Хай будзе толькі суддзя. У балаклаве

13 сутак — Дашы Спевак, па 15 — Севу Зарубіну, Вадзіму Заміроўскаму, Арцёму Маёраву і Алесю Любенчуку. 73 на пецярых журналістаў — такі ўраджай 19 кастрычніка па Кастрычніцкім раёне Мінска.
Галоўны рэдактар tut.by — пра арышты журналістаў.

Гэтыя суткі журналісты атрымалі за тое, што рабілі сваю працу — асвятлялі падзеі, якія адбываюцца ў краіне. А па пратаколе міліцыі «прымалі ўдзел у групе асоб у мітынгу, без адпаведнага дазволу» альбо «аказвалі непадпарадкаваньне супрацоўнікам пры выкананні». Або і тое і іншае.
Суддзя Алена Жывіца таксама рабіла сваю працу. Напэўна, стамілася. Прыйшла дадому.
Даша, Сева, Вадзім, Арцём і Аляксандр дадому пакуль не прыйдуць. Вары Зарубінай 9 гадоў, Яну Заміроўскаму няма і года. Я не ведаю, ці ёсць дзеці ў суддзі Жывіцы. А калі ёсць, што яна кажа ім пра сваю працу? Окей, суд — не дзіцячы справа. Дзецям звычайна чытаюць казкі. Пра дабро і зло, пра Праўду і Хлусню. У казках Дабро перамагае Зло. Суддзя чытае казкі сваім дзецям?
Я не ведаю, што сказаць жонкам Вадзіма і Севы — Марыне і Ані.
— Прабачце, вы ж усё разумееце?
А я вось не разумею.
Я не разумею, як можна звяртацца да суддзі «Ваш гонар». Гонар — гэта ж «годныя павагі і гонару, маральныя якасці чалавека; яго адпаведныя прынцыпы».
Я не разумею, як можна ўставаць, калі «суд ідзе».
Так, дарэчы, суддзя і не прасіла. Рашэнні па справах Дашы Спевак і Севы Зарубіна так і зачыталі, не адцягваючыся на дробязі — перапынкі або там ўставанні ўсякія. А Севаву адвакату нават не далі выступіць.
Я не разумею, пра што думае суддзя і як яна з гэтым жыве. Сёння чацвярым хлопцам яна дала па 15 сутак і адной дзяўчыне — 13. А Вадзім у адпачынку быў усяго дзесяць. Яны правядуць гэтыя суткі на Акрэсціна або ў Жодзіна. За што? Суддзя Жывіца гэта разумее? Добра разумее?
«Заступаючы на ​​пасаду суддзі, урачыста клянуся перад народам Рэспублікі Беларусь сумленна і добрасумленна выконваць свае абавязкі, ажыццяўляць правасуддзе, падпарадкоўваючыся толькі Канстытуцыі Рэспублікі Беларусь, быць непрадузятым і справядлівым, як загадае мне доўг суддзі», — кожны суддзя прыносіць гэтую прысягу перад уступленнем на пасаду .
Я не разумею, навошта наогул суд. Такі, як сёння. Калі доказы не маюць значэння. Фотакамеры, бэйдж на грудзях, пасведчанне, рэдакцыйнае заданне — не маюць значэння. Кадры затрымання, дзе відаць, што падпарадкаваўся і супраціву не аказваў, — не маюць значэння. Паказанні сведак, якія сцвярджалі, што хлопцы ўдзелу ў пратэсце не прымалі, — не маюць значэння. Супрацоўнікі АМАПу, якія затрымлівалі хлопцаў, у пратаколе цудоўным чынам ператвараюцца ў супрацоўнікаў ППСМ, але ў суд нават не з'яўляюцца — і гэта не мае значэння. Час затрымання ў пратаколе не супадае з рэальным? Да д'ябла падрабязнасці! А хадайніцтва аб выпатрабаванні відэа з тэлефона затрыманага аказваецца накіраваным на зацягванне працэсу. А я думала, суд зацікаўлены ва ўсталяванні ісціны.
Вінаваты. 15 сутак.
Я не разумею, навошта ўсе гэтыя будынкі, сакратары, адвакаты, гардэробы, сталовыя, расклады, пратаколы. Навошта ж гэтыя ўмоўнасці. Пустая трата рэсурсаў. Хай будзе толькі суддзя. У балаклаве. Са змененымі асабістымі дадзенымі. Яму ж потым дадому ісці. Да дзяцей. Чытаць казкі. Дзе Дабро перамагае Зло.