Збіццё Віктара Бабарыкі — гэта не эксцэс выканаўцы
Сведкам стабільнасці не хапае пачуцця перамогі і ўпэўненасці ў заўтрашнім дні. Верагодна, публічнае пакаянне знакавых палітвязняў можна было б прад’явіць як перамогу, каб пачуцця ўпэўненасці ў заўтрашнім дні хапіла на некаторы час, разважае аўтар тэлеграм-каналу «Лісты да дачкі».
Даўно хацеў табе пра гэта сказаць, але неяк не было адпаведнага выпадку. І добра, насамрэч, што гэтага выпадку не было. Але ўчора, на жаль, нагода з'явілася.
Віктар Бабарыкатрапіў у бальніцу, як мяркуецца, пасля збіцця ў калоніі. Вось мне здаецца, што тое, што здарылася з Бабарыкам — прыватны выпадак Дзяржаўнай праграмы фіксацыі стабільнасці.
Вядома, ніякага дачынення да эксцэсу выканаўцы гэтая гісторыя не мае. Па-першае, беларускія выканаўцы настолькі выканаўчыя, што без санкцыі начальства эксцэсаў у іх не здараецца. А па-другое, гісторыя з Бабарыкам, мабыць, не ўнікальная. Ужо тыдні і нават месяцы няма сувязі з многімі вядомымі палітвязнямі і, мяркуючы з рэдкіх навін, якія даходзяць, звязана гэта з тым, што ўсім ім улады спрабуюць зладзіць невыносныя ўмовы існавання.
І вось некаторыя мяркуюць, што катаваннямі палітвязняў улады пасылаюць сігнал Захаду, каб Захад жахнуўся і пачаў з імі якія-небудзь перамовы. Націснуць на гуманізм, калі ўжо іншых аргументаў не засталося. Адказаць генацыдам беларускага народа на абвінавачанні ў дачыненні да генацыду ва Украіне.
Аднак мне гэта здаецца вельмі сумніўным. Нават беларускія ўлады, пры ўсёй іх адарванасці ад сусветнай рэчаіснасці, павінны ўсё ж такі разумець, што дамагчыся гэтым можна проста процілеглых вынікаў. Што ў салідных людзей, якія адказваюць за санкцыі, ёсць цяпер чым заняцца і акрамя расшыфроўкі закамуфляваных сігналаў.
Іншая справа — зладзіць беларускім палітвязням невыноснае жыццё, каб потым прапанаваць ім публічна пакаяцца і прызнаць сваю паразу ў абмен на некаторае змякчэнне рэжыму. Ідэя цалкам у духу беларускіх уладаў. Як усе гэтыя відэа з затрыманымі, толькі ўжо на новым палітычным узроўні.
Таму што сведкам стабільнасці шмат чаго, вядома, не хапае ў гэтым жыцці. Але больш за ўсё ім не хапае стабільнасці, п'янлівага пачуцця перамогі і ўпэўненасці ў заўтрашнім дні. І асабліва ўсяго гэтага не хапае, калі прывід украінскага контрнаступлення блукае па саюзнай дзяржаве. Таму што там контрнаступленне, а тут — стабільнасці ўсё няма. І пакаянні выпадковых людзей за неасцярожныя лайкі стабільнасць не ўмацоўваюць.
Іншая справа, калі да пакаяння ўдасца прымусіць, скажам, Бабарыка, Калеснікаву або Статкевіча. А яшчэ лепш за ўсё — усіх разам на масавым сеансе прызнання сваёй віны. Гэта ўжо можна будзе прад'явіць сведкам стабільнасці як перамогу, каб пачуцця ўпэўненасці ў заўтрашнім дні хапіла на некаторы час.
Вось заўваж, беларускім уладам так не хапае публічных пакаянняў, што яны задумалі цэлую камісію па вяртанні на радзіму блудных ворагаў стабільнасці. Праўда, за амаль тры месяцы, што гэтая камісія працуе, жадаючых пакаяцца і вярнуцца не набралася нават на статычную хібнасць.
Хоць, вельмі можа быць, што няма там ніякіх далёка ідучых меркаванняў, а палітвязняў катуюць проста з прычыны агульнай зласлівасці і благога нораву. Як старэйшы хаўруснік, які з тых жа меркаванняў бамбуе ўкраінскія гарады.