У народным апалчэнні Украіны ўжо каля 70 беларусаў
Беларус-апалчэнец Уладзіслаў Ахроменка распавядае, чаму пайшоў у “Подільську січ” і якія функцыі гатовы выконваць.
— Пяць дзён таму з’явілася інфармацыя, што ва Украіне аб’явілі аб фармаванні Праваслаўнага апалчэння “Подільська січ”. Па звестках, у апалчэнне актыўна запісваюцца не толькі ўкраінцы. Распавядзіце, дзе вы цяпер знаходзіцеся, якое дачыненне маеце да гэтага фармавання і ці не баіцеся назваць сваё імя?
— Назвацца я не баюся, бо знаходжуся ва Украіне абсалютна легальна. Цяпер я ў Чарнігаве, дзе жыве мая жонка-украінка. Сам я жыву часткова ў Мінску, часткова — ва Украіне. А ў гэтую частку, якая як вы правільна сказалі, называецца “Подільська січ”, маю запрашэнне. Яна фармуецца ў Хмяльніцкім, і туды трапляюць людзі, якія па нейкіх прычынах не могуць трапіць у рэгулярнае ўкраінскае войска. То бок, гэта салдаты і сяржанты пасля 45 гадоў і афіцэры пасля 50 гадоў. Я ўжо хадзіў у мясцовы ваенкамат, хоць у мяне і беларускае грамадзянства, але там мне адмовілі па той прычыне, нават не паглядзеўшы на мой беларускі пашпарт, што мне ўжо 49 гадоў.
— І таму вы вырашылі запісацца ў апалчэнне?
— Менавіта так. Дарэчы, адразу хачу сказаць для ўсіх кампетэнтных органаў, гэта ніякая не тэрарыстычная арганізацыя. Гэта структура, якая будзе дзейнічаць пад эгідай Міністэрства абароны і з ім ёсць на гэты конт дамова.
— Вы запісаліся і што цяпер, нейкія вучэнні ці што іншае з вамі праводзяць?
— Пакуль нічога такога не адбываецца. А тое, што я запісаўся ў апалчэнне, азначае, што ў выпадку ўсеагульнай мабілізацыі мне неабходна будзе прыехаць у горад Хмяльніцкі, усе свае звесткі туды я ўжо даслаў, і там на месцы ўжо ўсё будзе вырашацца. Не думаю, што нам патрэбна нешта кшталту савецкіх 45-дзённых афіцэрскіх курсаў, калі людзей выводзілі за горад, яны там сядзелі ў намётах, а пасля ім давалі чарговую “зорачку” афіцэра запасу. Тут крыху іншая сітуацыя: хутчэй за ўсё, гэтае фармаванне не будзе задзейнічанае ў нейкіх вайсковых мерапрыемствах — гэта будзе ці тылавое забеспячэнне, ці патрульная альбо гаспадарчая служба.
Уладзіслаў Ахроменка
— Ці вядома, колькі беларусаў запісалася ў гэтае Украінскае Праваслаўнае апалчэнне?
— З боку беларускіх хлопцаў, якія, і я падкрэсліваю гэты момант, жывуць цяпер ва Украіне абсалютна легальна, маюць на гэта адпаведны дазвол, ёсць да гэтага апалчэння цікавасць. І наколькі я ведаю, у “Падольскайсечы” ужо каля 70 беларусаў. Хутчэй за ўсё, у апалчэнні будуць сфармаваныя нейкія адзінкі паводле нацыянальнага прынцыпу. Будзе, так бы мовіць, беларуская сотня, армянская. Але, як я казаў, гэта ўсё людзі, якія тут жывуць — ніякага наёмніцтва, ніякай мабілізацыі з іншых краін, з той жа Беларусі, Грузіі ці яшчэ аднекуль гаворкі не ідзе.
— Ці мела для вас значэнне тое, што фармуецца апалчэнне з блаславення Украінскай праваслаўнай царквы?
— Я ўвогуле католік. Але лічу, што праваслаўныя нашы браты, і няма розніцы — ці гэта Патрыярхат, ці Аўтакефалія. Як па мне, дык той момант, што царква называецца Украінская Праваслаўная — гэта дастаткова ўмоўна. Да ўсяго, я лічу, што сёння ва Украіне царква не можа заставацца недзе ў баку. Тыя ж святары і мітрапаліты — яны таксама людзі, і яны таксама грамадзяне Украіны. Тым больш, што мы кажам цяпер пра “січ”. А ва Украіне ёсць пэўныя традыцыі таго ж казацтва. Заўсёды побач з казацкімі апалчэннямі былі і святары праваслаўныя. Гэта цалкам адпавядае ўкраінскім традыцыям.
— Лічаць, што беларусы жывуць паводле прынцыпу “мая хата з краю”. Што вас, беларуса, падштурхнула запісацца ва ўкраінскае апалчэнне?
— Якая “мая хата з краю”?! Той жа Касцюшка ў свой час паехаў у Амерыку — у яго хата была з краю? Той жа Дамейка паехаў у Чылі — яго хата таксама не была з краю? Што да мяне… Тут абсалютна відавочна: калі не будзе Украіны, не будзе і нас, Беларусі. Наступнымі мы будзем, нас зжаруць проста. Да ўсяго, у мяне пэўны кавалак жыцця звязаны з Украінай: у мяне жонка з Украіны, у мяне дачка ходзіць ва ўкраінскую школу, хоць выдатна ведае і беларускую мову. Я таксама не магу быць недзе ў баку, калі тут такія рэчы адбываюцца.
Беларус Міхась Жызнеўскі загінуў на Майдане
— Як ваша жонка паставілася да ідэі пайсці ў апалчэнне?
— З жонкай я, зразумела, параіўся, яна мяне падтрымала, бо выдатна мяне разумее. У чалавека павінна быць сумленне. Кожны адказвае за сябе і кожны павінен рабіць тое, што ён можа рабіць. Хоць там, чысціць прыбіральні, хоць мыць патэльні — скажуць гэта рабіць, і я буду гэта рабіць. А замест мяне нейкі 25-гадовы хлопец, які ў іншым выпадку мусіў бы мыць гэтыя патэльні, ён пойдзе са зброяй.
Фота: svaboda.org і з архіву Уладзіслава Ахроменкі