Руслана аб страшных падзеях на Майдане: мне прыносілі каскі, на якіх быў чалавечы мозг
Грамадскі дзеяч і спявачка Руслана, за якой на Майдане сачыў снайпер, аддае даніну павагі і ўспамінае леташнія трагічныя падзеі ў цэнтры Кіева.
Год таму артыстка праводзіла на Майдане суткі за суткамі. Яна памятае і ніколі не забудзецца ўсё, што адбылося.
У пачатку лютага 2014 спявачка мела размову з журналістам Сяргеем Рахманінавым, ён сказаў: "Руслана, табе трэба ўнутрана прыгатавацца. Майдан будзе ахвярнай крывёю. Толькі ахвярная кроў нявінных людзей спыніць усё гэта чорнае". Руслана тады адмовілася гэта прыняць, а цяпер успамінае прарочыя словы журналіста: "Пытанне, якое застаўся ў мяне, хто гэта зрабіў? — кажа Руслана. — Ці, калі дакладней, чыімі рукамі? Бо хто камандаваў, вядома. Лічу, што за ўсім стаяў Пуцін: ад разгону студэнтаў да забойства Нябеснай сотні. Я лічу, што Майдан увесь час быў "парахавой бочкай" пад Пуціным. З яго боку, гэта была расправа над Незалежнасцю Украіны, над яе спробай жыць так, як яна хоча. Украіна мела цывілізацыйны выбар. Дыктат ва Украіне ніколі не пройдзе. У мяне ёсць інфармацыя, што калі заходзіла новая каманда ў СБУ, яны сталі сведкамі знішчэння матэрыялаў. Гэтая інфармацыя неправераная, але я яе кажу, таму што чула. Зрэшты... усе доказы знішчыць немагчыма".
Успамінаючы самую жудасную ноч для Украіны з 19 і 20 лютага 2014 года, Руслана падзялілася: "Ноч з 19 на 20 стала кульмінацыйнай. Памятаю, калі я 19 вярнулася на Майдан, у той вечар мяне сустрэлі словамі: "Руслана вярнулася, можна крыху адпачыць"... Уначы я хадзіла на барыкаду, але дзяўчатам і жанчынам там было "табу". Мяне літаральна нецэнзурнай лексікай выганялі адтуль. Умоўная лінія была каля Стэлы. Пры мне святару , які стаяў злева, прабіла куляй капялюш. З боку ўсё выглядала як сцэна з фільма, але я хачу сказаць, што гэта, на жаль, быў далёка не фільм. Вельмі цяжка зразумець і ўявіць, як было на самай справе, калі вы там не былі. Мяне прымусілі надзець бронекамізэльку і каску, сказаўшы, што сцэна таксама пад прыцэлам. На сцэну неслі гранаты, кулі, нашыўкі "МУС Расіі", — усё, што знаходзілі. Памятаю, як мне прынеслі шар і сказалі, што гэта куля са снайперскай вінтоўкі Драгунова, якіх няма ва Украіне. На сцэну мне таксама перадалі прастрэлены тэлефон забітага хлопца (гэты тэлефон да гэтага часу ў мяне).
Мне прыносілі скрываўленыя бронекамізэлькі з кавалкамі чалавечага мяса, скрываўленыя каскі, на якіх быў чалавечы мозг... Я выключыла адчуванне таго, што адбываецца. На нейкі час я стала механічным робатам, які проста выконваў сваю працу. Інакш бы я гэтага не вытрымала. Я пратрымалася да першых пахаванняў. Пахаванне былі яшчэ страшней. Вяртацца да пачуццяў я пачала толькі праз дні, але ўсё ў тумане было яшчэ некалькі месяцаў".