Абранне Трампа і новая надзея на вяртанне беларускай шматвектарнасці
Сёй-той памятае, як пры Трампе ён іскрыў шматвектарнасцю ў розныя бакі. Здзяйсняў геапалітычныя манеўры і выконваў складаныя дыпламатычныя трукі, піша аўтар тэлеграм-канала «Лісты да дачкі».
Сёй-той учора, напэўна, ледзь не заплакаў, калі павіншаваў Трампа. Ну мала хто ўклаў у свае віншаванні столькі пачуццяў.
Не, сур'ёзна. Вось я сумняваюся, што нехта яшчэ напісаў Трампу, што вынікі выбараў былі «ўвасабленнем яго асабістага подзвігу».
Проста камусьці было цяжка сябе стрымліваць. Як я разумею, Трамп — гэта цяпер яго апошняя надзея. Вось літаральна за дзень да амерыканскіх выбараў сёй-той плакаўся, якой цяжкай у яго будзе наступная пяцігодка, і казаў, што цяжкасці пачнуцца ўжо наўпрост з наступнага года.
Таму што эканамічны цуд неяк заканчваецца, а новыя цуды браць ужо няма адкуль. І галоўная ідэя была ў тым, каб дацягнуць гэты цуд у прыстойным выглядзе хоць бы да канца сваёй электаральнай кампаніі. Ну і ў прынцыпе дацягнуць да канца электаральнай кампаніі… Таму што ў абодвух выпадках гэта не гарантавана на сто адсоткаў.
А абранне Трампа падарыла камусьці такую новую надзею, што ён быў не ў стане яе ўтрымаць унутры сябе. Сёй-той жа памятае, як пры Трампе ён іскрыў шматвектарнасцю ў розныя бакі. Здзяйсняў геапалітычныя манеўры і выконваў складаныя дыпламатычныя трукі.
Таму цяпер ён думае, што калі вярнуць Трампа, то ўся шматвектарнасць вернецца разам з ім. Што Трамп прымусіць Украіну да міру, шляхам яе капітуляцыі па лініі фронту, а потым камусьці адменяць санкцыі — і ў яго наступіць поўная геапалітычная дабрадаць і мілата.
І ў мяне няма ніякіх ілюзій наконт Трампа, каб сумнявацца ў тым, што Трамп захоча прымусіць Украіну да міру шляхам капітуляцыі па лініі фронту. Вось толькі тыя, хто кажа пра прымус да міру, не ўлічваюць, як мне здаецца, адзін маленькі, але вельмі вялікі нюанс.
Усё ж такі для міру патрэбна згода абодвух бакоў. А мяне раздзіраюць смутныя сумневы, што другому боку патрэбны мір па лініі фронту.
Глядзіце таксама
Па-мойму, іншы бок на лініі фронту не збіраецца спыняцца. Другому боку патрэбна не лінія фронту, а ўся Украіна. А потым Літва, Эстонія, Латвія і Польшча і куды яшчэ завядуць гэты бок яе геапалітычныя фантазіі.
Таму што Расія не можа дазволіць сабе мір. Расійская стабільнасці цяпер — гэта вечная вайна. Калі не будзе вайны, то расійскай эканоміцы будзе няма куды расці. А ў Расію вернуцца героі спецыяльнай аперацыі — з баявым вопытам і вельмі спецыфічнымі поглядамі на мірнае жыццё. Прычым, не маленькімі порцыямі, як яны вяртаюцца цяпер, а ўсё адразу.
Таму, прымушаць прыйдзецца абодва бакі. І як я сабе падазраю, працэс прымусу зацягнецца надоўга. І ў гэтым працэсе прымушаюць боку могуць неспадзявана зламаць што-небудзь крохкае. Напрыклад, беларускую стабільнасць… Таму што беларуская стабільнасць стала вельмі далікатнай з таго часу, як сокалы скінулі пацука на прыступкі дома ўрада ў дзень адмовы ў рэгістрацыі Бабарыкі і Цапкалы.