Футбол пахавае ЗША

Кансерватары лічаць, што захапленне амерыканцаў сокерам шкоднае, паколькі гэта камандная гульня, якая адмаўляе індывідуалізм. Паўфіальная гульня зборных Бразілііі і Германіі (1:7) гэта пацвяржае.



Камандная, зладжаная гульня зборнай Германіі літаральна парвала гульню зорак сусветнага футболу з каманды Бразіліі. Але мова не пра трагедыю Бразіліі...
Нягледзячы на тое, што рэкорд па наведвальнасці чэмпіянатаў свету па футболу належыць ЗША (у 1994 годзе, калі краіна прымала Кубак свету, на кожным матчы было ў сярэднім па 69 тысяч гледачоў), амерыканцы не цягнуць на тытул футбольнай нацыі. Янкі традыцыйна надаюць перавагу амерыканскаму футболу, бейсболу, баскетболу і хакею. Аднак, магчыма, цяпер традыцыйны футбол перастане быць відам спорту другога гатунку. Выхад зборнай Злучаных Штатаў у 1/8 фіналу Чэмпіянату свету стаў адной з сенсацый турніру ў Бразіліі і выклікаў сярод амерыканцаў сапраўдны бум інтарэсу да гульні: амерыканская аўдыторыя матчу ЗША — Партугалія склала 18 мільёнаў гледачоў.
Але амерыканскія кансерватары лічаць, што экспансія моды на футбол пагражае амерыканскім каштоўнасцям і, як следства, прадстаўляе пагрозу самому існаванню ЗША. Рупарам такіх настрояў стала кансерватыўны каментатар Эн Каўлтэр, якая сфармулявала асноўныя прычыны, чаму кожны свядомы амерыканскі грамадзянін-патрыёт павінен трымаць дыстанцыю ад «сокера», як у ЗША называюць звычайны футбол.
Паводле «маніфеста ад Каўлтэр», футбол канцэптуальна супярэчыць ідэі індывідуалізму, на якой, як лічыцца, трымаецца Амерыка. Як піша Каўлтэр, футбол — «не сапраўдны спорт, бо не патрабуе ад гульца асабістай мабілізацыі». Па яе меркаванні, у футболе вынік матчу зале­жыць ад калектыўных высілкаў, што нівелюе ролю асобы. Яна таксама звяртае ўвагу на адносна слабую агрэсіўнасць гульцоў на полі ў параўнанні з тым жа амерыканскім футболам. Нарэшце, пачуццё прыніжэння ў футбалістаў з прайграўшай каманды не такое вялікае. Эн Каўлтэр шакуе тое, што пасля матчу прайграўшыя могуць спакойна піць сок або абмяркоўваць з праціўнікамі моманты гульні. На падставе ўсяго гэтага робіцца выснова: футбол — гульня для наведвальнікаў дзіцячых садкоў, а не для індывідуалаў.
Далей — больш. Каўлтэр канстатуе, што гэтая гульня, у адрозненне ад таго ж баскетболу або хакею, была імпартаваная ў Амерыку. Прычым, на яе думку, і мода на футбол была імпартаваная фанатамі-імігрантамі. Як вядома, асноўны струмень аматараў «сокеру» ў ЗША ідзе з Поўдня, а менавіта з Лацінскай Амерыкі, дзе футбол — традыцыйная гульня нумар адзін. Як сцвярджае Эн, кожны амерыканец, хто цяпер глядзіць футбол, стопрацэнтна меў продкаў-эмігрантаў. «Я гарантую, што ў кожнага фаната футбола дзед нарадзіўся за межамі ЗША», — піша аўтарка артыкулу.
Такім чынам, рост папулярнасці футболу ў ЗША — адзнака правалу сучаснай мадэлі міграцыйнай палітыкі. Адказнасць за гэта, як трэба было чакаць, Каўлтэр ускладае на дэмакратаў. Яна згадвае і пра так званы «Акт аб эміграцыі», які яшчэ ў 1965 годзе пралабіяваў сенатар Тэд Кенэдзі, малодшы брат прэзідэнта Джона Кенэдзі. Цяжка сказаць, ці гуляе Тэд Кенэдзі ў футбол, аднак гэты від спорту з’яўляецца, як гаворыцца ў артыкуле, ледзь не адным з галоўных інструментаў прапаганды антыамерыканскага ладу жыцця.
