Ігар Кузьмініч: наперадзе чакае новае жыццё

Тыдзень таму яго адкрыты ліст да Сямёна Шапіры імгненна апынуўся на старонках многіх СМІ і інтэрнэт-парталаў. Зараз, калі першыя жарсці крыху ўлягліся, мы паразмаўлялі з Ігарам Кузьмінічам пра тое, якім выдаўся яго першы тыдзень пасляўніверсітэцкага жыцця, а таксама пра планы.



— Чым найбольш запомніўся першы пасля звальнення тыдзень?

— Запоўніўся падтрымкай, якую мне дэманстравалі знаёмыя і зусім незнаёмыя людзі. З блізкімі і сябрамі — гэта зразумела, але тое, што вялікая частка незнаёмых людзей адгукнуліся — прыемна. Прычым падтрымка выказвалася не толькі ў інтэрнэце.

Пару дзён таму іду па горадзе. Бачу, нейкі чалавек, што ідзе мне насустрач пільна так прыглядаецца да мяне, як быццам прыгадвае. Раптам спыняецца каля мяне, працягвае мне сваю руку, цісне і выказвае словы падтрымкі. Я гэтага чалавека зусім не ведаю, мы не сустракаліся раней ніколі.

— Ты адпрацаваў ва ўніверсітэце амаль дваццаць гадоў і шмат чаго ўклаў у яго. Чаго з таго, што ты меў ва ўніверсітэце, табе будзе не хапаць найбольш?

— Найбольш будзе не хапаць працы са студэнтамі. Будзе не хапаць дыскусій і абмеркаванняў: часам спрошчаных, часам нават наіўных, але заўсёды шчырых.

Яшчэ вельмі істотным для мяне асабіста быў калектыў людзей, у якім я працаваў. І тут гаворка не толькі пра кафедру ці факультэт, але ўніверсітэт у цэлым. Гарадзенскі ўніверсітэт гэта не карпусы і факультэты, а канкрэтныя людзі. Штодзённых кантактаў з гэтымі людзьмі мне будзе не хапаць.

— Услед за табой з універсітэтазвольніліпрафесараШведа. Ці варта чакаць працягугісторыіз выцісканнем няўгодных выкладчыкаў з гэтай установы?

— Хочацца спадзявацца, што ўсё нармалізуецца і больш нікога не выкінуць. Але застаецца верагоднасць таго, што гэта не апошні выпадак звальнення выкладчыка.

— Чым плануеш займацца ў бліжэйшыя тыдні?

— У бліжэйшы час трэба прыйсці ў сябе. Занадта хутка на мінулым тыдні разгортваліся падзеі. Амаль адразу пасля майго ліста звольнілі Вячаслава Шведа. Асабіста я быў вельмі ўражаны гэтым і пачаў нават звязваць гэтае звальненне са сваім адкрытым лістом. На шчасце, Вячаслаў Вітальевіч, з якім мы размаўлялі пасля ўсяго, не лічыць мяне вінаватым у тым, што адбылося.

  Наперадзе нас чакае новае шчаслівае жыццё. Я ў гэта веру.