Юрый Луцэнка: «Мы прыйшлі сюды не для змены асоб пры ўладзе»
Выступ Юрыя Луцэнкі на Народным веча ў Кіеве 2 лютага 2014 году.
Ужо вельмі даўно, яшчэ калі было цёпла, на гэты Майдан выйшлі сотні тысяч, а потым і мільён людзей, якія хацелі вельмі простых рэчаў. Яны хацелі цалкам перазагрузіць суды, міліцыю і пракуратуру,
вызваліць усіх нягоднікаў і праз праверку на «дэтэктары хлусні» набраць новы персанал, які адновіць справядлівасць ва Украіне.
На плошчу выйшаў сярэдні клас, які хацеў празрыстых правілаў, абароненай і празрыстай уласнасці, зразумелых і аднолькавых правілаў гульні для ўсіх прадпрымальнікаў без адкатаў
да «касы» межыгорскай мафіі.
Сюды прыйшлі студэнты, якія хацелі нармальнага навучання і працы, а не фабрыкі па друку дыпломаў аб адукацыі за грошы. Разам з імі сталі тыя, хто хоча нармальнай зарплаты і пенсіі замест
аб'едкаў са сталоў алігархаў, якія крадуць гэтыя грошы і хаваюць іх у афшорных зонах.
Сюды выйшлі звычайныя грамадзяне Украіны, якія хацелі нармальных умоў жыцця.
Нікога з іх не пачулі.
Чаму так адбылося? Чаму ўсе гэтыя месяцы мірнага пратэсту не давалі выніку?
Горкая праўда ў тым - і ў гэтым кожны з вас меў магчымасць пераканацца, - што ўсе размовы аб «моцнай уладзе» на самай справе аказаліся жалезнымі кулакамі Пуціна.
Тут - на Майдане - сёння ўлада, а не там, дзе Януковіча за нітачкі тузаюць яго лялькаводы.
Менавіта таму, калі нас не пачулі, нашы хлопцы - героі пайшлі на Грушэўскага. І толькі тады Януковіч зразумеў, што перамовы патрэбныя. Толькі тады, калі адміністрацыі аб ўсіх абласцях сталі
захопліваць простыя людзі, крэсла тырана захісталася.
Але Януковіч вырашыў, што варта толькі выпусціць пар. Такой парай стаў Мікалай Азараў, які пасля адстаўкі выбраў індывідуальную інтэграцыю з Аўстрыяй. Цяпер ён паспрабуе вывучыць нямецкую мову,
але будзе хадзіць па вуліцах, якія «кішаць геямі», якімі ён так палохаў нядаўна на Еўрапейскай плошчы свой няшчасны Антымайдан.
Але нам недастаткова такога выпуску пары!
Што для гэтага трэба зрабіць?
У апошнія дні знайшлося вельмі шмат жадаючых запісацца ў групу перамоваў з Януковічам.
Спыніцеся! Дыктатар ні з кім не збіраецца весці перамовы. Ён публічна заявіў, што выканаў усе свае абавязацельствы. Ён ужо зачыніў дзверы для перамоваў. Пытанне не ў тым, колькі яшчэ нашых
сяброў, якіх я глыбока паважаю, з «Правага сектара», Форуму Еўрамайданаў ды іншых арганізацый, сядуць за стол перамоваў.
Аднак з Януковічам зараз няма пра што гаварыць.
Размаўляць трэба з дэпутатамі, якія хочуць пакінуць крывавую банду, што хоча ўсталяваць фашысцкія парадкі ва Украіне. Для гэтага, на мой погляд, ёсць зразумелыя крокі.
Першае. Усе, хто пытаецца нечым дапамагчы ў барацьбе супраць межыгорскай мафіі - запісвайцеся ў атрады самаабароны Майдана. Сёння пад камандай Андрэя Парубія знаходзіцца дзесяць тысяч
арганізаваных байцоў, якія перабываюць тут пастаянна. Іх павінна быць 50 тысяч на Майдане і сотні тысяч па ўсёй Украіне.