Прааналізаваўшы кантэнт папулярных у асяроддзі амерыканскіх лібералаў серыялаў, аўтарка даводзіць, што ўсе яны фрагментарна прапагандуюць футбол. Футболу адводзіцца вельмі шмат месца ў спартовым дадатку газеты «New York Times» — самым папулярным ліберальным выданні ў ЗША. Калі верыць Эн, у тых штатах, дзе пры ўладзе знаходзяцца дэмакраты, футбол імкліва выцясняе баскетбол як галоўны від школьнага спорту для дзяўчынак. На базе такой інфармацыі робіцца сенсацыйная выснова: «Нарастаючае захапленне футболам прывядзе да маральнага калапсу Амерыкі».
Некаторыя фармулёўкі Эн Каўлтэр гучаць вельмі тэндэнцыйна. Напрыклад, яна звяртае ўвагу на тое, што амерыканскаму заўзятару футбола абавязкова давядзецца пазнаёміцца з прынятай у Еўропе метрычнай сістэмай. Жах сітуацыі заключаецца, па словах журналісткі, не ў тым, што амерыканец пачне вымяраць прастору не ў футах, а ў метрах. Проста, які піша журналістка, праз тыя метры ён так ці інакш даведаецца пра не вельмі любімую кансерватарамі Вялікую французскую рэвалюцыю, падчас якой прыдумалі метры, кілаграмы і літры.
Тэзісы Каўлтэр выклікалі гучнае рэха ў ліберальнай прэсе ў выглядзе каментараў і артыкулаў. На інтэрнэт-форумах хапае іранічных заўваг кшталту: «Гэта самае вялікае глупства, які я чытаў у жыцці», «У мяне няма слоў. Увогуле, я не з’яўляюся фанатам футбола, аднак цяпер дакладна буду гэтым цікавіцца».
Аднак ліберальная прэса на поўным сур’ёзе спрабуе метадычна абвергнуць довады Каўлтэр. Каментатары аспрэчваюць яе заяву пра тое, што футбол не дае раскрыцца індывідуальнаму таланту і мабілізацыі, нагадваючы самыя яскравыя моманты матчаў амерыканскай зборнай. Асобна пішуць пра аднаго амерыканскага форварда, які гуляў са зломаным носам, парыруючы тэзіс Каўлтэр пра тое, што футбол — неагрэсіўны від спорту.
Ну і, натуральна, шмат негатыўных эмоцый выклікаў пасаж Каўлтэр пра тое, што футбол у ЗША любяць толькі тыя, чые дзяды нарадзіліся за мяжой. Сайты грамадаў эмігрантаў (не абавязкова з лацінаамерыканскіх краін), абураюцца гэтымі словамі, разглядаючы іх як замах на роўнасць правоў грамадзян. «Тое, што нашы дзяды не былі амерыканскімі грамадзянамі, не значыць, што мы, іх унукі, — кепскія грамадзяне ЗША», — адзначае адзін з каментатараў.
Публікацыя Эн Каўлтэр заслугоўвае інтарэсу праз прызму дэ-факта стартаваўшай кампаніі па выбарах прэзідэнта ЗША. Сярод удзельнікаў «футбольнай змовы супраць Амерыкі» Эн Каўлтэр называе Хілары Клінтан, якая на цяперашні момант з’яўляецца галоўным фаварытам ад дэмакратаў на пасаду кандыдата ў наступныя прэзідэнты ЗША. Такім чынам кансерватары спрабуюць ачарніць імідж палітычных апанентаў у вачах фанатаў традыцыйных амерыканскіх відаў спорту.
Гэткі незвычайны піяр можна разглядаць не толькі як крызіс жанру амерыканскіх кансерватараў. Па катэгарычнасці і агрэсіўнасці ацэнак Каўлтэр і рэакцыі на іх можна не сумнявацца, што ў 2016 годзе на выбарах прэзідэнта чакаецца вельмі жорсткае супрацьстаянне кандыдатаў ад дэмакратаў і рэспубліканцаў.