Як жыць з суседзямі ад Бога? Лепш з закрытай мяжой, чым без пантоў
Здавалася б: маўчы — і сыдзеш за разумнага. Але маўчаць панты не дазваляюць, піша аўтар тэлеграм-канала «Лісты да дачкі».
Учора сёй-той сказаў, што сваіх наймітаў ён нікому не аддасць, як бы яго пра гэта ні прасілі суседзі. Хоць, здавалася б… З практычнага пункту гледжання мог жа проста прамаўчаць. Ніхто ж яго за язык не цягнуў.
Вось пасля таго, як польскі намеснік міністра сказаў, што Польшча можа адкрыць якія-небудзь закрытыя памежныя пераходы, калі беларускія ўлады будуць паводзіць сябе добра, не было ж для беларускіх уладаў нічога лепшага, чым проста памаўчаць. Таму што лагер наймітаў і так паціху згортваецца — і ўсе гэта бачаць.
Разбор намётаў пад Асіповічамі цалкам мог бы сысці за жэст добрай волі. І не трэба нічога казаць.
Тым больш, што і мігранты сталі нейкімі млявымі. Раней хадзілі на штурм мяжы па сто чалавек у дзень, а цяпер, бывае, не дабіраюць і да дзясятка.
Нават расійскіх вайскоўцаў з краіны ўжо амаль зусім канчаткова вывелі, таму што расійскія вайскоўцы спатрэбіліся расійскім генералам зусім у іншым месцы.
Гэта значыць, цалкам сабе міралюбныя сігналы. Дакладна, больш пераканаўчыя, чым усе вербальныя інтэрвенцыі разам узятыя. І калі хтосьці любіць усюды шукаць таемныя знакі, так ён гэтыя сігналы абавязкова заўважыць. І сам жа раскажа іншым. А ты сабе маўчы — і сыдзеш за разумнага.
Але маўчаць панты не дазваляюць. Асабліва калі вагнераўцаў з Беларусі насамрэч выводзяць, а зніжэнне сярэднясутачнай колькасці мігрантаў на мяжы не было выпадковай флуктуацыяй. Людзі ж могуць падумаць, што сёй-той спалохаўся закрыцця межаў. А такія думкі наносяць пантам незаменны ўрон. І як пасля гэтага жыць? У сэнсе без пантоў. Лепш ужо з закрытай мяжой.
Хоць, каб закрывалі межы таксама вельмі, вядома, не хочацца. Таму суседзі ў яго ад Бога і з імі трэба сябраваць. Хто як умее, так ён і сябруе.
Суседзі, праўда, папаліся «дурныя і неабгрунтаваныя». Мігрантаў яны, разумееш, бачаць, за вагнераўцамі назіраюць, пра ядзерную бомбу, якую сёй-той — выключна жартам! — абяцаў скінуць на цэнтры прыняцця рашэння, запомнілі.
А калі сёй-той кажа, што хоча сябраваць, то ў адказ на яго міралюбныя пасылы «адказваюць толькі абвінавачаннямі і пагрозамі». Вось што за людзі такія? Ніякай чуласці ў іх няма.
І моцна я падазраю, што гэтай чуласці ў суседзяў так і не вырасце. Вось яны ж зноў запомняць толькі пра тое, што сёй-той не збіраецца выводзіць вагнераўцаў з краіны. А пра тое, што ён хоча сябраваць — нават не заўважаць.