«Нават самым адсталым слаям насельніцтва зразумела, што ў беларускай стабільнасці ёсць толькі адна перспектыва»
Аўтар тэлеграм-каналу «Лісты да дачкі» разважае наконт народных чаканняў адносна будучыні — і сваёй, і гаранта стабільнасці. І жадае, каб гарант хоць бы раз у жыцці не падмануў усенародных чаканняў.
Скрыншот з Бі-Бі-Сі
Часам можа скласціся ўражанне, што гарант стабільнасці, які ўжо заканчваецца, жыве ў сябе ў тэлевізары ў абстаноўцы віртуальнай Усенароднай любові і паняцця не мае пра грубую рэальнасць, якая яго атачае. Так гэта, вядома, ілжывае пачуццё. Усё ён выдатна разумее. Проста сказаць не можа. Таму што па правілах народ павінен рабіць выгляд пра ўсенародную любоў, а гарант павінен рабіць выгляд, што ён у яе верыць.
Але часам бывае ўсё ж такі не вытрымлівае. Як днямі. Калі сёй-той сумленна прызнаўся сваім міністрам, што «збеглыя і іншыя чакаюць, калі здохне прэзідэнт» (Заўваж, што слова «здохне» ўжыў не я. Я толькі працытаваў).
Пра збеглых усё зразумела. Яны такія людзі, што гаранту нічога добрага не жадаюць. Але, атрымліваецца, сёй-той разумее, што «іншыя» чакаюць ад яго таго ж самага. Не кажучы ўжо пра ўласных міністраў, якія не выконваюць адказных даручэнняў, а замест гэтага «сядзяць як мышы пад венікам» і чакаюць, калі іх «пранясе». А калі іх пранясе? А толькі пры адным збегу абставінаў. Якога, атрымліваецца, міністры чакаюць разам са «збеглымі і іншымі».
І выходзіць, што вось такія ў гаранта ўяўленні аб сваіх ролі і месцы ў беларускім грамадстве. Нягледзячы на ўсе намаганні тэлевізара адлюстраваць яму ўсенародную любоў, гарант сядзіць і ўвесь час думае, што «збеглыя», «іншыя» і яго ўласныя міністры нічога добрага ад яго не чакаюць. А чакаюць ад яго, па сутнасці, толькі аднаго. Прычым, міністры, атрымліваецца, чакаюць у настолькі агляднай будучыні, што маюць нахабства не выконваць адказных даручэнняў ужо прама цяпер.
Ну, таму што нават самым адсталым слаям міністэрскага насельніцтва ўжо зразумела, што ў беларускай стабільнасці ёсць толькі адна перспектыва. Перспектыва вечнай барацьбы за асабістую стабільнасць гаранта. А іншых перспектыў са скончаным гарантам у стабільнасці няма. Таму што гарант, які мінае, ужо больш нічога не ўмее.
Пасля трыццаці гадоў яго гарантый беларуская дзяржаўнасць, як ён сам напісаў у сваёй уласнай электаральнай праграме, аказалася ў самым пагрозлівым стане за апошнія 80 гадоў. Гэта значыць, горш было толькі калі вайна і немцы.
Сяму-таму нават паабяцаць няма чаго. Не кажучы ўжо пра выкананне абяцанняў. Вось усё, што ён змог паабяцаць народу, гэта тое, што народ чакаюць цяжкія часы. І гэта, як я сабе разумею, адзінае абяцанне, з выкананнем якога не ўзнікне ніякіх праблем. Дык не дзіўна, што ўсе і «іншыя» чакаюць ад гаранта цяпер толькі аднаго.
Прычым, як я сабе падазраю, чакаюць не толькі тыя, якія апошнія чатыры гады хаваюць пад ліштвой сваю сумнеўную палітычную лаяльнасць. Вось нешта мне здаецца, што красаўцы і сведкі стабільнасці самага радыкальнага толку чакаюць ад гаранта таго ж самага, чаго і ўсе астатнія.
Яны чакаюць, можа, па зусім іншай прычыне. Таму што лічаць, што гарант не дапрацоўвае з генацыдам беларускага народа. І што з больш энергічным гарантам генацыд беларускага народа пойдзе больш жвава. Але сутнасць чаканняў ад гэтага ж усё роўна не мяняецца.
І ў гаранта, які мінае, як я разумею, няма ўжо больш ніякіх ілюзій на тэму ўсенароднай любові. Так што можна было б ужо пастарацца, і — хоць бы раз у жыцці не падмануць усенародных чаканняў.