Крэмль збег у Крым

Трэба прызнаць. Крамлю ўдалося збегчы ў Крым. Мала хто з нас, пачухваючы пуза на пляжы, не меў зносіны з сябрамі ў стылі: — А шкада, што Крым не наш. — Так, і не кажы. І Аляску — навошта мы аддалі Аляску. — Ага. І Белінгсгаўзен нешта не прашустрыў з Антарктыдай. — Так, пінгвінаў было б выдатна ў Расеі мець, яны прышпільныя. І каалу б яшчэ. — Ага. Ды і пляжы нашы, ну што гэта за пляжы ? Вунь, у Амерыкі хоць бы Гаваі ёсць. — Так, было б крута, калі б і ў Расіі былі свае Гаваі.



Такія размовы наогул не азначалі, што мы там нешта хацелі б адваёўваць або адкусваць, але проста такое адвечна рускае "калі б ды каб ". Вядома хацелася б. І калонію б на Марсе. І дом б пабольш. І пенсіі б вышэй. І зубы каб навучыліся вырошчваць. І рыбку бы залатую.

Гэта натуральна і нармальна для чалавека, які пачухвае пуза на пляжы, думаць пра нешта добрае для сябе і для краіны сваёй.

І вось жа, так здарылася, што той, хто амаль патануў у нізкіх рэйтынгах, амаль прасадзіў ўсю эканоміку, амаль усё ўжо зрубіў і забудаваў, амаль усе берагі краіны засмеціў, амаль усе рэформы праваліў, школы і бальніцы метадычна дабіў, кіраўнік, над якім ужо рагатала ўся краіна, вось гэты кіраўнік раптам выпаўзае з багны, віляе хвастом і нясе ў зубах Крым.

Вось роўна той самы фрагмент чароўных мараў ўсёй амаль краіны (па меншай меры мужчынскі яе часткі).

Божа, ды што ж гэта такое, гэта ж, атрымліваецца, мела рацыю "Наша Раша", выходзіць. Тагіл — руліць ! Вось ён, Крымушка наш, заморак наш родненькі. Хадзі сюды, Крымчура, дзе ж ты быў усе гэтыя гады, ў пяску ўкачаўся, багавінне ў вушах, тарпедная міна ў пупе. І на душы прама такая падвышаная трыкалорнасць. Вось яна, гісторыя, перад нашымі вачыма творыцца. Амаль як Пётр Першы, як Рурык, амаль як Ярмак — вось яно — перад намі, мы смела ўвайшлі войскамі ў кватэру да брата, тым больш што ключы былі ў нас і брат па неабдуманасці пусціў нас у пакой пажыць са зброяй марской. І мы атрымалі слаўную перамогу. Мільярд “бандэраўцаў” паклалі адным махам. Вось яна — “слушка руская, удаль молодецкая”.

І краіна раптам па-новаму паглядзела ў гэтыя злыя кусачыя вочкі, якія нам Крым прыцягнулі. Ну як яго не пашкадаваць, як не дараваць, Крамля Блохастага. І вось яго ўрачыста нясуць на залаты ланцуг. Ахоўвай нас, пакусваў, будзь галоўным у зграі, кіруй намі. І ён з гатоўнасцю зноў залез у церам, народ дзелавіта ланцугамі абматаў і адправіў драіць пятую калону залатога шубасховішча.

Стаім мы апазіцыйныя, разгубленыя. Вакол нас урачыста бегаюць дворнікі-таджыкі з расейскімі сцягамі, гарлапаняць РА-СІ-Я! Лезуць да нас на балконы, сцягі чапляюць, пагражаюць паліцыяй, калі тут жа не станем патрыятычнымі. І нічога не зрабіць. Крэмль, які тоне, запоўз на Крым, учапіўся ў яго, як у выратавальны круг, і па крайняй меры на нейкі час цвёрда стаў на ногі. Гэтая цвёрдасць не абяцае нічога добрага ні Расіі, ні свету. Але лішні час ён сабе, прызнаемся, адваяваў. Хаця наўрад ці надоўга.