«Пацалаваліся, трохі прайшлі ўздоўж пакоя». Муж палітзняволенай Яны Арабейкі распавёў пра вяселле ў калоніі

Палітвязняволеная па «справе студэнтаў» Яна Арабейка выйшла замуж у калоніі. Яе муж Валерый Тамілін распавёў блогу «Отражение», як усё адбывалася і чаму ён вырашыў узяць сабе прозвішча жонкі.

Яна Арабейка — палітзняволеная актывістка «Задзіночання беларускіх студэнтаў», былая студэнтка БДПУ. Дзяўчыну затрымаў КДБ 12 лістапада 2020 года, а пасля яе абвінавацілі па арт. 342 («Арганізацыя і падрыхтоўка дзеянняў, якія груба парушаюць грамадскі парадак, альбо актыўны ўдзел у іх») КК РБ. У траўні 2021 года актывістку асудзілі на 2,5 гады калоніі па «справе студэнтаў».

З Янай яе будучы муж Валерый Тамілін пазнаёміўся летам 2020 года. «Яна вельмі прыгожая, разумная, мілая. З ёй весела і лёгка, таму яна мне адразу спадабалася, — - распавядаў малады чалавек. — На той момант у мяне была дзяўчына, з якой мы два гады сустракаліся, адносіны ў нас ішлі да растання, але завяршыць іх з-за раптам ўзніклай рамантычнай прыхільнасці я не адважыўся. Да жніўня мы з Янай проста актыўна размаўлялі, а потым у маім жыцці пачалася нейкая дзічына <...>».

Пасля затрымання Яны стрэс быў такім, што 10 дзён малады чалавек не мог устаць з канапы, адчуваў сябе «нібы паралізаваным». 23 лістапада ён напісаў Яне першы ліст. Затым расстаўся з дзяўчынай (цяпер яны добрыя прыяцелі) і пачаў прабіваць, чым і як дапамагчы затрыманай студэнтцы.

З блізкіх Яны Валерый больш за ўсіх размаўляе з яе старэйшай сястрой Аняй. Калі сяброўку затрымалі, праз сяброў ён даведаўся Анін телеграм і лаканічна напісаў: «Я — Валера, сябар Яны. Буду насіць перадачы». Яна адказала: «Добра».

Падчас перапіскі маладыя людзі вырашылі, што калі Яну адправяць на «хімію» або ў калонію, то яны пажэняцца.

— З моманту падачы дакументаў прайшло некалькі месяцаў. Сумарна мы прачакалі з ліпеня. Спачатку Яна была ў СІЗА на Валадарскага ў Мінску, потым яе перавялі ў Гомель, потым з Гомеля зноў у Гомель, толькі ўжо ў калонію.

— Як усё прайшло?

— З бацькам на машыне прыехалі ў ЗАГС, забралі супрацоўніцу і паехалі на месца. На паркоўцы выявілі, што машына не заводзіцца. Я схадзіў пабраўся шлюбам і вярнуўся. Унутры было так: зайшлі ў невялікі пакой. Нас распісалі, мы абняліся, пацалаваліся, трохі прайшлі ўздоўж пакоя, па калідоры і ўсё. Па-свойму ўсё было нядрэнна. Я вярнуўся да машыны, каб вырашаць пытанне нашага вяртання. Прыйдзецца ехаць на эвакуатары. Я быў вельмі рады бачыць Яну пасля такога доўгага перапынку, было шмат розных эмоцый. Усё змяшалася: я мала спаў у папярэднюю ноч, сітуацыя з машынай, сам роспіс.

— Чаму вы вырашылі ўзяць сабе прозвішча жонкі?

— Тут няма нейкага вялікага сэнсу, я так калісьці сабе прыдумаў і першапачаткова хацеў, што, калі буду жаніцца, то вазьму прозвішча жонкі. І вось я ажаніўся. Можна, вядома, доўга рэфлексаваць з дадзенай нагоды. Я чакаў, што можа быць перадумаю, але ў выніку рашэнне не памяняў.