Вясковыя пенсіянеркі: «Мора мы бачылі толькі ў кіно»

«У Беларусі, засынаючы, не ведаеш, які закон улады прыдумаюць заўтра. Людзі баяцца, што іх пазбавяць магчымасці заробіць капейку да пенсіі», — вясковыя бабулі расказалі, што вымушае іх падпрацоўваць, і як жывецца пенсіянерам у глыбінцы.



Кожны, хто едзе па трасе Мінск-Мікашэвічы, заўважыць побач з вёскай Шышчыцы невялічкі рынак, на якім у любую пару года гандлююць мясцовыя бабулькі. Проза іх жыцця складаецца з прыдарожнага пылу, шуму аўтамабіляў і спрэчак з суседкамі.

Базар, які яны з гонарам называюць «наша Камароўка», працуе з ранку да позняга вечара і прапануе пакупнікам садавіну-гародніну, грыбы-ягады, закаткі і мёд. Нават у снежні ў бабуль можна набыць лісічкі. «Как в сказке «Двенадцать месяцев»!» — жартуе знаёмы кіроўца маршруткі.

— У нашай краіне, засынаючы, не ведаеш, які закон улады прыдумаюць заўтра. Беларусы асцярожныя і не любяць высоўвацца. У іх генах — страх, — гаворыць маладжавая жанчына, зусім непадобная на пенсіянерку. — Яны баяцца, што іх пазбавяць магчымасці заробіць капейку да пенсіі.

— Вы толькі нічога дрэннага не пішыце пра ўлады, калі што пачуеце. Нам яшчэ тут працаваць. І правакацый не трэба, — просіць яна.

Марыя Іванаўна стаіць за прылаўкам з унучкай Настачкай.

Група інваліднасці дае бабе Машы ільготу: за лекі яна плаціць менш. Але скардзіцца, што доктарка выпісвае толькі беларускія прэпараты, якія не дапамагаюць.

— Калі ў каго вяселле, дык павіншую і бягу кароў даіць, — успамінае баба Маша.

Мора яна бачыла толькі ў кіно. Затое дзеці былі ў Арабскіх Эміратах, Егіпце, Турцыі.

На «Камароўку» яна прыязджае з суседняй вёскі. Хоча падзарабіць, каб унучку ў школу сабраць.

У Ганны Георгіеўны пенсія мільён трыста. Яна зачытваецца газетай «СБ» («Не засну, пакуль не прачытаю»), бо там больш палітыкі, чым у «Звяздзе» і выданні «Друг пенсионера». Да таго ж грошай на некалькі газет не хапае, бо трэба яшчэ сабе на ласункі пакінуць: шакаладку ці каўбасу.

— Ай, пра што ты гаворыш, — не вытрымлівае яе знаёмая. — Каб мы добра жылі, хіба б тут стаялі?

— Вядома, што моладзь валюту не купляе. У іх грошай няма! Яны жабракі ўсе. Ды вы ўсё роўна пра гэта не напішаце, бо вас звольняць, — падводзіць вынік кароткай дыскусіі баявая бабулька.

Пра жыццё ў вёсцы старыя распавядаюць з сумам:

— У нас у Грэску раней чатырыста кароў людзі трымалі, а цяпер усяго шаснаццаць.

— А ў нас на ўвесь калхоз адзін конь застаўся. А такія грошы дзяруць за тое, каб бульбу пасадзіць! Мільён трэба аддаць за трыццаць сотак. Са старшынём калгаса не дамовішся. Улада на месцы нічога не вырашае. Хай бы зрабілі такую паслугу ў камбінаце бытавога абслугоўвання, каб хоць зямлю заараць маглі. Мы б у чаргу сталі.

— Газ падарожаў, свет — усе паслугі. 700 тысяч на дровы аддала, а пенсія — мільён чатырыста. І што ў мяне засталося? Ай, нікому мы не патрэбны.

— Дзяўбёмся тут і нічога не бачым. Нават купацца няма дзе летам. Наша возера шышчыцкае прадпрымальнік адзін арандаваў, запусціў туды рыбу. Дык рыбалка ў яго каштуе сто тысяч. Дазваляецца толькі сем кілаграмаў злавіць. Нам не па кішэні такая рыбалка. Я лепш мінтай ў магазіне куплю.

Сярод гандлярак не знайшлося жадаючых набыць гіганцкага таўсталобіка, вылаўленага на Любаншчыне. Рыбак, які прывёз яго на шышчыцкую Камароўку, прасіў за яго 200 тысяч

Клаўдзія, якую язык не павернецца назваць бабуляй, вылучаецца сярод сваіх таварак пазітыўнасцю і незакамплексаванасцю — ахвотна пазіруе з выстаўленымі на продаж клубніцамі.

Ёй 71. На Камароўку яна прыязджае на ўласным скутэры з суседняй вёскі.

— Мне его дочка подарила. Она в Канаде живет, — хваліцца Клаўдзія.

Пра свае падарожжы яна гатовая распавядаць гадзінамі. Як сяброўка дачкі працуе ў доме састарэлых, дзе бабулям робяць манікюр і прычоскі, а на Кубе, куды яе звазіла дачушка, яе аднагодкі ездзяць на аслах і набываюць прадукты па картачках, як у нас у горшыя часы.

— До Канады нам, конечно, далеко, — кажа на развітанне Клаўдзія. — Но жить я туда не поеду, сколько бы дочка ни звала. Умирать хочется на своей земле, правда ведь?

Таццяна Гусева, gazetaby.com