«Першая валькірыя народнага апалчэння прызямлілася ў Клімавіцкім раёне»

Тэлеграм-канал «Лісты да дачкі» ў звыклай яму іранічнай манеры разважае пра тое, чаму расійскім і беларускім уладам лепей жыць у створанай імі імітацыі рэальнасці, і адначасова — чаму гэта немагчыма.

Народнае апалчэнне Клімавіцкага раёна. Фота rodniva.by

Народнае апалчэнне Клімавіцкага раёна. Фота rodniva.by


Пакуль расійская армія, губляючы танкі, праводзіць перагрупоўку, беларускія ўлады вырашылі зноў павялічыць сваю абараназдольнасць. Так абараназдольнасць добрая. Надзейная абараназдольнасць, дай Бог кожнаму. Проста маленькая. Але на днях вырасла.

Па-першае, таму што на ўкраінскай мяжы зноў перамаглі ўмоўнага праціўніка. Яго, праўда, столькі разоў перамагалі, што ад гэтага праціўніка ўжо мала што засталося, але тым не менш. Няхай не лезе.

А па-другое, першая валькірыя народнага апалчэння прызямлілася ў Клімавіцкім раёне. Ну ты памятаеш, яшчэ з вясны ўсе гэтыя планы пра вертыкальных байцоў, якім абяцалі бясплатныя пуцёўкі ў Валхалу. Вось у Клімавіцкім раёне цяпер ёсць. Дваццаць два, адзін да аднаго, адборных байца. Нават з аўтаматамі. Я, праўда, не ведаю, выдалі ім аўтаматы назусім ці толькі далі патрымаць. Калі толькі патрымаць, то так несумленна. Без аўтамата ў руках пуцёўка ў Валхалу не актывуецца.

І значна больш прыемна, вядома, ствараць народнае апалчэнне ў Клімавіцкім раёне, чым падвяргаць сваю баяздольнасць неапраўданым рызыкам у якой-небудзь Арменіі, дзе ўчора здарылася абвастрэнне на мяжы. Баяздольнасць патрэбна самому, а ў Арменіі лепш абысціся глыбокімі заклапочанасцямі. Таму што баяздольнасць гэтая такой уласцівасці, што яе хапае якраз на паказаць перамогу над умоўным супернікам у тэлевізары. А за межамі тэлевізара з ёю могуць здарыцца самыя непрадказальныя непрыемнасці.

Увогуле, лепш, вядома, не рызыкаваць. Не пайшла б расійская армія з тэлевізара на вайну, дык да гэтага часу была б другой арміяй свету. А так атрымліваецца, што неабыякавая патрыятычная грамадскасць неспадзявана зазірнула ў бездань рэальнасці, і які дзень не можа прыйсці ў сябе ад убачанага. Што характэрна, нават абстрэлы ўкраінскіх гарадоў не дапамагаюць патрыятычнай грамадскасці разбачыць убачанае.

Так што ўжо не толькі асобныя патрыятычныя блогеры, але і цэлыя правадыры дэпутацкіх фракцый заклікаюць змыць ганьбу крывёю ўсеагульнай мабілізацыі. Але вось мне падаецца, што самыя песімістычныя патрыятычныя рэалісты на самай справе жывуць у ружовай рэальнасці свайго тэлевізара. У той, дзе мільёны патрыятычных расійцаў гатовыя ўзяць што-небудзь у рукі і гераічна паміраць за якую-небудзь веліч. Таму што, па-першае, патрыятычныя расійцы гатовыя на што заўгодна, але толькі так, каб, не сыходзячы з канапы. А па-другое, не ўпэўнены, што на складах расійскага міністэрства абароны знойдзецца, чым заняць рукі мільёнаў мабілізаваных.

Таму што расійскія і беларускія ўлады так доўга стваралі сваю імітацыю рэальнасці, што самі ў яе паверылі. А як не паверыш, калі яна такая прыгожая? У ёй жа ёсць і геапалітычная веліч, і другая армія свету і тысячы тысяч байцоў вертыкальнага апалчэння. І праблемы пачынаюцца толькі калі гэтая імітацыя неспадзявана перасячэцца з рэальным светам.