«Мяне ўжо вялі ў аўтазак, таму мама з сястрой паехалі са мной». У Мінску затрымалі маці з дочкамі-студэнткамі

Сям’я Шчарбаковых — маці Вікторыя і дзве дачкі, Яна і Марта, — 8 гадзін правялі ў Заводскім РУУС пасля затрымання на вуліцы Чабатарова. Сваю гісторыю яны распавялі Свабодзе.

Яна і Марта студэнткі. Яна вучыцца ў Акадэміі музыкі ў Мінску. Марта — у каледжы ў ЗША. У нядзелю яны ішлі з калонай удзельнікаў «Маршу адзінства» ад метро «Магілёўская».
«Мы ішлі з „Магілёўскай“ вялікай калонай у некалькі соцень чалавек, — расказвае Яна. — Ужо каля мотавелазаводу нас пачаў выціскаць АМАП са шчытамі. Людзі вырашылі пайсці іншым шляхам, ціхары за намі сачылі. Калі дайшлі да кольца на „Трактарным заводзе“, пабачылі дзве вайсковыя машыны, адтуль выбегла проста войска людзей, вельмі шмат, і яны ўсе пабеглі за намі».
Дзяўчаты разам з іншымі ўдзельнікамі апынуліся каля дома нумар 9 на вуліцы Чабатарова. Там вайскоўцы ўзялі людзей у кола, людзі сталі ў счэпку, апавядаюць яны. Марта і Яна сталі з розных бакоў счэпкі.
«Да нас першымі АМАП падышоў, мы сталі ў счэпку, жанчыны закрылі мужчын, тады жанчын сталі жорстка штурхаць, адну пажылую жанчыну схапілі за галаву, — кажа Марта. — Людзі сталі крычаць, у кагосьці пачалася істэрыка. Я спрабавала жанчын супакоіць і абараніць ад АМАПу».


«Падышоў нейкі начальнік, які не прадставіўся і сказаў, што калі вы будзеце самі заходзіць у аўтазак, то вам нічога не будзе, — Яна расказвае, што адбывалася з яе боку. — Але людзі адказалі, што яны яму не вераць. Доўга нас угаворвалі, здымалі на відэа. Хтосьці пайшоў сам, а тых, хто заставаўся стаяць, сталі жорстка затрымліваць. Аднаго нават пад рэбры ўдарылі. Сказалі, што дзяўчат не будуць затрымліваць».
Адной старой жанчыне стала кепска, і да яе выклікалі хуткую дапамогу.
Яна пазваніла маці Вікторыі. Тая была на плошчы Перамогі і на аўтамабілі прыехала да дзяўчат.
«Я думала, што калі скажу, што там мае дзеці, то ўсё вырашыцца», — кажа Вікторыя. Ёй удалося прарвацца праз счэпку і забраць Яну.
«Калі жанчыны сталі падаць, мяне ззаду хтосьці схапіў, я пачула: „Гэта маё дзіця“. Гэта мая мама прыехала, — кажа Марта. — Але мяне ўжо вялі ў аўтазак, бо я дапамагала там жанчынам. І мама з сястрой вырашылі паехаць са мной».
Іх прывезлі ў Заводскі РУУС каля 14:00. «Мы прыехалі, нас паставілі ў двары да агароджы і пералічылі, — кажа Вікторыя Шчарбакова. — Было 29 дзяўчат і 101 хлопец».
У РУУС, кажуць Шчарбаковы, ставіліся да іх нармальна — давалі ваду, пускалі ў прыбіральню, нават дазволілі ўзяць з заплечніка бутэрброды.


«Пачуцце безабароннасці моцнае, адвакатаў не дазвалялі нават тым, хто патрабаваў, — кажа Марта. — Я спачатку адмовілася падпісваць пратакол, бо мне не выклікалі адваката. Міліцыянт тады сказаў, што я буду тут начаваць да суду. Як абараняцца ў такіх умовах, невядома. Я пратакол падпісала, але напісала, з чым я нязгодная. Там было вельмі шмат памылак — і месцы працы, і вучобы».
Найбольш цяжка даваліся размовы з супрацоўнікамі, кажуць жанчыны.
«Усе гэтыя размовы, калі хочуць выцягнуць нейкае прабачэнне, раскаянне, маўляў, самі прыдумайце прычыну, з якой вас адпусціць», — кажа Яна.
«Скажыце, чаго вы хочаце? Ці пойдзеце вы яшчэ? Аляксееўна пішацца праз „а“ ці праз „о“?» — гэта больш маральнае катаванне", — апісвае Вікторыя.
На ўсіх склалі пратакол паводле артыкулу 23.34 Адміністрацыйнага кодэксу за ўдзел у несанкцыянаваным масавым мерапрыемстве. Калі адбудзецца суд, Шчарбаковы не ведаюць.