Былая супрацоўніца БТ: «Кіраўнік сказаў: «Не падабаецца — звальняйцеся, у вас ёсць гадзіна»

Юлія Чаргінец выйшла з дэкрэту на працу ў дзень забастоўкі на дзяржканале.

Юлія — адна з дзясяткаў журналістаў, якія сышлі з Белтэлерадыёкампаніі ў жніўні мінулага года. Аб тым, як прыняла гэтае рашэнне, яна распавяла «Салідарнасці».

— На «Беларусь-1» я прыйшла адразу пасля ўніверсітэта. Але, яшчэ будучы студэнткай, праходзіла там практыку. Працавала ў розных праграмах «Добрай раніцы, Беларусь!», АТН, — распавядае суразмоўца. — Была карэспандэнтам у навінах рэгіёнаў, у навінах культуры, у выніковых праграмах. Рабіла спецыяльныя рэпартажы пра культуру і мастацтва, удзельнічала ў стварэнні дакументальных фільмаў.

Асабліва ўспамінаю працу над фільмам «Шляхта — брутальная гісторыя». Уся каманда працавала з велізарным задавальненнем. Мы ездзілі і па Беларусі, і ў Польшчу, шукалі нашчадкаў знакамітых шляхецкіх беларускіх родаў і распавядалі пра гэтых людзей.

Ад прапанаванай працы ў прэзідэнцкім пуле Юлія Чаргінец адмовілася. Пагадзілася весці рэгіянальныя навіны.

— Я наогул не хацела займацца палітыкай — сацыяльныя праблемы былі бліжэйшымі. У нейкі перыяд мне прапанавалі весці навіны рэгіёну. Я пагадзілася яшчэ і таму, што яны былі на беларускай мове, якую я вельмі люблю. Прапрацаваўшы менш года, сышла ў дэкрэт на шэсць гадоў, — узгадвае Юлія.

Яе выхад з дэкрэта не проста супаў са жнівеньскімі падзеямі 2020 году — ён выпаў наўпрост на час страйку.

— Незалежна ад таго, ці хочаш ты цікавіцца палітыкай, нам усім ўсё роўна прыйшлося паглыбіцца ў падзеі мінулага года. І яшчэ вясной зразумела, што не хачу вяртацца на БТ. Сваю прафесію я люблю, тое, што рабіла, мне падабалася. Але асвятляць падзеі тых дзён так, як гэта рабіла дзяржТВ, не хацелася. Нейкі час разважала, ці працягваць мне рабіць культурныя праекты, а потым вырашыла — якая можа быць культура без таго ж Купалаўскага?

На працу я ўсё-ткі выйшла 14 жніўня. Мяне папярэдзілі: калі хачу застацца, давядзецца займацца не сваімі праектамі, а выконваць нейкія заданні, у тым ліку і тыя, ад якіх адмовіліся іншыя супрацоўнікі, — кажа суразмоўца.

Пераломнай для сябе яна лічыць датай 16 жніўня 2020 года:

— Наогул, падзеі мінулага года мяне ўзрушылі. Я не чакала, што людзі настолькі праявяць сябе! Для мяне адпраўной кропкай стала 16 жніўня. Калі я ўбачыла, колькі людзей хочуць пераменаў, мяне гэта вельмі ўразіла, і на наступны дзень я ўжо ішла на працу з выразным намерам нешта мяняць.

У той дзень сабраліся аператары, відэаінжынеры — у асноўным тэхнічныя работнікі — і папрасілі пагаварыць з кіраўніцтвам. Разам з імі на тую сустрэчу пайшла і я.

Да нас выйшлі кіраўнік з намеснікамі. Супрацоўнікі сталі пытацца, як ім быць, казалі пра тое, што ў іх пачаліся праблемы: не толькі ўнутраныя (з самімі сабой), але і ў сем'ях, у двары з суседзямі. На гэта кіраўнік сказаў: «Не падабаецца — звальняйцеся, у вас ёсць гадзіна».

За гэтую гадзіну сышло пяць аператараў АТН і я. Астатнія засталіся падумаць. Не ведаю, колькі чалавек сышло з АТН, таму што перастала мець зносіны з былымі калегамі. Але памятаю, як у тыя дні сыходзілі супрацоўнікі з розных рэдакцый, з «Добрай раніцы, Беларусь!» , «Врэмечка».

Цікава, калі мела зносіны з калегамі тады, акрамя кіраўніцтва, не было ніводнага, хто б не падтрымліваў перамены і не прызнаваўся, што галасаваў за Ціханаўскую. Але ўжо тады некаторыя казалі, маўляў, так, мы ўсе разумеем, хочам, чакаем, але колькі гэта будзе доўжыцца, невядома, а хто крэдыты будзе выплачваць…

Але былі і іншыя «бэтэшнікі», аб якіх Юлія расказвае з асаблівай цеплынёй.

— Менавіта ў тыя забастовачныя дні я пазнаёмілася з выдатным аператарам і рэжысёрам Вячаславам Ламаносавым, адным з лепшых аператараў Дзянісам Сакалоўскім, з Ксеніяй Луцкінай. Я вельмі рада, што Дзяніса вызвалілі і ўсёй душой перажываю за астатніх, пішу лісты, нашу перадачы, — распавядае яна.

Юлія прызнаецца, што з тых часоў, як сышла з БТ, тэлевізар больш не ўключала:

— Аб тым, што там зараз адбываецца, пазнаю часам у самых нечаканых месцах. Напрыклад, бабулі-суседкі ў двары неяк вельмі абураліся кантэнтам беларускага тэлебачання. Усе гэтыя бабулі год таму падтрымлівалі цяперашнюю ўладу. Цяпер яны менавіта «дзякуючы» тэлебачанню змянілі сваё меркаванне на 180 градусаў.

І мая бабуля, якая галасавала за Лукашэнку, таксама, на шчасце, змяніла сваё меркаванне. На яе вельмі моцнае ўражанне зрабілі масавыя затрыманні і арышты.

Суразмоўніца захапляецца незалежнымі журналістамі, якія, нягледзячы на ганенні, рэпрэсіі, вымушаную эміграцыю працягваюць працаваць. Сама Юлія спрабавала знайсці працу па сваёй спецыяльнасці, але пакуль беспаспяхова:

— У мяне ёсць другая адукацыя — настаўнік беларускай мовы. Я хадзіла ў некалькі школ, дзе патрабаваўся такі спецыяліст, але мяне не ўзялі. У будучыні я хацела б звязаць сваю працу менавіта з дапамогай дзеткам у навучанні беларускай мовы. А пакуль займаюся выхаваннем і адукацыяй сваіх дзяцей, яны яшчэ маленькія і я ім цяпер вельмі патрэбна.