«З асобамі паніжанага суверэннага статусу сур'ёзныя людзі не размаўляюць»
Аўтар тэлеграм-каналу «Лісты да дачкі» ў чарговы раз кажа пра тое, што адбываецца з гарантамі, калі ў іх сапсавана тое, што яны гарантуюць. І паправіць тое, што яны гарантуюць, наўрад ці ўдасца і пасля мінаючай электаральнай кампаніі.
Малюнак з aftershock.news
Учора гаранта стабільнасці паставілі на месца. І хто? Добра б яго паставіў на месца Пуцін. Пуціну можна. Хто гаранту плаціць, той яго і ставіць куды захоча.
Ці, скажам, калектыўны Захад. Па-першае, яны гаранта даўно не любяць. А па-другое, гарантыі ў іх не той сістэмы, каб яго куды-небудзь паставіць.
Дык вось не ж. Гаранта паставіла на месца Паўночная Карэя, да якой гарант усёй душой, як да ахвяры заходняга імперыялізму. Прычым, ставіў нават не сам паважаны кіраўнік Кім, а яго малодшая сястра. Што было, вядома, асабліва зневажальна.
Гэта значыць, літаральна ў пятніцу сёй-той пахваліўся як Паўночная Карэя дамагаецца яго візіту на вышэйшым узроўні, каб зачэрпнуць яго геапалітычнай мудрасці. (Па мне дык гэта, вядома, не падстава, каб выхваляцца, але больш выхваляцца ўсё роўна няма чым).
І вось учора малодшая сястра кіраўніка Кіма сказала, што яна нічога такога не ўзгадвае, каб яны клікалі гасцей. Затое прыгадала, што сёй-той сам набіваецца ў госці ўжо два гады, але яго ў гэтых гасцях не чакаюць. Таму што калі ты хочаш прыехаць у госці да паважанага чалавека, то прасіць трэба з павагай.
Карацей, здарылася дыпламатычная няёмкасць, у якой беларускаму міністэрству як бы замежных спраў нават няма чаго сказаць. І справа тут не ў тым, у каго велічы больш. Хоць у таварыша Кіма веліч такая, што дай бог кожнаму. А ў гаранта засталося здароўя, што не дай бог нікому.
Але галоўнае пытанне ў статусе. Таму што таварыш Кім Пуціну раўнапраўны саюзнік. А сёй-той — пуцінскі васал. І які сэнс марнаваць час на васала, калі ты можаш пагаварыць з тым, хто галоўны?
Гэта значыць, важна не тое, што некага гэтага злавілі зхлусіўшым. Першы раз, ці што? Камусьці не прывыкаць. А важна, што нават таварыш Кім разумее, што са скончаным гарантам няма сэнсу размаўляць. Па-першае, таму што ў яго мінае тэрмін гарантый. А па-другое, ён усё роўна нічога не вырашае, пакуль не параіцца з шэфам.
Вось сёй-той усё намякае калектыўнаму Захаду, што ён хацеў бы з калектыўным Захадам пагаварыць. А калектыўны Захаду намёкаў не разумее. (Ну, акрамя тых яго прадстаўнікоў, якія ўвесь час знаходзяцца з гарантам у адным пакоі). Таму што калектыўнаму Захаду няма пра што з гарантам размаўляць. Таму што нагаварыць ён можа ўсякага. А які вынік?
Так што, перш чым набівацца да кагосьці на размовы, трэба спачатку пацвердзіць свой суверэнны статус. Хаця б у абмежаваных маштабах. Таму што з асобамі паніжанага суверэннага статусу сур'ёзныя людзі не размаўляюць. Некаторыя з такімі нават за руку не вітаюцца.