«Я сустракала людзей з георгіеўскай стужкай, якія выступалі супраць расійскай агрэсіі ва Украіне»

Мар’яна Ліс у сваім блогу на гомельскім сайце «Штодзень» піша пра тое, як ярлыкі і зашоранасць перашкаджаюць успрыманню людзей. І ёсць сімвалы, якія нічога не азначаюць. На яе думку, трэба шукаць глебу для аб'яднання і думаць разам, як палепшыць жыццё.

Вельмі не люблю навешваць на людзей ярлыкі: вось гэты — неадукаваны вясковец, вось той — лайдак і п’яніца, тут — хатняя гаспадыня-квактуха, там — кар’ерыстка, якой пляваць на сям’ю. Жорсткае дзяленне на катэгорыі (узрост, пол, веравызнанне, нацыя і інш.) заўсёды было коранем, з якога расце ўзаемная нянавісць. Часцяком мы дзелім людзей на «сваіх» і «чужых», прыпісваем ім стэрэатыпныя якасці і выбудоўваем адносіны выключна па шаблоне, прадузята ставячыся да асобы. Многім з нас зручна думаць стэрэатыпамі, але гэта вядзе да нецярпімасці і варожасці.

У свеце палаюць дзясяткі ваенных канфліктаў, у аснове якіх — міжрасавая або міжэтнічная непрыязнасць. Нават у цалкам цывілізаванай краіне чалавека могуць збіць за тое, як ён выглядае. А ўжо колькі дзід ламаецца ў інтэрнэце толькі праз тое, што апанент належыць да іншага лагера, а значыць, заслугоўвае хамства і абразу (што датычыцца спрэчак з такімі кадрамі — вы ж не станеце дзесьці на вуліцы на карачкі, каб пагаўкаць у адказ дурнаватаму і злоснаму сабаку?).

Мне кажуць, што наша грамадства хворае. Што не было б рэпрэсій у нашай краіне, не разгарнулася б вайна ў суседняй, калі б большасць людзей не падтрымлівала моўчкі той лад, які існуе сёння. Мне кажуць, што нельга пераканаць дурняў, якія не заўважаюць, як злодзеі ператвараюць краіну ў непрыдатнае для жыцця пекла, якія так прывыклі шукаць добрае ў памыях, што пачалі любіць гэтыя памыі, якія падмяняюць паняцце «любоў да Радзімы» лакейскім паняццем «любоў да дзяржавы».

Мне сустракаліся такія. І вось што цікава: калі ў прыватнай размове спытаць, што не падабаецца ў сучаснай Беларусі і што б яны хацелі змяніць, паверце, знойдзецца нямала пункцікаў. Заробкі і пенсіі, беспрацоўе і падаткі, кошты ў крамах і аптэках, медыцына і адукацыя, стаўленне да грамадзян з боку чыноўнікаў, расійская ваенная тэхніка на нашай тэрыторыі (мы ж мірныя людзі, ага), немагчымасць наведаць еўрапейскія (і не толькі) краіны, пабачыць свет…

Таму я не спяшаюся запісваць чалавека ў ворагі праз яго мутныя, часам незразумелыя для яго самога погляды. Тым больш у такі няпросты час, калі трэба шукаць глебу для аб’яднання і думаць разам, як палепшыць жыццё.

І для заканчэння вайны, і для змен у Беларусі пераконванне так званых «ватнікаў» ды «ябацькаў» — справа даволі важная.

Здараецца, што рукі апускаюцца, калі глядзіш на рэпрэсіі і іншыя нягоды. У такія хвіліны мы можам ненавідзець і ставіцца з пагардай вось да такіх кадраў. Можам адчуваць любыя эмоцыі. Але пакінуць служэнне свайму народу і краіне не можам.

Вы ж ведаеце, што падобнае прыцягвае падобнае. Скажу іншымі словамі: «Які па дарозе ідзе — такіх і сустракае».

Няхай нас становіцца болей.