Мінчанка з дзіцём прыйшла ў міліцыю, каб задаць пытанне. Адтуль яе адправілі на Акрэсціна

Пасля візіту ўчастковага інспектара наконт бчб-сцяга на вокнах (знятага за некалькі дзён да таго!) шматдзетная маці з дзіцём на руках пайшла ў міліцыю — высветліць сітуацыю. Але адтуль яе адправілі на Акрэсціна. 

У мінулую пятніцу да мінчанцы Кацярыне Пархомчык прыйшла участковы інспектар. Яна паведаміла аб тым, што заведзеная справа наконт БЧБ-сцяга, які быў заўважаны ў кватэры. На наступны дзень Кацярына з малодшым сынам на руках пайшла ў Партызанскі РУУС па тлумачэнні. Але дадому ў той дзень не вярнулася: ёй прад'явілі абвінавачванне па адміністрацыйным правапарушэнні і да рашэння суда адправілі на Акрэсціна. Дзіця з РУУСа забрала бабуля.
Кацярына прабыла на Акрэсціна амаль двое сутак: з суботы да абеду панядзелка. Па рашэнні суда яе пакаралі штрафам у 30 базавых велічынь за ўдзел у адзіночным пікеце і адпусцілі дадому. Цяпер шматдзетная мама спрабуе прыйсці ў сябе пасля цяжкіх выходных.

— Я займалася сваімі справамі на кухні, — так Кацярына апісвае падзеі пятніцы. — Тут забягае старэйшая дачка і кажа: "Мама, там нехта ў дзверы моцна грукае". Час вячэрні. Я адна дома з дзецьмі, муж у ад'ездзе. Спачатку вырашыла нікога не ўпускаць. Але калі жанчына паведаміла, што на мяне будзе заведзеная справа, я дзверы адчыніла.
Госця прадставілася ўчастковым інспектарам. Сказала, што прычына візіту — сцяг, які вісеў на акне.
— Я запярэчыла: у мяне нічога не вісіць на акне. Прапанавала прайсці ў пакоі і пераканацца. Але інспектар сказала, што ўсё і так ведае. Яна жыве насупраць майго дома, назірала сцяг даўно і нават ведае час, калі яго знялі. Фота вокнаў паказала мне са словамі: "Заўтра я гэту справу закрыю".
Па словах Кацярыны, участковы інспектар не прад'явіла дакументы. Пасля яе сыходу давялося тэлефанаваць у міліцыю і ўдакладняць, ці сапраўды гэта была супрацоўнік міліцыі. Там гэта пацвердзілі.
На наступны дзень шматдзетная мама вырашыла адправіцца ў РУУС і растлумачыць сітуацыю. Муж быў у ад'ездзе, трохгадовага сына прыйшлося ўзяць з сабой.
— У РУУС я зноў сустрэлася з інспектарам. Яна сказала, што па маім пытанні ўжо ўсё вырашана: да суда мяне затрымаюць. Мне прапанавалі звязацца з блізкімі, каб тыя забралі сына. А калі няма з кім пакінуць, тады яго забярэ інспектар па справах непаўналетніх, якога тады ж і выклікалі. Вядома, я патэлефанавала маме.
Мама Кацярыны перадала дачцэ спехам сабраныя рэчы, забрала з яе рук заснулага дзіця і з'ехала. А Кацярыну ў той жа вечар адправілі на Акрэсціна.
— Мне пашанцавала. Я трапіла ў камеру да дзяўчат, якія сядзелі ўжо тыдзень. Яны ў чымсьці мяне супакоілі. Кніжкай, арэшкамі падзяліліся. У панядзелак адбыўся суд, пасля мне вярнулі рэчы, і я з'ехала дадому. Ужо праз пару гадзін Кацярына была ў дзіцячым садку — забірала малодшага сына.
— Ён, вядома, кінуўся мне на шыю. Сказаў, што вельмі сумаваў. Ноччу спаць лёг са мной у абдымку. Старэйшая дачка кажа, што хвалявалася, але не моцна. І ўсё ж я за ёй пільна назіраю, каб гэта "хвалявалася не моцна" не вылілася ў псіхалагічныя праблемы. А сярэдні сын, яму 7 гадоў, нічога не ведае: ён усё выходныя гасцяваў у свякрухі.
Кацярына не хавае, што тое, што адбылося для яе стала шокам і каштоўным жыццёвым вопытам адначасова. Яна не разумее, навошта было яе ў гэтай сітуацыі затрымліваць.
— Як быццам гаворка ідзе пра нейкага злачынцу... Я ў жыцці ні за што і ніколі не прыцягвалася. А тут — проста сцяг, які быў зняты з акна за некалькі дзён да пачатку падзей.
Ёсць у гэтай гісторыі і прыемны момант, кажа Кацярына.
—- Я прыйшла ў захапленне ад таго, колькі людзей мяне падтрымалі. Аб маім затрыманне стала вядома ў сацыяльных сетках. І вельмі многія, знаёмыя і незнаёмыя людзі, прыйшлі мяне сустракаць з ізалятара, прапаноўвалі дапамогу. Я заўсёды ведала, што беларусы — выдатныя.
Паводле rebenok.by