«У гаранта стабільнасці мінае гарантыя, вось літаральна на вачах»
У Мінску скончыўся так званы Усебеларускі народный сход. Ён прайшоў у духу з’ездаў КПСС позніх савецкіх часоў. Рэжым абяцаў лёсавызначальныя рашэнні, а ў выніку назіраўся фактычна двухдзённы стэндап самога Лукашэнкі.Нічога асаблівага сход не вырашыў — бо і не мог вырашыць. Хіба зноў нагадаў, што моцна пастарэлы дыктатар не вечны і яго сыход не за гарамі.
«[Лукашэнка] ладзіў сход з асабліва утылітарнай мэтай, — дзеліцца сваімі назіраннямі тэлеграм-канал «Лісты да дачкі». — Галоўны сэнс учорашняга мерапрыемства, я думаю, складаўся ў тым, каб выклікаць у сведкаў стабільнасці прыемнае пачуццё ўпэўненасці ў заўтрашнім дні.
Таму што ў гаранта стабільнасці мінае гарантыя. Вось літаральна на вачах. І ніякімі хакейнымі турнірамі гэтую гарантыю ўжо немагчыма замаскіраваць.
А гарант з гарантыяй, якая мінае, ніякіх доўгатэрміновых гарантый стабільнасці даць, вядома, не можа. Ну якія, на самай справе, гарантыі, калі ў яго самога гарантыя можа ў любы момант скончыцца?
І пагадзіся, што гэтая гарантыя, якая мінае, многае мяняе. Адна справа ведаць, што гарант не вечны, але на мой век яго гарантый хопіць. І зусім іншая справа, калі гэтыя гарантыі могуць скончыцца ў раптоўны і самы непадыходны момант. Усведамленне, што гарантыі бываюць не проста смяротныя, а раптам смяротныя, можа падштурхнуць сведак стабільнасці да ўсякіх нядобрых інтэлектуальных празмернасцяў. У сэнсе яны могуць пачаць думаць: «А што потым?»
А думкі «што потым» ні да чаго добрага давесці не могуць. Думкі сведак стабільнасці наогул да дабра не даводзяць. А могуць давесці толькі да дрэннага. Аж да змены вектара лаяльнасці. У тым сэнсе, што сведкі стабільнасці могуць пачаць шукаць сабе новага гаранта, не чакаючы пакуль гарантыя старога скончыцца.
Глядзіце таксама
Але ты ж разумееш, што гаранту гэтага, вядома, вельмі б не хацелася. Гаранту хацелася б функцыянаваць у сваім бягучым службовым рэжыме да канчатковага заканчэння тэрміну сваіх гарантый. Ну на самай справе. Куды ён пойдзе ў сваім немаладым ужо ўзросце. Ды могуць жа і не выпусціць.
І адзіны спосаб зрабіць так, каб сведкі стабільнасці не займаліся інтэлектуальнымі празмернасцямі, гэта пераканаць іх у тым, што гарантыі не скончацца ніколі. Што з заканчэннем тэрміну гарантыі ў гаранта яны змогуць гарантаваць сабе стабільнасць самастойна.
Заўваж. Тут сэнс не ў тым, змогуць яны насамрэч сабе нешта гарантаваць у якой-небудзь перспектыве ці не. Вось я ў гэтым, вядома, моцна сумняваюся. Таму што для любога сведкі стабільнасці галоўнае — гарантаваць сваю асабістую стабільнасць. І калі сабраць 1.157 сведак стабільнасці ў адным месцы, то іх асабістыя перавагі ад гэтага не зменяцца.
Але ў тым жа і сутнасць, што для бягучага гаранта стабільнасці зусім не важна, што там будзе са стабільнасцю пасля таго, як яго гарантыя скончыцца. Яму галоўнае, каб сведкі стабільнасці верылі ў сваю стабільнасць да заканчэння яго гарантыйнага тэрміну. А далей. Так... Займайцеся вы са сваёй стабільнасцю самі, як хочаце.
Таму што гарант стабільнасці нічым не адрозніваецца ад
яе сведак. І нічога акрамя асабістай стабільнасці для яго асабіста значэння не
мае».