Аповяд танкіста Яўгена Сідарэнкі, які прарваўся з Ілавайска

Галоўны рэдактар ​​Цензор.НЕТ Юры Бутусаў апублікаваў у Фэйсбуку гісторыю аб рэальнай вайне пад Ілавайскам і расійскім уварванні, расказаную палкоўнікам, афіцэрам аператыўнага камандавання "Поўдзень" Яўгенам Сідарэнкам.



Мой Т-72 ішоў другім у нашай калоне. Мне вельмі пашанцавала — маім экіпажам сталі тыя самыя героі з 17-й танкавай — Сяргей Ісаеў і Яўген Мартынюк. Наводчыка іх баявой машыны эвакуіравалі ў тыл, а яны самі адмовіліся ад эвакуацыі і засталіся на перадавой. І вось для гэтых герояў знайшоўся новы танк. Я заняў месца наводчыка. І мы пайшлі на прарыў.
 

Неўзабаве пасля выхаду нашай калоны завязаўся бой. За мінулыя чацвёра сутак праціўнік заняў у гэтым раёне глыбокую эшаланаваную абарону.
 

У нас не было падтрымкі артылерыі — я ўбачыў нейкія парывы, але гэты агонь быў рэдкім, і вельмі недакладным, адкрылі яго вельмі позна, прыкладна ў 12 гадзін. Падтрымкі авіяцыі я не бачыў. Адзін раз я ўбачыў пару нашых самалётаў, і ўсё.
 

Мая задача была ісці як таран, душыць і адцягваць на сябе агонь праціўніка. Агонь быў вельмі шчыльным з усіх бакоў.
 

Дзіўна, што мы ацалелі — пад агнём праціўніка мы прайшлі з боем каля 22 кіламетры. Нас выратаваў ўзровень баявой падрыхтоўкі, унікальнае майстэрства механіка-кіроўцы Яўгена Мартынюка. Ён вёў бой пастаянна манеўруючы, выкарыстоўваючы зморшчыны мясцовасці, даючы магчымасць весці агонь, і пры гэтым не затрымліваўся, выходзячы з-пад прыцэльнага агню. Па нашым танкам праціўнік біў засяроджаным агнём. Другі танк ў нашай калоне неўзабаве падбілі, але нам шанцавала.

Працяг гісторыі чытайце тут