«Пакуль у беларусаў ёсць салідарнасць, у беларускай улады няма стабільнасці»
Аўтар тэлеграм-каналу «Лісты да дачкі» разважае пра тое, чаму ў беларусаў салідарнасць ёсць, а ва ўлады яе няма. І задаецца пытаннем: а ці будзе нехта данаціць на перадачку сведкам стабільнасці?
Пачну я ўсё ж такі сёння з жарту: Міністэрства энергетыкі ўчора патлумачыла, што з беларускай атамнай станцыяй усё ў парадку і адчувае яна сябе добра.
Тры гады беларускія ўлады пазбаўлялі беларусаў ад салідарнасці. Што яны толькі з ёй не рабілі! Забівалі дубінкамі, гнаілі ў турме, труцілі хлоркай і прымушалі каяцца на камеру. Нацкавалі на яе карысных ідыётаў, якія ўмеюць знайсці сабе ворагаў нават ва ўласным адлюстраванні ў люстэрку. Тлумачылі тэлевізарам, што ніякай салідарнасці не бывае, а тая, якая ёсць, прыдуманая інтрыгамі заходніх спецслужбаў.
І вось глядзі ты. Нічога з гэтай салідарнасцю не зрабілася. Жывая, курылка, і нават цалкам сабе бадзёрая. На зборы грошай для беларускіх палітвязняў за паўтара дня сабралі 574 000 еўра. Як быццам нікога ў краіне не пасадзілі за данаты, а тым, каго не пасадзілі, не прыйшлося іх аплачваць у дзесяціразовым памеры. Як-быццам перадача грошай на мандарыны для палітзэка не прыраўноўваецца да фінансавання куплі трацілу для шахіда.
Вядома, цяпер улады паспрабуюць дадаць свайго дзёгцю. Падкажуць карысным ідыётам пра нямэтавае выкарыстанне сродкаў. Зловяць каго-небудзь, хто пералічыў грошы, каб яму пакаяцца на камеру. А калі і не пералічваў, то ўсё роўна пакаецца, што пералічыў. Ці доўга ўмеючы?
Таму што пазбавіць падведамаснае насельніцтва ад пачуцця салідарнасці — найважнейшая палітычная задача ў бягучых умовах. Не толькі з-за практычных меркаванняў забеспячэння стабільнасці. Хоць гэтыя меркаванні таксама маюць значэнне.
Але ёсць яшчэ, як я лічу, і канцэптуальныя светаўспрымальныя супярэчнасці. Вось калі ўлады тлумачылі тэлевізарам, што салідарнасць — гэта ілюзія і прадажная дзеўка сусветнага імперыялізму, яны ж гэта тлумачылі шчыра. У іх няма салідарнасці. Ім жа на перадачку ніхто дакладна данаціць не будзе.
Таму што салідарнасць — канцэпцыя, якая не ўкладаецца ў галаву сведак стабільнасці. Бо салідарнасць усё ж такі патрабуе пачуцця эмпатыі, а з гэтым у беларускіх уладаў і беларускага тэлевізара вялікія праблемы. Калі б у іх было пачуццё эмпатыі, дык яны не былі б беларускімі ўладамі і беларускім тэлевізарам.
Таму праяўляць салідарнасць без адпаведнага распараджэння кампетэнтных органаў яны не ўмеюць. Ну гэта значыць, яны б можа і праявілі, але без даручэння адказнай асобы гэтая думка проста не прыходзіць у галаву. Адпаведна, не атрымліваецца ўявіць сабе чалавека, які дапамагае іншым таму, што хоча, а не таму, што адказная асоба потым прыйдзе правяраць выкананне даручэння.
І, вядома, пакуль у беларусаў ёсць свая салідарнасць, у беларускай улады няма стабільнасці. Нават калі стварыць сабе па спецназу на кожную вёску, прыемнае адчуванне бяспекі ўсё роўна не з'явіцца. Таму што салідарнасць аб'ядноўвае. А беларускім уладам для іх стабільнасці вельмі трэба каб кожны быў сам за сябе.
P.S. І, дарэчы, беларуская салідарнасць пачалася значна раней, чым сокалы скінулі пацука на прыступкі Дома ўрада ў дзень адмовы ў рэгістрацыі Бабарыку і Цапкалу.