Едзеце машынай на працу - кладзіце ў багажнік каску, бейсбольную абарону ад «Беркута» і цёплы абутак. Будзьце гатовыя да дзяжурства! Фармуйце свае атрады па ўсёй Украіне і будзьце гатовыя да
абароны ад магчымых правакацый і кровапраліцця.
Гэта будзе лепшым стымулам для дэпутатаў парламента ўспомніць аб тым, чые яны абраннікі.
Другое. Сёння ўжо не ў пачатку вуліцы Грушэўскага, а на яе сярэдзіне, у будынку Вярхоўнай Рады пройдуць галоўныя падзеі. 4 лютага адкрыецца чарговая сесія, дзе павінна быць створана новая
большасць. Новая антымафіёзная большасць дэпутатаў, якія прыносілі прысягу Народу Украіны, а не Януковічу.
Чаму яна можа быць створана?
Чаму я веру, што яна ўжо ёсць?
Для гэтага ёсць чатыры фактары.
Першы фактар - гэта Майдан. Нязломны Майдан, які не разыходзіцца і які не дазволіць ім сесці ў свае «Мэрсэдэсы» і далей раскрадаць Украіну.
Другі фактар - знешнія санкцыі, якія рэальна працуюць супраць тых, хто падтрымлівае крывавы рэжым ва Украіне.
Трэці фактар - фактычны дэфолт, банкруцтва раскрадзенай Януковічам і Азаравым дзяржавы. Ужо няма чаго красці і няма чым аддаваць набраныя крэдыты.
Партыя рэгіёнаў вельмі часта палохала свой электарат «фашызмам, які не
пройдзе». Між тым сапраўдны фашызм прыйшоў, толькі не з таго боку, на які яны паказвалі. Гэты фашызм
выйшаў з адміністрацый, дзе губернатары плацяць грошы бандытам, дзе кіраўнікі міліцыі выстаўляюць «Беркут» для абароны бандытаў . І яны сумесна б'юць мірных грамадзян - у
Днепрапятроўску, Запарожжы, Чаркасах.
Браты з Усходу! Падымайце свае галовы! Нагадваеце сваім народным дэпутатам, што так далей жыць нельга.
Сёння ўжо ніхто не ведае, чые дзіця будзе наступным.
Народныя дэпутаты з Партыі рэгіёнаў і пазафракцыйныя! Выходзьце з-пад крывавай рукі тырана. Вяртайцеся ў статус народных выбраннікаў. Разам мы пабудуем нармальнае жыццё.
Новая парламенцкая большасць павінна быць створана на наступным тыдні. Яна павінна вярнуць дэмакратычную Канстытуцыю 2004 года. Тады наступны ўрад будзе фарміравацца не ў адміністрацыі
прэзідэнта, а ў Вярхоўнай Радзе, як гэта і прынята ў дэмакратычнай краіне.
Але гэта не значыць, што каты і бандыты могуць разлічваць на дараванне. Яго быць не можа.
Ніхто не забыты і нішто не забыта.
Урад павінен быць ці нейтральна-тэхнічны, на паўгода для арганізацыі выбараў, недапушчэння дэфолту і спынення фашызацыі міліцыі. Ці ж яго цалкам павінна сфармаваць апазіцыя.
Я не дапускаю магчымасці стварэння ўрада, у якім будзе некалькі апазіцыйных прадстаўнікоў, якімі хочуць прыкрыць ўсеўладдзе межыгорскай мафіі ў міліцыі, пракуратуры, Мінюсце...
Мы павінны сфармаваць парламенцкую большасць і сфармаваць урад народнага даверу.
Усё залежыць ад нас.
Нічога яшчэ не скончылася.
Лёс Украіны ўсё яшчэ вырашаецца тут - на Майдане.
Таму - адзінства, дысцыпліна, самаахвяраванне. Гэтыя тры рэчы патрабуюцца ад кожнага з нас.
Мы тут кожны раз спяваем: Душу й тіло ми положим за нашу свободу.
Гэта час прыйшоў.
Спынім украіна - украінскую вайну, якую навязвае нам самазваны фронт, народжаны ў Харкаве.
Спынім правакацыі паміж сабой.
Трымаемся разам і перамагаем!
Слава Украіне!