«Найлепшыя тыдні ў маім жыцці». Былы палітвязень расказаў, як сядзеў з Эдуардам Бабарыкам

Былы камерцыйны дырэктар сеткі мінскіх кінатэатраў і экс-палітзняволены Аляксандр Дземідовіч летась правёў больш за два месяцы ў адной камеры з Эдуардам Бабарыкам у СІЗА на Валадарскага. «І, як бы ні гучала дзіка, але гэта былі найлепшыя тыдні ў маім жыцці», — напісаў ён. Аляксандр Дземідовіч расказаў «Н*шай Ніве», як на яго паўплывала знаёмства з Эдуардам і што з Бабарыкам-малодшым адбываецца за кратамі.

Калі Аляксандра адправілі ў СІЗА на Валадарскага, ён падумаў, што было б класна трапіць у камеру да Эдуарда. Неймаверна, але так і атрымалася.

«Знаёмства з ім на мяне вельмі моцна паўплывала: на мой характар і стаўленне да ўсіх турэмных прыгод. Яно мне дапамагло ўсё гэта перажыць.

Эдзік адразу ўзяў шэфства нада мной, як трэба ставіцца да часу, які праводзіш у зняволенні. Нельга настройвацца суперпазітыўна, трэба ацэньваць тое, што адбываецца, рэальна і максімальна эфектыўна выкарыстоўваць час. Сам ён актыўна займаецца самаадукацыяй, шмат чытае, надае ўвагу духоўнаму развіццю. Ініцыюе дыскусіі на нейкія тэмы. Гэта моцна дапамагае настроіцца, спакойна перанесці гэта», — расказвае ён.

Калі Аляксандр знаходзіўся ў СІЗА, справу на Эдуарда Бабарыку яшчэ не склалі.

«Таму і знаёміцца яму не было з чым. Проста перыядычна прыязджалі да яго следчыя», — кажа ён.

Месяцы, якія Аляксандр правеў у СІЗА, па словах мужчыны, былі самымі лепшымі ў яго жыцці.

«І такімі іх зрабіў Эдуард. Многія бізнесмены гатовыя плаціць за такі інтэнсіў. Узнікае ж інфармацыйны дэтокс, ты цалкам сканцэтраваны на самаразвіцці, абмене досведам, ведамі», — кажа ён.

З Эдуардам Бабарыкам Аляксандр шмат гаварыў пра будучыню Беларусі.

«Яго цікавіла тэма развіцця тэлебачання. Абмяркоўвалі тэму стаўлення да жанчын і іх ролю ў грамадстве, адукацыю, практыкавалі англійскую мову. Кожны вечар гадзіну разважалі на англійскай.

«Настроены выжыць». Валерыя Чарнаморцава расказала пра сустрэчу з сынам Бабарыкі на Валадарцы

Для Эдуарда важныя сацыяльныя праекты. Яшчэ да выбараў іх было шмат, ён паказваў, што нават на сацыяльных праектах можна зарабляць грошы, быць паспяховым. І вось калі мы абмяркоўвалі тэму будучага тэлебачання альбо тэму размеркаванага даходу, ты атрымліваеш адказ канструктыўнага крытыка, які добра бачыць гэта з боку», — расказвае ён.

У зняволенні Эдуард шмат надае часу ментальнаму здароўю. Часта робіць адпаведныя практыкі.

«Напрыклад, у адзін з дзён ён ішоў у маўчанне, не размаўляў ні з кім, — згадвае Аляксандр. — Усе астатнія да гэтага прыстасоўваліся, таксама сыходзілі ў такое паўмаўчанне, каб не парушыць спакой Эдзіка. Так выяўлялася эмпатыя.

Людзі, якія ўпадаюць там у дэпрэсію, засмучэнне, як правіла, дрэнна заканчваюць. Могуць пачацца псіхічныя расстройствы, праблемы са здароўем. Калі аб'ектыўна разумееш сітуацыю, настроены на развіццё, то няма гэтай маркоты».

Таксама Эдуард шмат займаецца спортам.

«Зрабілі ў камеры з падручных матэрыялаў трэнажорную залу. Бутэлькі напаўняюць вадой, кладуць у вялікія пакеты і паднімаюць, займаюцца такім чынам.

Калі я туды прыйшоў, сталі рабіць «вакуум»: гэта дыхальная практыка, якую выконваюць раніцай на галодны страўнік. Фактычна ўнутраны масаж органаў.

У дворыку Валадаркі мы пачалі бегаць, перад вячэрай стаялі ў планцы. Эдзік у ідэальнай фізічнай форме дзякуючы імправізаванай трэнажорнай зале ў камеры, бегу ў дворыках, ёзе», — кажа ён.

Паводле слоў Аляксандра, у Эдуарда Бабарыкі няма азлобленасці на ўладу, наглядчыкаў.

«Глядзіць на гэта ўсё з боку. У яго няма ніякай агрэсіі ў дачыненні да рэжыму, да наглядчыкаў. Проста разумее, што ён закладнік гэтай сітуацыі, і максімальна эфектыўна імкнецца выкарыстаць гэты час», — тлумачыць Аляксандр.

Спачатку Эдуарду прыходзіла шмат лістоў, пасля палітзняволенаму сталі адразаць карэспандэнцыю.

«У яго ёсць вялікая сумка, у якой захоўваецца ўся перапіска. Помню, як цудам да яго дабраўся ліст ад нейкай дзяўчыны, які быў пазначаны нумарам 21. То-бок яна адпраўляла лісты 20 разоў, іх усе не прапускалі, а вось на 21-шы дайшоў. Для яго гэта быў кранальны момант.

У яго былі цёплыя адносіны з яго дзяўчынай, Сашай Зверавай, я бачыў, што ад яе да яго прыходзілі лісты. Кожны раз, калі ён іх атрымліваў, было бачна, што яму не проста цікава іх чытаць, а ён вельмі трапятліва ставіцца да гэтых лістоў».

За два месяцы ў СІЗА Аляксандр прачытаў 14 кніг. Некаторыя з іх — па рэкамендацыі Эдуарда.

«Здаецца, у мяне ніколі не было такой высокай прадукцыйнасці, — гаворыць ён. — Ён раіў «Шантарам» Грэгары Дэвіда Робінса, «Скажы жыццю «Так» Віктара Франкла, «Найлепшае ў нас. Чаму гвалту ў свеце стала менш» Стывена Пінкера».

Суд над сынам Віктара Бабарыкі пачнецца 22 мая. За кратамі ён знаходзіцца амаль тры гады — з 18 чэрвеня 2020 года.

Эдуарда Бабарыку будуць судзіць за ўхіленне ад выплаты падаткаў, легалізацыю сродкаў, атрыманых злачынным шляхам, дапамогу ў арганізацыі масавых беспарадкаў і распальванні варожасці. Праваабаронцы адмятаюць гэтыя абвінавачанні як палітычна матываваныя, лічаць, што Бабарыку-сына арыштавалі для ціску на Бабарыку-бацьку.