«Ніякай іншай прычыны, акрамя адчаю, для заняткаў гуманізмам у беларускіх уладаў няма і быць не можа»

Аўтар тэлеграм-каналу «Лісты да дачкі» піша, што ён зноў пераканаўся, што ў дваццатым годзе мы ані разу не памыліліся. Што мы не маглі б зрабіць лепшага выбару, чым той, які нам не далі зрабіць.

Нягледзячы на ўсе акалічнасці быў вельмі рады ўбачыць учора Віктара Дзмітрыевіча Бабарыку. Не буду табе рабіць выгляд, што я ведаю, што хацеў сказаць гэтым відэа аўтар. Я маю на ўвазе сапраўдны аўтар. Якія і каму канкрэтна сігналы ён там пасылаў. Хацеў сказаць пра нармалізацыю, дээскалацыю або, даруй Госпадзе, лібералізацыю.

Я вось неяк нават не хачу разбірацца, што яны там мелі на ўвазе. Калі ты нешта маеш на ўвазе — то скажы пра гэта ротам. Уласным, а не кучаравага зваршчыка з завода імя Казлова. Ну гэта значыць, калі камусьці цікава, то ён можа, вядома, пакапацца ва ўсіх гатунках сігналаў, якія пасылаюць беларускія ўлады ў касмічную прастору каб знайсці ў іх які-небудзь сэнс. А я неяк, ведаеш, грэбую.

Таму я табе хачу сказаць пра іншае. Пра самае галоўнае. Пра тое, што я зноў пераканаўся, што ў дваццатым годзе мы з табой ні разу не памыліліся, калі выбралі чалавека, якога нам не далі выбраць. Што мы з табою не маглі б зрабіць лепшага выбару, чым той, які нам не далі зрабіць. Таму што, пасля ўсіх гэтых гадоў у Віктары Бабарыкі больш годнасці, чым ва ўсіх сведках стабільнасці, разам узятых з гарантам. 

Я б мог табе сказаць, што чатыры з паловай гады яны спрабавалі пазбавіць Віктара Бабарыкі годнасці, а па дарозе самі пазбавіліся яе апошніх рэшткаў. Але не скажу. Таму што нельга ж пазбавіцца таго, чаго ў цябе ніколі не было.

Ну сур'ёзна. Адкуль годнасць у красаўцаў, якія штурмуюць дамы пенсіянерак у поўнай баявой экіпіроўцы? Або ў тэлевізары, з яго хранічным істэроідным сіндромам. Або ў сведках стабільнасці вышэйшага ўзроўню, галоўная вартасць якіх заключаецца ў поўнай адсутнасці пачуцця ўласнай годнасці па прынцыповых службовых меркаваннях.

Вось таму я не хачу разбірацца ў тым, якія там у іх былі схаваныя матывы і таемныя жаданні. І нікому, дарэчы, не раю. Таму што ніякай іншай прычыны, акрамя адчаю, для заняткаў гуманізмам нават у самых людаедскіх формах у беларускіх уладаў няма і быць не можа. Таму няма чаго там корпацца ў кучы гэтых думак. Чым менш на іх звяртаць увагу, тым хутчэй яны самі ўсё раскажуць і самі ўсё растлумачаць. Яшчэ, паглядзіш, доўга будуць бегчы следам, зазіраць у вочы і скардзіцца, як іх усё няправільна зразумелі.

А ў тым, што хацеў нам сказаць Віктар Дзмітрыевіч разбірацца не трэба. Ён што хацеў, то і сказаў. Ён сказаў нам: «Я вас усіх люблю».

Вось не проста так сокалы скінулі пацука на прыступкі Дома Урада ў дзень адмовы ў рэгістрацыі кандыдатамі ў прэзідэнты Бабарыку і Цапкалу.

«Самы сур’ёзны супернік Лукашэнкі»: Віктару Бабарыку — 60 гадоў