«У кожнага свая чырвоная лінія». Леанід Судаленка — пра тое, ці варта палітвязням прасіць аб памілаванні

Былы палітвязень і праваабаронца Леанід Судаленка — пра складаную маральную дылему для бязвінна асуджаных рэжымам Лукашэнкі.

«Першы раз аб памілаванні мне нагадаў Васкрасенскі, тады я яшчэ ў СІЗА быў у статусе падазраванага, — напісаўЛеанід Судаленка на сваёй старонцы ў фэйсбуку. — Прэзумпцыя маёй невінаватасці ніколькі не збянтэжыла сумна вядомага «пасярэдніка», прапанову ён матываваў прыгожымі фразамі, тыпу «Ваш крымінальны пераслед з'явіўся следствам палітычных падзей 2020 года», намякаючы на палітычны складнік і абяцаючы зрабіць усё магчымае для майго будучага вызвалення. Давер да гэтай асобы ніжэйшы за плінтус, але прапанову далучыў у крымінальную справу як доказ, што не ўяўляю небяспекі для грамадства і мяне можна да суда адпускаць пад падпіску аб прыкладных паводзінах.

Леанід Судаленка: «Атрымалася, што я дзеля дапамогі іншым ахвяраваў сваёй свабодай»

Галоўным бар'ерам на шляху падачы хадайніцтва аб памілаванні для мяне з'яўлялася прызнанне віны. Бо фактычна прапаноўвалася паставіць знак роўнасці паміж абаронай правоў людзей і крымінальным злачынствам! Для мяне гэта чырвоная лінія, якую пераступіць не мог. Не пераступіў і аднойчы раніцай, калі ў атрад прыбег опер, паставіў усіх палітычных у лакальным участку і са словамі «Хто прызнае віну крок наперад» чакаў і майго выхаду. Людзі, якія былі там, скажуць як я тады паступіў. Таму і сядзеў са статусам «злоснага парушальніка», не атрымаўшы за ўвесь тэрмін ніводнага спаткання з блізкімі...

Дык пісаць ці не пісаць памілаванне? А калі пішаш, ці становішся на калені перад дыктатарам? Мой адказ просты — кожны ўстанаўлівае сваю чырвоную лінію і гэты выбар трэба паважаць! Тым, хто там не быў, прымяраць мундзір суддзі ці пракурора не рэкамендую. Часам там выбіраеш паміж здароўем і нават жыццём і для гэтага (асабліва калі сядзіш як і ўсе палітычныя без злачынства) змушанае прызнанне віны з'яўляецца шансам для выратавання.

Навіны палітвязняў: выйшлі на волю Таццяна Ласіца і Мікалай Ісаенка

Год таму была памілаваная мая памочніца Таццяна [Ласіца], з якой у нас агульны прысуд на дваіх. Седзячы ў судзе ў адной клетцы я ўгаворваў яе пісаць «памілуху», таму што адчуваў маральную адказнасць за тое, што здарылася. Ды і яе асабістыя абставіны не пакідалі іншага выбару — памерла мама, самотны бацька з абмежаванымі магчымасцямі мае патрэбу ў доглядзе. На шчасце яе хадайніцтва тады патрапіла ў гульню, якая, на вялікі жаль, хутка скончылася...

У лягеры мне даводзілася пісаць «памілухі» іншым людзям, хаця ніводная не спрацавала. Усіх без выключэння палітычных робяць парушальнікамі, якія не сталі на шлях выпраўлення. А раз не выправіўся, якое памілаванне? Я пра гэта казаў людзям, яны ж спрабавалі і я іх не асуджаю. А раптам зноў пачнецца маленькая гульня пад назваю «адпусці закладніка» і камусьці, як і Таццяне пашанцуе? Ну а калі пачнецца вялікая гульня, тады на волю выйдуць усе і адразу!».