Падчас раскопак ва ўнутраным дворыку кляштара бернардынцаў у Мінску знайшлі рэшткі людзей.
“Хутчэй за ўсё, гэта пахаванні тытулаванага духавенства, — мяркуе спадарыня Станіслава, верніца, якая рэгулярна прыходзіць на малітву да касцёла Святога Язэпа і служыць пры адным з
мінскіх касцёлаў. — Пра косці мне сказалі самі будаўнікі. Адзін маладзенькі ў мяне пытаецца: “Бабуля, я як капаў, дык рыдлёўкай выпадкова адзін чэрап праламаў. Гэта страшны
грэх?
— Унутры самога дворыка знайшлі не так і шмат касцей, больш — вунь там, — рукой указвае на адгароджанае месца па вуліцы Герцэна сталы вартаўнік. Агулам — рэшткі 51
чалавека. Косці і чарапы забралі археолагі. А што нам гэтыя косці? Зараз імі толькі ў футбол гуляць.
— Маліцца за іх трэба.
— Я сваё ўжо адмаліўся...
Жанчына просіць вартаўніка пусціць нас паглядзець на разрытыя магілы. Стары доўга адпіраецца, але, пераадолеўшы страх перад прарабам Мішкам (“Прыб’е ж, калі даведаецца!), вядзе нас
у кляштар. Акуратна спускаемся па высокіх прыступках, мінаем прыгожыя скляпенні.
— Вось тут, — шэпча нам стары вартаўнік і адчыняе дзверы…
З таго боку на нас пытальна паглядае шыракаплечы мужчына год трыццаці.
— Мішка, Мішка! Дазволь! На экскурсію вяду, — умольваючы лямантуе вартаўнік.
— Сынок, мы толькі памолімся за рэшткі, — просіць Станіслава.
— Гэта не храм! Прэч! — гаркае прараб.
Ужо за брамай кляштара мы чуем крыкі “Мішкі:
— Якая экскурсія!.. (далей — не для друку).
— Мужчына, вы ў святым месцы, што вы гаворыце?
— Прэч, каму я сказаў!
Станіслава распавяла, што вернікі наведалі Тадэвуша Кандрусевіча і расказалі яму пра гэтыя знаходкі. Ён адказаў, што
будзе ўсё высвятляць.
Таццяна ШАПУЦЬКА
