Максім Вінярскі: «Нас не спынiць, не разбiць, не стрымаць!»
Змагацца за будучыню сваёй краіны гэтак жа лагічна, як і проста жыць у ёй, лічыць Максім Вінярскі.
Менавіта пра гэта заявіў у інтэрв'ю Charter97.org каардынатар грамадзянскай кампаніі «Еўрапейская Беларусь», які ўчора выйшаў на волю пасля 10-дзённага арышту.
— Вітаем вас на волі! Раскажыце, што за «прафілактычную размову» спрабавалі з вамі правесці ўчора замест вызвалення з Акрэсціна?
— Дакладна не магу нават сказаць, што стаяла за ўсім гэтым «маскарадам». Замест таго, каб вывесці мяне за браму ЦІП на Акрэсціна, мне абвясцілі, што паедзем у РАУС Маскоўскага раёну Менску. Пакуль мяне везлі туды на аўто, нейкі супрацоўнік у цывільным звярнуўся да мяне, што я вельмі «дзёрзкі» і там, у РАУС, мне растлумачаць, як трэба сябе паводзіць, і «навучаць жыццю». Пагрозлівы тон ён і не спрабаваў утойваць.
Калі аўтамабіль заехаў за браму Маскоўскага РАУС, там нас ужо чакаў яшчэ адзін супрацоўнік у цывільным. Дапускаю, што гэта зусім не пераапрануты міліцыянт, а супрацоўнік зусім іншай структуры. Ён, вядома ж, не прадставіўся.
Калі мы ўвайшлі ў будынак, міліцэйскі канвой спыніўся на парозе, а грамадзянін у цывільным увайшоў са мной у кабінет і прапанаваў пагаварыць пра артыкул 23.34 «Парушэнне парадку арганізацыі або правядзення масавых мерапрыемстваў». Я адказаў, што ні ў якіх размовах удзельнічаць не буду, і нагадаў, што тэрмін знаходжання пад арыштам скончыўся і многія людзі чакаюць мяне каля Акрэсціна, здзіўляюцца, дзе я знаходжуся.
Невядомы ў цывільным спрабаваў зачытваць мне розныя артыкулы і задаваць нейкія пытанні, але, зразумеўшы, што размовы не атрымаецца, прапанаваў сустрэцца і пагаварыць калі-небудзь у іншым месцы. Я адказаў, што ў такім выпадку яму давядзецца выслаць аформленую паводле закона позву, аднак грамадзянін намагаў, што ён лепш патэлефануе на тэлефон і пачаў прасіць нумар. Сказаўшы яму ўсё, што я думаю пра ягоныя дзеянні і беларускую ўладу, я даў зразумець, што ніякія «гутаркі» на маю пазіцыю на паўплываюць, і адмовіўся ад якіх-небудзь кантактаў. На гэтым дзіўная «прафілактычная размова» з чалавекам у цывільным і скончылася.
— Вы перасягнулі пэўны рубеж, правялі за час сваёй палітычнай дзейнасці пад арыштам больш за 365 дзён. Як вы можаце пракаментаваць гэта?
— Калі быць дакладным, 365 дзён споўнілася ў першы дзень гэтага адміністрацыйнага арышту. Цяпер жа ў мяне за плячыма — 374 дні арыштаў.
Рэжым Лукашэнкі робіць цяпер выгляд, што ён такі «вегетарыянскі», амаль дэмакратычны: маўляў, у краіне нікога не арыштоўваюць і няма рэпрэсій. Мой год арыштаў — яскравы паказчык таго, што ніякага «пацяплення» ў краіне няма. За час маёй барацьбы рэжым фактычна скраў у мяне цэлы год жыцця.
Калі казаць шчыра, на мяне гэтая лічба ніякага ўражання не зрабіла. Бо ў краіне шмат людзей, якія правялі за свае палітычныя погляды куды больш часу за кратамі. І калі спыніць дзейнасць праз нейкі год адміністрацыйных арыштаў — гэта тое ж самае, што здрадзіць сваёй краіне. Я ж здраджваць сваёй Радзіме не збіраюся.
— Гэта стала зразумела, калі адразу пасля арышту вы напісалі ў «Фэйсбуку», што «нас не спынiць, не разбiць, не стрымаць!». На чым грунтуецца ваша бадзёрасць духу і ўпэўненасць у сваёй праваце?
— Гэтыя словы з верша Максіма Багдановіча «Пагоня» — і ёсць сутнасць нашага шляху, майго і маіх паплечнікаў.
Іншага шляху, як і іншай Радзімы, проста не дадзена. Беларусь — гэта наша краіна. Акрамя нас, развязаць яе праблемы і пазбавіць ад дыктатуры, не зможа ніхто. Калі мы самі не здаёмся — ніхто не зможа прымусіць нас звярнуць з шляху.
Змагацца за будучыню сваёй краіны гэтак жа лагічна, як і проста жыць у ёй. Бо гэта — твая краіна, твая штодзённасць, тваё жыццё.
«Нас не спынiць, не разбiць, не стрымаць!» — бо гэта наша жыццё. Мы ад свайго жыцця адмаўляцца не збіраемся.