Пра ядзерныя боегалоўкі, якія ціснуць на цэнтры прыняцця рашэнняў
Гаранты стабільнасці, якія ўпэўненыя ў сваіх генералах, гуманізмам не займаюцца, разважае аўтар тэлеграм-канала «Лісты да дачкі».
У выніку іранскай атакі на Ізраіль загінуў адзін чалавек. У Іране з-за выбуху феерверкаў падчас святкавання атакі на Ізраіль загінулі два чалавекі.
Пасля ракетнай атакі Корпус вартавых ісламскай рэвалюцыі заявіў, што ён не збіраецца паўтараць гэты досвед, таму што дамогся ўсіх сваіх мэтаў і папярэдзіў Ізраіль аб недапушчальнасці ўдару ў адказ. Калі перавесці гэта з дыпламатычнай мовы на чалавечую, Іран сказаў: Мы больш так не будзем, не біце нас, калі ласка.
І вось, ведаеш, мне падумалася. У нас ёсць (хоць ужо трошкі «быў») нязломны ХАМАС. Ёсць (але і гэта ўжо не вельмі дакладна) непрымірымая «Хезбала». І сапраўды, пакуль яшчэ ёсць вялікі і жудасны Корпус вартавых ісламскай рэвалюцыі. І ўсе яны вялікія і жудасныя да таго моманту, пакуль ім гэта дазваляюць. Або пакуль не з’явіцца выпадак праверыць сваю веліч на практыцы.
Вось непераможная расійская армія збіралася за тры дні ўзяць Кіеў, каб там спытаць дарогу на Лондан. На трэці год вайны расійская армія забылася дарогу да горада Суджа ў Курскай вобласці.
І, што характэрна, многія ва ўсё гэта верылі. Залагоджвалі ХАМАС. Вялі канструктыўны дыялог з «Хезбалой». Стараліся лішні раз не пакрыўдзіць іранскіх вартавых.
Можа, некаторыя, нават уражваліся мультфільмамі, якія расійская армія пра сябе паказвала.
А галоўнае, не ў тым, колькі старонніх людзей верылі ў гэта жудаснае веліч. Галоўнае, што яны так доўга пра гэта распавядалі, што самі ў яго паверылі. Таму што інакш ніхто б не пайшоў браць Кіеў за тры дні і не пачынаў бы супраць Ізраіля Святы Джыхад.
І вось мне здаецца, што беларускія сведкі стабільнасці таксама ўступілі на гэтую слізкую дарожку ўпэўненасці ў сваіх уласных сілах. Таму што беларускі тэлевізар усіх перамог, і не па адным разе. А ядзерныя боегалоўкі ціснуць на цэнтры прыняцця рашэнняў.
Не скажу ўпэўнена за гаранта стабільнасці. Магчыма, гарант стабільнасці ў апошні час пачаў падазраваць у сваіх генералах нешта нядобрае. Проста ад упэўненасці ў сваіх генералах такія гаранты гуманізмам не займаюцца.
Але наконт саміх беларускіх генералаў я ўжо не цалкам упэўнены. Мне здаецца, у беларускіх генералаў ёсць нейкія ілюзіі што да непрыступнасці генеральскіх бункераў.
А наконт сведак стабільнасці гутарковага жанру я ўжо амаль дакладна ўпэўнены. У апошні час моцнае ўзбуджэнне ў тэлевізары адчуваю я. Таму што самі сведкі стабільнасці гутарковага жанру ўпэўненыя, што ім асабіста нічога не пагражае. Што ім давядзецца адбівацца ад неверагоднага суперніка выключна вербальнымі інтэрвенцыямі.
Але вось жа, як паказвае блізкаўсходні вопыт, ілюзіі з нагоды асабістай бяспекі — гэта толькі ілюзіі.
І нават самы надзейны бункер ніякай асабістай бяспекі надзейна не гарантуе. І калі неспадзявана перайсці сапраўдную чырвоную лінію, то назад ужо вяртацца не будзе каму… Ды ячшэ ўлічваючы, што сокалы скінулі пацука на прыступкі дома ўрада ў дзень адмовы ў рэгістрацыі Бабарыкі і Цапкалы.