Хронікі ціхага супраціву: ліпень. Пахне чабор! Пахне вечна!

У мінулыя выходныя ўсе жадаючыя маглі адсвяткаваць афіцыйны Дзень Незалежнасці. Невядома, на якую колькасць наведвальнікаў разлічвалі арганізатары святочных мерапрыемстваў, калі рыхтавалі буйныя пляцоўкі, перакройвалі маршруты грамадскага транспарту. Але ў пятніцу дарогі, што вядуць са сталіцы ў розныя бакі нашай краіны, не спраўляліся з натоўпам тых, хто ніяк не хацеў заставацца ў «святочным» горадзе. 

Будучы ва ўладзе, можна прызначыць любое свята на кожны дзень. Можна памяняць сэнсы святаў і нават загадаць гэта ўсё наведваць, але нельга заставіць людзей прыняць падобныя загады сэрцам. Тым больш, што мы амаль ўсе ведаем сапраўдныя дні як святаў, так і дні памяці і жалобы ў нашай гісторыі. Ведаем свой сцяг, герб ды гімн, ведаем сваіх герояў.
За мінулы год мы даведаліся і пра шмат антыгерояў. Колькасць адных і другіх павялічваецца штодня. Лозунг савецкіх часоў «Ніхто не забыты і нішто не забыта!» вельмі актуальны зноў. І будзе яшчэ доўга актуальны, нават пасля нашай Перамогі. А пакуль набліжаем гэтыя часы разам. Кожны робіць што можна на сваім месцы. І яшчэ крышачку болей.
Пахне Чабор! Пахне вечна!