Аляксей Навальны: «Нікога акрамя вас няма. Вы і ёсць супраціў»

Зразумела што рабіць, зразумела як рабіць, зразумела дзеля чаго рабіць. Галоўнае набрацца смеласці, адкінуць ляноту і рабіць. Ніякага асаблівага кіраўніцтва і не трэба, на самой справе.



Гэта няёмкае пачуццё, калі цябе трэба напісаць нешта вельмі шматзначнае перад прысудам...
Праблема вядома не ў тым, каб зрабіць словы і літары шматзначнымі — гэта я лёгка. Справа ў тым, што ўспрыманне моцна вар'іруецца ад самога прысуду.
Дзіўная сітуацыя, так:

У другім выпадку ўсе будуць любіць і шкадаваць. Абавязкова нехта здыме ролік пра тое, як мяне вядзе канвой і пакладзе яго на музыку. На такім душараздзіральным фоне любы тэкст нельга каментаваць інакш, чым «гэта ён вельмі дакладна сказаў». Хаця, заўважу, што вельмі хацеў бы, каб усе мае магчымыя арышты і пасадкі мелі выключна такое візуальнае і музычнае суправаджэнне.
У першым выпадку («пашанцавала») нічога кранальнага не здарыцца, а нават і зусім наадварот. Журналісты напішуць «пасля абвяшчэння прысуду Навальны прайшоў у кафэ насупраць і замовіў сабе піва і смажанай бульбы, якія выпіў і з'еў, утаропіўшыся ў тэлевізар».
Ці можна верыць чалавеку, які замест перажывання драматычных момантаў есць смажаную бульбу? З цяжкасцю, ясная рэч.
Тым не менш. Вось што хачу сказаць. Дакладней, давайце ўсё разгледзім на прыкладзе вядомых малюнкаў.
Ці правільна тое, што намалявана тут?

Правільна, вядома, у плане галоўнай ідэі «няма чаго без канца ныць і палохацца, а трэба арганізоўваць працу», але зусім няправільна ў сэнсе прапорцый гэтых самых рыб.
Мы зусім не супрацьстаім нейкай здаровай рыбіне, якую трэба напалохаць, зрабіўшыся яшчэ больш здаровай.

Ну каго яны там могуць пасадзіць? Ну 20 чалавек, ну 50. Ну 100, калі добра пастараюцца.
Вось і ўвесь страшэнны патэнцыял.

Такім чынам, наша задача прасцей, чым у рыб на малюнку, нам арганізавацца трэба не супраць акулы, а супраць якой-небудзь Піпы Сурынамскай, якая выпадкова апынулася не вентылі нафтавай трубы і раздзімаецца ад уласнага страху і, адначасова, ад асалоды, што гэты страх прымаюць за пагрозу і веліч.

Гэта і патрабуе арганізацыйнай працы. Пакуль жаба перамагае тым, што мы лянуемся яе тыкаць.
Усе гэтыя гады я разам з вамі і вучыўся арганізоўвацца ва ўмовах дзяржпрапаганды, запалохвання і адсутнасці грошай.
Сяму-таму навучыўся.
Мы ўмеем зараз збіраць грошы. Упэўнены, што вы можаце дапамагчы сабраць іх нашаму Фонду ў выпадку негатыўнага развіцця падзей.
Па маёй ацэнцы гадавы патэнцыял збору грошай з грамадзян на палітычныя праекты — не менш за 300 млн рублёў. Трэба іх проста збіраць, а цяпер гэта робіць толькі наш Фонд і яшчэ пара арганізацый. Мы выбіраем толькі малую частку.
Умеем весці расследавання лепш, чым любыя структуры, якія павінны весці расследавання.
Умеем знаходзіць нерухомасць і актывы жулікаў, іх віды на жыхарства.
Умеем рабіць, дэцэнтралізавана фінансаваць і выпускаць газеты. Першы выпуск ўжо больш чым мільённым накладам разышоўся, значыць можам і 5-10 мільёнаў кожныя тры месяцы рабіць, калі пастараемся.
Умеем мітынгі вялікія праводзіць.
Умеем партыі ствараць. Партыі настолькі сапраўдныя і страшныя для ўладаў, што яны іх не хочуць рэгістраваць, нягледзячы на ​​«лібералізацыю і паведамляльны парадак».
Умеем пад петыцыямі збіраць 100 тысяч рэальных подпісаў.
Умеем праводзіць сумленныя выбары ў інтэрнэце і ведаем цяпер як фармаваць моцныя перадвыбарчыя спісы на аснове папярэдніх выбараў для любой выбарчай кампаніі.
Зараз вучымся арганізоўваць тысячы валанцёраў і абавязкова навучымся гэта рабіць. Наш штаб ужо цяпер уяўляе сабой крутую штуку, такое ніхто не рабіў у расійскай палітыцы. Нам шмат хто гатовы дапамагаць і мы будзем змагацца за яшчэ большую падтрымку. 

Таму нашу сітуацыю значна больш характарызуе не карцінка з рыбкамі, а вось такая:

Першаму страшна, другому — яшчэ страшней, а потым, усім астатнім, зусім не страшна, лёгка і гарантуе вынік.
І тут пераходзім да галоўнага, дзеля чаго я і сеў гэта пісаць.
Агульнае намаганне гарантуе вынік, але агульнае складаецца з прыватнага і асабістага.
Гэта не нейкі сазлучаны сасуд, дзе вы можаце ухіліцца і пасядзець на лаўцы, а хтосьці зробіць працу за вас.

Нікога тое, што адбываецца ў краіне і горадзе, не хвалюе больш, чым вас.
Няма дзіўных валанцёраў, якія прыедуць і зробяць працу за вас. Няма цудоўных пералічыльшчыкаў 500 рублёў, якія накідаюць грошай у той момант, калі вам лянота увайсці ў інтэрнэт-банк. Няма тых, хто, як на малюнку падымецца за вас.
Калі вы ўжо дайшлі да таго, што чытаеце гэты жж, то вы і ёсць пярэдні край.
Няма нікога больш свядомага, няма нікога больш прасунутага.

Няма таямнічага падполля, улёткі якога вы са здзіўленнем знойдзеце раніцай у пад'ездзе. Няма чалавека, які прыйдзе і моўчкі паправіць ўсё. Пра вас нехта думае як пра такога чалавека. Ніхто не ў стане супраціўляцца мацней за вас.

Няма нікога, акрамя вас.
Калі вы гэта чытаеце, вы і ёсць супраціў.

navalny.livejournal.com