"Я прыехаў сюды, каб паказаць, што мой брат загінуў не дарэмна"

Вадзім Марушка — радавы медроту. Яму 23 гады, родам з Луцка. Нядаўна вярнуўся з Нямеччыны, дзе праходзіў медычную практыку. Вярнуўся на пахаванне малодшага брата Уладзіслава — той загінуў на вайне. І старэйшы пайшоў на фронт, каб даказаць, што смерць брата не была дарэмнай.



Лепш бы гэтая гісторыя была сюжэтам адной з кніг СяргеяЖадана. Два браты, раслі без бацькі. Жылі ў правінцыі, змагаліся за месца пад сонцам. Разам займаліся кікбоксінгам.
 

Гэта была б добрая кніга: са страшэннымі прыгодамі, смешнымі дыялогамі, кранальнымі сцэнамі. Але жыццё жорсткі аўтар, таму што яго герояў адразу забываюць... Па крайняй меры, так адбылося з загінулым Уладзіславам.
 

"І пра табе таксама забудуць", — з мужчынскай прамалінейнасцю кажуць Вадзіму (а заадно і самім сабе) яго баявыя таварышы на ​​Луганшчыне

Працяг гісторыі чытайце тут.