Сведкі стабільнасці — як маленькі сабачка, што брэша з-за плота
Нашто беларускія генералы задзіраюць спрэс усіх суседзяў? Вось учора адправілі чужых наймітаў трэніравацца да польскай мяжы, разважае аўтар тэлеграм-канала «Лісты да дачкі».
Неяк зашмат у нас у краіне з'явілася ахвочых памахаць віртуальнай ядзернай бомбай. І добра яшчэ б, каб гэта была свая віртуальная бомба. Дык жа не! Гэта чужая віртуальная бомба. І вось учора гэтай чужой віртуальнай ядзернай бомбай прыгразіў ворагам лекар, гуманіст і кіраўнік Беларускага Чырвонага Крыжа Шаўцоў. Як быццам у краіне без Чырвонага Крыжа няма каму больш прыстрашыць.
Хоць у кіраўніка Беларускага Чырвонага Крыжа ёсць паважлівыя абставіны. Па зусім неспасціжнай прычыне навакольны свет неяк не ацаніў шчырасць яго пачуццяў да чужых дзяцей. Стаў падазраваць ўсякае нядобрае. Вінаваціць у дэпартацыі і абзывацца дрэннымі словамі. А міністр замежных спраў Украіны дык увогуле прыгразіў крыміналкай. Вядома, Шаўцоў пакрыўдзіўся і ўспомніў, што ён цяпер таксама стаў вялікай ядзернай дзяржавай. Прынамсі ў прасторы ўяўлення беларускага тэлевізара.
Таму што беларускія сведкі стабільнасці даўно ўжо пакутуюць сіндромам хранічнага атручвання ўласным тэлевізарам. Хоць, пра што гэта я? Правільна сказаць — не пакутуюць, а атрымліваюць ад гэтага асалоду.
Задача беларускага тэлевізара палягала ў тым, каб пераканаць навакольных у геапалітычнай велічы беларускіх уладаў. Але навакольныя беларускі тэлевізар не глядзяць. Таму што бездухоўнасць і інфармацыйны фашызм. Калі б глядзелі, так даўно б ужо ўсё пераканаліся. Але яны не глядзяць. Таму пераканаць іх не атрымалася.
Затое, атрымалася пераканаць саміх сябе. І пра вялікую ядзерную дзяржаву, і пра амаль ужо другую армію свету. Бо беларускія генералы, у глыбіні сваёй генеральскай душы, даўно ўжо лічаць сябе другой арміяй свету. Беларускім генералам пра гэта распавёў беларускі тэлевізар. Тэлевізар жа хлусіць не будзе. Правільна?
Глядзіце таксама
Таму беларускія генералы задзіраюць спрэс усіх суседзяў. Вось учора адправілі чужых наймітаў трэніравацца да польскай мяжы. Як той маленькі сабачка, які брэша з-за плота. Таму што, па-першае, маленькі сабачка, што гаўкае за плотам, у глыбіні сваёй сабачай душы — не маленькі собачка, а велізарны ваўкадаў. А па-другое... Ну з-за плота ён жа не выходзіць. Ён жа не зусім дурны.
Але ўсё ж такі завышаныя ўяўленні пра сваю веліч, вядома, моцна скажаюць рэальнасць. І калі сведкі стабільнасці махаюць чужой віртуальнай ядзернай бомбай або манеўруюць чужымі наймітамі па кустах каля польскай мяжы, яны ж насамрэч думаюць зрабіць уражанне. Яны ж думаюць, што свет жахнецца. Раней неяк не жахаўся, але цяпер жахнецца абавязкова. Таму што ў прасторы беларускага тэлевізара веліч ужо зашкальвае.
Глядзіце таксама
P.S. А пра сокалаў, якія скінулі пацука на прыступкі дома ўрада ў дзень адмовы ў рэгістрацыі Бабарыкі і Цапкалы, яны, вядома, не думаюць.