Колькі абанементаў у спартыўную залу можна купіць на адзін заробак?

Як можна выдаткаваць афіцыйна агучаны сярэднебеларускі заробак на тыя ці іншыя радасці жыцця, параўноўвае праект «Нашы грошы».

Колькі на сярэдні заробак можна купіць абанементаў у спартыўную залу? А каб было з чым параўноўваць, паглядзелі на аналагічны паказчык у суседніх краінах.

Падлік рабіліся наступным чынам. Узялі сярэдні заробак па сталіцах чатырох краін — у Мінску, Вільні, Рызе і Варшаве — і вывучылі сярэднюю і мінімальную цану месячнага безлімітнага абанемента ў сеткавых спартзалах  гэтых гарадоў.

Выбралі толькі сталіцы ў першую чаргу для таго, каб параўнанне было як мага бліжэй да рэальнасці. Пасля падлічылі, колькі можна купіць абанементаў на сярэдні заробак, і вось што  атрымалася.

У Мінску на сярэдні заробак (2590 рублёў) вы купіце 27 месячных безлімітаў у спартыўную залу сярэдняй цэнавай катэгорыі (95 рублёў на месяц), а калі пашукаць залы танней (75 рублёў на месяц), то цалкам можна дацягнуць і да 35 абанементаў. І гэта, на жаль, самы горшы з паказчыкаў сярод чатырох гарадоў.

Бліжэй за ўсё да беларускай сталіцы Рыга, дзе на адну зарплату (1690 еўра, або 5,97 тысяч рублёў) мясцовы жыхар можа дазволіць сабе 48 абанементаў у «сярэднюю» спартзалу (па 35 еўра/мес або 124 рубля) і 70 — у «бюджэтны» (па 24 еўра/мес або 85 рублёў). Розніца з Мінскам — практычна ўдвая.

На другім месцы ў нашым рэйтынгу апынулася Варшава. Сярэднестатыстычны варшавяк можа забяспечыць на свой заробак (8,9 тысяч злотых, або 6,7 тысячы рублёў) безлімітны праход у звычайную спартзалу 51 чалавеку (па 174 злотых/мес або 132 рублёў), а ў недарагі — 89 (па 100 злотых/мес або 76 рублёў).

Безумоўным лідарам апынуўся Вільнюс. У самым маленькім горадзе з разгледжаных намі сярэднестатыстычны жыхар, выдаткаваўшы ўвесь свой заробак на спорт (2214 еўра, або 7,8 тысяч рублёў), атрымае 51 абанемент у сярэдні па цане зал (па 44 еўра/мес або 154 рублёў) і 96, калі абярэ бюджэтны варыянт (па 23 еўра/мес або 81 рубель).

Хочам адзначыць, што гэты паказчык вельмі моцна адрозніваецца ад рэгіянальнага параўнання па індэксе Чарка-Шкварка.

Нагадаем, у гэтым параўнанні мы бачылі, што нягледзячы на тое, што ў рублёвым эквіваленце заработныя платы ў Беларусі і Літве адрозніваюцца ў тры разы, у  “Чарка-Шкварках” у эквіваленце гэтая розніца нашмат больш сціплая — менш чым у два разы. А вось калі лічыць заробкі ў абанементах у спартзалу, усё нашмат горш.

Пра што гэта кажа? Акрамя таго, што для беларусаў спорт абыходзіцца значна даражэй, мы можам заўважыць, што ў краінах, дзе рэальна працуе рынкавая эканоміка, канкурэнцыя значна вышэйшая. Разрыў паміж сярэднім і бюджэтным цэнавымі сегментамі паслугі значна вышэйшы, а значыць, магчымасць карыстацца паслугай атрымлівае большая колькасць жадаючых.

Умоўна кажучы, пераехаўшы Вільню і пачаўшы атрымліваць мясцовую зарплату ў тры разы вышэй, вы пры гэтым будзеце значна больш плаціць за камуналку, прадукты, праезд на гарадскім транспарце — і гэта, збольшага, нівеліруе розніцу. Але калі глядзець на гіперканкурэнтныя сегменты рынку, то акажацца, што, атрымліваючы заробак утрая вышэйшы, вы купіце і ўтрая больш такіх паслуг.

Хтосьці скажа: але ў Беларусі ж яшчэ ёсць дзяржаўныя знакамітыя лядовыя палацы! Сапраўды, узнікае адчуванне, што па колькасці лядовых палацаў на душу насельніцтва наша краіна абагнала ўсю планету, але гэта далёка не так.

Першынства ў свеце па такім паказчыку, як суадносіны колькасці жыхароў да аднаго крытага катка — за Канадай, у тройку ўваходзяць таксама Фінляндыя і Швецыя.

Беларусь у гэтым спісе знаходзіцца ў ніжняй частцы другога дзясятка. Але праблема ў тым, што захапленне спортам на каньках ніяк не назавеш масавым, калі казаць пра ўсё насельніцтва краіны. А вось паход у спартзалу — гэта, як прынята цяпер казаць, «база», якая дэманструе рэальную сітуацыю з доступам грамадзян краіны да заняткаў спортам. І вось з гэтага пункту гледжання беларусам, на жаль, пахваліцца няма чым.