Чыста канкрэтная расійская дзяржаўнасць

Расія заўсёды была зонай строгага рэжыму, любая спроба выйсці на волю абарочваецца здзяйсненнем чарговага злачынства і вяртаннем за калючы дрот, адзначае Алег Панфілаў .



Я даўно не гляджу расійскае тэлебачанне, толькі праз неабходнасць, выключна ў даследчых мэтах. Дзесьці ў сярэдзіне 90-х гадоў раптам выявіў, што на змену правадыру сусветнага пралетарыяту і дарагому Леаніду Ільічу на экранах тэлевізараў з'явіліся іншыя фільмы — пра «брыгады», «мянтоў», «брата за брата», «рэальных пацаноў» і іншы шырспажыў, у якім блатнога і крымінальнага жаргону аказалася больш, чым мовы Пушкіна і Дастаеўскага, якой у Расіі па-ранейшаму спрабуюць хваліцца. Расія трывала і надоўга захапілася крымінальным рамантызмам — у палітыцы, эканоміцы, культуры. Быць блатным, умелым ботаць па фені аказалася не проста прыемна, але і неабходна.

Апошняе падзея — наогул з шэрагу  неверагоднасці, калі б яна адбылася ў нармальнай краіне. «Міхась» атрымаў ад Пуціна імянныя гадзіны «Прэзідэнт». Пуцін — гэта прэзідэнт РФ, «Міхась» — крымінальны аўтарытэт Сяргей Міхайлаў, адзін з заснавальнікаў Сонцаўскай АЗГ, які сядзеў яшчэ ў СССР, а потым неаднаразова затрымліваліся то ў Чэхіі, то ў Швейцарыі. Цяпер «Міхась» легалізаваны кандыдат юрыдычных навук (!), прафесар. Там жа побач «Тайванчик», Алімжан Тахтахунаў, цяпер які называе сябе «мецэнатам», сябра ўжо нябожчыка «Япончыка», Вячаслава Іванькова, які ў сваю чаргу быў у сябрах таксама ўжо нябожчыка «Дзеда Хасана» (Аслана Усаяна). Калі прасачыць сяброўскія адносіны аўтарытэтаў, то там і Іосіф Кабзон, і многія іншыя вядомыя расіяне. Дарэчы, на пахаванні «Япончыка» неслі дзяржаўны расійскі сцяг.

Працяг чытайце тут