«Вы не атрымаеце маіх дзяцей». Ліст маці дваіх сыноў міністру Раўкову

Афіцыйная цішыня вакол справы загінулага салдата, прымушае задумацца. Калі задачай ведамстваў было збіць шуміху вакол сітуацыі ў Печах, то ў іх гэта цалкам атрымалася.

Па сутнасці, нас заклікалі чакаць і маўчаць. Аднак будучы маці дваіх сыноў і назіраючы прамежкавыя высновы следства, я не хачу моўчкі чакаць, пакуль вайскоўцы і следчыя будуць рабіць выгляд і імітаваць бурную дзейнасць. Паўплываць на ўсю сістэму складана, але прымусіць перагледзець сваё стаўленне аднаго чалавека, лічу, магчыма. І ў сувязі з хачу звярнуцца да міністра абароны Андрэя Раўкова.
Адразу абмоўлюся, што гэта не афіцыйны зварот, на які вы, Андрэй Аляксеевіч, абавязкова павінны адказаць у названыя тэрміны пісьмова ці агучыць сваё меркаванне з высокіх трыбун. У мяне няма задачы заклікаць вас да адказу «імем рэвалюцыі», і я свядома не хачу апеляваць да такіх высакамоўных фразаў, як «афіцэрскі абавязак», «вайсковы гонар» і іншых мастацкіх канструкцый, якімі мы, журналісты, у дасканаласці валодаем.
Я таксама не збіраюся патрабаваць, каб вы пакінулі свой пост — мне, праўда, усё роўна, бо выдатна ведаю, як працуе гэтая сістэма і не адчуваю асаблівых ілюзій, што змена прозвішчаў магла б істотна паўплываць на сітуацыю.
Я проста хачу звярнуцца да вас як маці дваіх сыноў, разлічваючы, што вы прачытаеце гэты ліст і проста зробіце тое, што павінны зрабіць.
Магчыма, быўшы бацькам дачкі і дзедам ўнучкі, вам складана зразумець пачуцці жанчыны, якая страціла свайго сына ў войску — месцы, дзе, кажучы вашымі словамі, аддаюць доўг радзіме (заўважце, доўг, а не жыццё!)
У мяне двое сыноў. Але калі я скажу, што, як маці, разумею гора мамы Сашы Коржыча — гэта таксама будзе няпраўда. Каб усвядоміць, што адчувае жанчына, чый адзіны сын быў знойдзены ў пятлі, збіты, са звязанымі нагамі і майкай на галаве, трэба хоць неяк перанесці сітуацыю на сябе. Але як маці прадставіць сваіх дзяцей на гэтым месцы? Ды яшчэ і апісаць пачуцці... Нават іншая ацэнка дзярэ сэрца і прымушае гнаць падобныя думкі.
Але я дакладна магу зразумець адно: што цяпер маме Сашы Коржыча дае сілы перажыць смерць сына і не згубіць розум. Адзіная надзея дабіцца праўды і пакараць вінаватых — галоўная мэта ў яе жыцці зараз. Дапамажыце ёй зрабіць гэта! Калі вы не змаглі зберагчы яе дзіцяці, то хаця б не пазбаўляйце сэнсу жыцця яго маці!
Вы абяцалі зрабіць з сына сапраўднага мужчыну, заклікаючы з экранаў тэлевізара аддаваць святы абавязак радзіме. Але вы ж выдатна разумееце, што сапраўднага мужчыну робяць учынкі, а не веданне асноў страявой падрыхтоўкі. Колькасць падонкаў, за чыімі плячыма была армія, ані не менш тых, каго гэтая «школа жыцця» мінула. Наадварот, усё, што можа зрабіць армія, — гэта выцягнуць з падонка вонкі яго нізінныя якасці і выставіць іх нормай для тых, хто гэтых якасцяў, магчыма, і не меў. Таму не трэба маніпуляваць паняццямі. Гэтая рыторыка не мае нічога агульнага з рэальнасцю.
А між тым, многім, хто павёўся на яе, гэта зламала жыццё. Магчыма, канешне, былі і тыя, хто шчыра ўпэўнены, што войска зрабіла з яго чалавека. Няхай так. Толькі хіба гэта чыёсці прасвятленне варта хоць бы адной слёзы жанчыны, не дачакаўшыся сына з войска?
І так, ведайце: вы не атрымаеце маіх сыноў НІКОЛІ! Але калі раней гэта было рашэнне розуму і прагматызму (навошта губляць паўтара года жыцця на тое, каб навучыцца хадзіць строем і заматываць анучы, замест таго, каб атрымліваць новыя веды і вызначацца з прафесіяй), то цяпер — гэта банальны інстынкт самкі, якая, каб выратаваць сваё нашчадства, пойдзе на ўсё, перагрызе горла любому, хто паквапіцца. Таму што жыццё маіх сыноў для мяне значна важней любых напышлівых слоў.
Якую вы паставіце мне мэту вышэй? Служэнне Айчыне? Абавязак перад Радзімай? Нават цэлая сотня прыгожых фраз не варта ў мірны час і аднаго жыцця дзіцяці. А такіх загубленых у арміі лёсаў, мы ведаем, ня адзінкі.
Вядома, сумленнае расследаванне (у якім ужо цяпер ёсць нагода сумнявацца) і пакаранне вінаватых наўрад ці выратуе прэстыж арміі. Пры любым зыходзе нас, маці, вы ўжо ні ў чым не пераканаеце і не зможаце прымусіць аддаваць дзяцей туды, дзе існуе хоць сотая доля працэнта таго, што ён можа не вярнуцца.
Але вы павінны зрабіць гэта для адной адзінай жанчыны — мамы Сашы Коржыча. Нічым іншым вы дапамагчы ёй больш не зможаце, але і гэта будзе ўжо шмат. Яна перажыла тое, чаго мы, дай Бог, ніколі з вамі не зразумеем. І толькі ў вашых сілах зрабіць гэта расследаванне сумленным і аб'ектыўным.
Гэта трэба, у першую чаргу, вам самому. Проста таму, што вы бацька, муж, дзед і, спадзяюся, прыстойны чалавек, якому гэтая смерць, як і ўсім нам, не можа быць абыякавай.
Паводле gazetaby.com