шмат каго з кіраўнікоў адміністрацыі. Але найперш мяне цікавіць інфармацыя ад байцоў на блок-пастах і інфармацыя ад мясцовага насельніцтва. Для гэтага я сюды і прыбыў. Мапу баявых дзеянняў прэзідэнту дакладуць і без мяне. А мне неабходна разумець настроі насельніцтва, праблемы байцоў.
-  Ваш прыезд у зону баявых дзеянняў не быў сакрэтам. Не баіцеся, што вас выкрадуць сепаратысты ці падстрэліць снайпер?
- Ваўка баяцца — у лес не хадзіць! Зразумела, прымаюцца меры бяспекі… Але разумееце, я дакладна ведаю, што нейкім іншым чынам здабыць неабходную інфармацыю я не магу. Мне патрэбны асабісты кантакт з байцамі, з мірным насельніцтвам, з камандзірамі сярэдняга ўзроўню. Усё мае свой кошт, але я думаю, што ўсё будзе нармальна.
- Шмат кажуць пра тое, што агенты Крамля заселі ў кіраўніцтве Мінабароны, СБУ, міліцыі, іншых структурах. Як вы ацэньваеце гэту пагрозу і што робіцца для таго, каб пазбавіцца ад гэтых агентаў?
- Гэта праўда. Сапраўды, украінскія структуры, асабліва ваенныя, сілавыя, прасякнутыя маскоўскай агентурай. І мы гэта адчуваем. Безумоўна, гэта выклік для ўкраінскай дзяржавы, для новага ўкраінскага кіраўніцтва. Вы ж разумееце, што шмат чаго я вам у гэтым інтэрв’ю сказаць не магу. Скажу адно: мы гэта ведаем і вельмі хутка гэта будзе вынішчана. Дарэчы, ваенная сітуацыя з’яўляецца вельмі добрым вызначальнікам — хто ёсць хто? Мы цяпер добра бачым і сапраўдных байцоў, і «кардонных ваяк», мы бачым сапраўдных генералаў і паркетных лізаблюдаў. Усё выяўляецца вельмі проста. У тым ліку, і расійская агентура. Яна таксама праявіла сябе ва ўсёй прыгажосці. На жаль, гэта праўда: і міністр абароны, і начальнік СБУ, і іншыя кіраўнікі ведамстваў былі прамымі агентамі Крамля. Яны не хаваючыся цынічна знішчалі ўкраінскую армію і ўкраінскія сілавыя структуры цягам апошніх трох гадоў.
Проста знішчалі! Тым не менш, мы выстаялі ў самы цяжкі пераходны перыяд безуладдзя, і цяпер, маючы легітымнага усенародна абранага прэзідэнта, які атрымаў падтрымку абсалютна ва ўсіх рэгіёнах краіны, мы спадзяемся на больш хуткія тэмпы перамен. У тым ліку, і ў гэтым дачыненні.

- Пазаштатны дарадца прэзідэнта — гэта не афіцыйная пасада. Вам ніякага партфеля не прапаноўвалі ці вы не пагадзіліся?
- Лічу, што я павінен прайсці чысцілішча выбараў. Я хачу вярнуцца ў фармальна актыўную ўкраінскую палітыку не праз прызначэнне, нават калі гэта прызначэнне паважанага мной прэзідэнта, а праз абранне ўкраінскім народам. Гэта мая пазіцыя. У той жа час, я хачу падкрэсліць, што палітыка не мае на мэце атрыманне партфеляў ці пасад. Гэта мае перакананні і мая пазіцыя. Я хачу дэманстраваць тое, што палітыка не можа вызначацца выключна карысцю. І ваяваць са сваімі за крэсла ў Кабміне — несумленна. І калі я такія рэчы кажу, то гэта ж я і павінен дэманстраваць сваім прыкладам — так мяне бацька вучыў. Нават пераможная рэвалюцыя, нават пераможныя прэзідэнцкія выбары не абавязкова павінны прынесці мне пасады. Людзі павінны ўсвядоміць, што палітыка не азначае крэсла. Гэта першая прычына. Другая ў тым, што я сапраўды ведаю, што рэформы ва Украіне магчымыя не толькі з новым прэзідэнтам, але, і гэта абавязкова, з новым парламентам. Я накіраваны на паход у парламент і буду рабіць усё, каб туды дайшоў вялікі атрад «правайдараў еўрапейскіх рэформ». Выбачайце, я больш не магу гаварыць — мой паклон Беларусі!
* * *
Даведка Еўрарадыё: Юрый Луцэнка з 2005 па 2006 гады і з 2007 па 2010-ы — міністр унутраных спраў Украіны. У 2010 годзе быў затрыманы супрацоўнікамі СБУ, а ў 2012-м быў прызнаны вінаватым у здзяйсненні службовых злачынстваў і асуджаны на 4 гады турмы. Еўрапейскі суд па правах чалавека ў Страсбургу прызнаў затрыманне і арышт Луцэнкі незаконнымі. На свабоду палітык выйшаў у красавіку 2013 года па амністыі, дзякуючы уціску міжнароднай супольнасці. На пазачарговых выбарах прэзідэнта Украіны ў 2014 годзе — давераная асоба Пятра Парашэнкі. На сённяшні дзень — пазаштатны дарадца прэзідэнта, кіраўнік грамадзянскай кампаніі «Трэцяя Украінская Рэспубліка».

Еўрарадыё