Сацыяльная абарона: інвалід мусіць жыць разам з маці за 220 рублёў на месяц

Інвалід-калясачнік Саша Аўдзевіч вяртаецца ў Ліду пасля падарожжа сваёй мары. За два месяцы ён праязджае чатыры тысячы кіламетраў на хэндбайку, каб убачыць самую заходнюю частку Еўропы. На радзіме хлопца чакае сюрпрыз.

dapamoha_1.jpg


“Маму пазбавілі дапамогі па даглядзе за інвалідам, — піша хлопец у Facebook. — З-за таго, што я з’ехаў за мяжу. Яна нібы мусіла ехаць са мной па версіі дзяржорганаў і дапамагаць. А цяпер ёй трэба збіраць даведкі і даказваць, што яна не наркаман і псіхічна здаровая, каб ёй зноў пачалі выплачваць дапамогу”.


Кіраўніца пенсійнага аддзела Лідскага раённага Фонду сацыяльнай абароны насельніцтва Ірына Тарасенка адразу папярэджвае Еўрарадыё, што ўсё адпавядае заканадаўству, ніякіх парушэнняў у дзеяннях чыноўнікаў няма.

“Дапамога па даглядзе назначаецца і выплачваецца толькі ў тым выпадку, калі ажыццяўляецца пастаянны старонні дагляд, дапамога ў ажыццяўленні нерэгуляваных фізіялагічных запатрабаванняў, неабходнасць у якіх узнікае часцей за раз на суткі, — тлумачыць рашэнне Ірына Тарасенка. — Гаворка вядзецца пра кармленне, пераапрананне, гігіенічныя патрэбы і іншыя. Улічваючы, што Аляксандр Мікалаевіч з’ехаў у свой тур па краінах Еўропы, а маці засталася тут, ажыццяўляць дагляд яна перастала”.


14440691_1346628085377875_4258732315976877817_n.jpg


Чалавек, які даглядае інваліда, не мае права ўладкоўвацца на працу ды і ўвогуле як-небудзь падпрацоўваць. Маўляў, запатрабаванні інваліда не маюць вызначанага часу, таму даглядаць трэба круглыя суткі. Пры гэтым сума дапамогі проста неверагодная — 175,5 рубля — жыві за іх і дапамагай інваліду як сабе хочаш. Пазбаўляючы маці Аляксандра гэтай дапамогі, ФСАН фактычна пазбавіў яе на два месяцы любых сродкаў на існаванне.

“Ды і чорт з імі, з гэтымі 175 рублямі ў месяц, — абураецца Саша Аўдзевіч. — Пастаўце вы на паўзу выплаты, тыпу вярнуўся дамоў — аднавілі. Дык не! Цяпер маці мусіць зноў прайсці ўсе сем колаў пекла паліклінікі. Трэба даказаць, што яна не наркаман, не псіхапат, здаць флюраграфіі і ўсё іншае. Гэта яшчэ месяц будзе цягнуцца, а пасля толькі праз месяц яны пачнуць выплачваць. То бок два месяцы выплат не будзе. І ў выніку атрымліваецца, што за пяць месяцаў можна не плаціць”.

Супрацоўніца ФСАН кажа, што медыцынскія даведкі проста раяць атрымліваць і прыносіць, але, у прынцыпе, дастаткова і пашпарта ды працоўнай кніжкі.

Дарэчы, сацыяльная пенсія па інваліднасці крыху большая за дапамогу па наглядзе — 110% ад бюджэту пражытковага мінімуму (193 рублі). Ёсць яшчэ і працоўная пенсія па інваліднасці. Яна выплачваецца ў залежнасці ад наяўнасці працоўнага стажу і дазваляе ўладкоўвацца на працу. Дык вось, Саша Аўдзевіч можа працаваць і, дзякуючы гэтаму, можа арганізоўваць усе свае праекты. Пенсія на сёння ў яго каля 220 рублёў, што вельмі весяліць хлопца.

“Гэтай сумы адзін у адзін хапае на тое, каб не адчуваць дыскамфорт падчас наведвання прыбіральні, — усміхаецца Аляксандр. — Каб не трэба было мяняць пялёнкі, памперсы, мачыцца ў штаны. Адзін у адзін. Усё! Таму да пенсіі я стаўлюся як да нейкага прыкола”.

Чыноўнікі ў Лідзе вельмі добра ведаюць Сашу Аўдзевіча. Хлопец вядзе актыўную працу па стварэнні безбар’ернага асяроддзя ў родным горадзе. Яго падарожжа шырока асвятлялася ў СМІ, таму супрацоўнікі ФСАН і звярнулі ўвагу на маці хлопца.

Пакуль рыхтаваўся матэрыял, Аляксандр паведаміў у Facebook, што плануе новае падарожжа. Праз гэтую непрыемную сітуацыю ён падумвае змяніць свой хэштэг #BelarusAlien на які іншы, каб больш не асацыяваць сябе з такой краінай. Ці наадварот пачаць праслаўляць менавіта такую Беларусь.

“Думаю, краіне даражэй стане культурная дэлегацыя ў 12 еўракраін, у якой яшчэ і інтэрв’ю будуць браць паўсюль ды даведвацца пра Беларусь”, — рэзюмуе Саша.


euroradio.fm